Alle inzendingen van Pam Ackermans

Het is fijn om te weten Dat ik niet altijd alleen hoef te zijn Het is gewoon een goed gevoel Want samen zijn we niet zo klein Met alle problemen Toen alles verkeerd ging op één dag Jij sloeg een arm om me heen En troostte me, met je woorden en een lach Zonder jou was ik nu een hoopje ellende Of een gebroken droom in een leeg hoofd…

Geur prikt in mijn ogen Geluid drijft op de wind De kleuren zijn onzichtbaar Ik voel me een klein kind Zwart- witte levensstijl Eentonig in de nacht Ik proef de herfst op mijn tong Ik had hem niet zo vroeg verwacht Een blad valt op mijn haren Gevangen in een droom Maar als ik morgen wakker word Is alles weer gewoon…

in ben de weg in mijn gevoel kwijt gevangen in een donker bos mijn verwarring laat je verdwijnen in de mist je moet me laten gaan, je laat mijn hand los onder de sterren lijkt de wereld immens groot en onzichtbaar, en ik levend en blind ik heb je nodig om het te ontdekken maar ik ben klein en nietig, en ik voel me een klein kind jij kunt…

was hij maar hier, want niemand kent me beter ik ben betoverd door zijn mooie stem en de eenzaamheid besluipt me stil terwijl ik de seconden vermenigvuldig, zonder hem toen de dagen nog roze waren zong ik mijn liedje voor een publiek van gedachten en hoop liefde laat zich niet vangen door woorden net als het verlangen dat van mijn stem af droop…

zittend op het duin met mijn adem om me heen staar ik naar een oranje bol en ik ben hier, zonder jou en zo alleen gekleurd in een zachtroze waas kust de zon de zee weer lichtblauw terwijl ik ontdek hoe het kan zijn hier ben ik, op de wereld, maar zo kwetsbaar en klein ik denk aan je, met het zout nog in mijn haar vrijheid, verwarmd door…

ik bleef uren aan je denken gewoon omdat het kon met je vingers in mijn haren en mijn gedachten, zwevend aan een ballon herhalingen in het doolhof van bestaan zoekend naar de allemooiste dagen ik vond ze waar ik het niet verwachtte terwijl ik verstrikt was in mijn eigen vragen maar die dingen lijken niet meer belangrijk wanneer mijn adem…

terwijl de avond struikelt over de zonsondergang voel ik me alleen, en zonder jou stralen de sterren niet meer voor mij ik val over mijn gevoelens in een diepe afgrond, verborgen vanbinnen omdat een nieuw begin verloren is zonder je ogen om aan vast te houden soms lijken alle dagen hetzelfde en voelen alle woorden als een snik en zonder…

verborgen in een vage droom gekleurd in tinten blauw en paars laat ik mijn gedachten binnen en gehuld in de vormen van mijn gedachten laat ik een nieuw leven beginnen... ik schrijf alles van me weg, jou van me af zonder de geruststellende vormen van jouw arm om me heen verlies ik mezelf in een simpel woord want samen met jou is beter dan…

o nee, inspiratie in mijn hoofd ik zal het proberen te negeren want ik had mijn ouders zo beloofd om alleen te denken aan het leren o nee, een duo zinnen in gedachten een aantal woorden, alleen voor mij maar ze zullen even moeten wachten over een week is de pww voorbij o nee, zo'n grote drang om nu te schrijven terwijl ik met wiskunde…

ik kijk uit naar de dag dat ik je weer zie want we lijken kilometersver weg van elkaar maar ik weet dat jij mij nu ook mist daarom is het, dat ik je naam in mijn hart bewaar. en op de drempel van de slaap (het is te saai voor woorden) denk ik aan wat je tegen me zei ik blijf het altijd voor je herhalen terwijl ik op je wacht, zelfde tijd,…

harde, primaire kleuren spiegel van de werkelijkheid ik verlies mezelf aan de koude spijt in deze trillende leegte tegenovergestelde, nieuwe gezichten asymmetrie in mijn leven, ik zoek verder een manier om je mijn hart te geven maar niks is goed genoeg voor jou…