Alle inzendingen van Paris

De geketende leeuw loopt onrustig heen en weer in z'n stalen kooi, kijkt boos naar de toeschouwers buiten. O wat een prachtige film zou je er- van kunnen maken als je hem vrij- zou laten. Een gruwel documen- taire van jewelste, beste buiten- landse film of een gouden kalf, en die leeuw met bloed aan z'n tanden, maar daarna weer onrustig…

de kat loopt steels langs de heg laag houdt hij zich, langzaam en springt dan razendsnel zijn poten uitstrekkend. Geritsel in de heg, tussen de bladeren door scheert een merel nog net iets sneller, weg en verdwijnt om de hoek van het huis. met een boog en dan rustend op de tak van de boom.…

Ze zijn als legopoppetjes gekleed en bewegen soepel over het ijs, snel en wendbaar, met een goal aan elke kant. En ze drukken el- Kaar soms hard tegen de kant, tegen de plastic board aan en duwen wendbaar de stick voor zich uit, de puck dirigerend en Pijlsnel doorspelend of schiet- end een gat door het touw van het net. De keeper…

je stroomde net als de rivier nu ben je net als een met de nek naar de grond toe gebogen koe, herkauw- end enkel een paar mooie herin- neringen.…

De vogels schreeuwen hun schrille geluid, ze vliegen met grote re- gelmaat vlak buiten mijn raam. Brede cirkels maken ze en telkens rusten ze even op een ander dak. Ze zijn waarschijnlijk afgekomen op de broodlucht van de bakkerij, hier heel vlakbij. Ik sta op en maak koffie, doe de radio aan, de olympische spelen is begonnen.…

De eenzame man loopt langs de kille kade op de kade waait het en meeuwen schreeuwen langs de straat staan de gesloten restaurants en hij voelt de eenzaamheid in zijn jas en om hem heen en hij loopt op het water af en springt. Niemand die hem ziet. De stroom neemt hem mee en dan...hij wordt nooit meer gevonden. Dat is gek maar nog gekker…

ik weet wel ik rij op een driewieler als ik niet kan leren leven dan maar voor lul dus, op een driewieler.…

Het is een feit wanneer je zegt dat er vroeger verrekt veel boer- en waren die geloofden in God. Hoe zouden die boeren, als ze plots nu leefden wel kijken naar deze rare tijd, met z'n high-tech verdwazing en z'n lelijkheid? Ik denk dat ze hun pet zullen afnemen en zich op het hoofd zullen krabben en dan het te kwaad zullen krijgen…

ik wilde weer ademen zo- als vroeger ik dat deed, vrij als een kind in de zomer al kies ik liever voor de lente. ik wil niet voor me zelf spreken, maak het wat algemener. ik ben goed in verbloemen, de warme inborst klopt doods in mij, als ik mag zeggen dit zo. Wat is dit voor ongerijmdheid, de mens is toch gemaakt om te blazen…

ik stemde de spaanse gitaar maar die liet zich niet stemmen, laat staan bespelen ik ben geboren om vals te zingen dan maar, en mensen weg te jagen, dat zal ik wel bereiken. ik open m'n mond: heel benauwd en begin te piepen, als een zieke vogel te moe om te vliegen en weer te verdwijnen, een clown toch nog, die een lach loskrijgt…

ik zag het slissen onder de punt van mijn pen. Een slang kroop weg en krulde zich op de grond en toen weg onder het tapijt. Sindsdien heb ik hem niet meer gehoord.-…

de pianotoetsen wit en zwart de handen glijden eroverheen strelen bedenkelijk het oppervlak of beuken, hameren er geweld uit we zitten als bevroren in de grote zaal. Na afloop groot applaus, de pinguin staat op en buigt voor het publiek, we lopen verward het gebouw uit, ik weet even niet links of rechts. Wat hebben we nu eigenlijk…

een vogel fluit in de heg een man staat bij het raam en kijkt het tafereeltje aan. Hij wil dood of ook vliegen heerlijk de hemel in, hij klappert met z'n handen. Draait zich dan om.…

ik beeld me in.…

twee hoofden tegenover elkaar ze stoten hun gewei tegen elkaar als bokken maar niemand wint, zo spreken ze achteraf met elkaar af. de tweeling.-…

De stenen slinger van de tijd hij slingert boven m'n hoofd met gepaste snelheid, ooit zal die landen maar nu niet (op m'n hoofd), ondertussen vliegt een vlieg in de kamer rond, zoemt als een aureool raar rond boven m'n hoofd en ik denk aan jou en aan de gootsteen die verstopt is. Die nodig gemaakt moet wor- den. Ondertussen,…

wij zijn toch van alles van het leven van het begin van het eind tot de dood in een bootje stappend dat wankelt, onze voetstappen erin en schommelend beginnend, we zijn fris door kou en gewassen zijn maar ook verward door de vroegte van dit uur en de mist, en dan er doorheen: het zonlicht. Langs het riet en dan los in het midden…

we knipten in onze vingers en hadden koren, vaak. Zo ging het vroeger vroeger dacht ik onzin maar was ik vaak gelukkig nu praat ik enkel nog maar wat onzin. Bagger. en wat moet ik ermee? mijn zinnen praten wat en burpen over 't land: boeren dus. verdomme!-…

het station is doods. m'n hoofd waait weg. ik grijp nog met m'n armen. bloed stroomt over de grond. het wachthuisje staat in de fik. de hefboom valt neer.-…

Ik blijf bij jou als een haan, wat sukkelig stoer hou ik de wacht wel, al doe ik me stoer- der voor dan ik echt ben... Vierkante stukjes ijzerdraad omringen ons als een new-age hotel ontworpen door een heel getalenteerde architect. Al waait het nu hard door de gaatjes, blijf toch a.j.b. bij mij, want ik kan je echt niet missen.…

Je loopt door de nacht, een eindeloze, propvol met sterren: in een hoed probeer je ze te vangen. Je gedraagt je als een zwerver voor een winkel. En je bedankt als je iets van hoop ontvangt. (je doet een diepe buiging) Dan ga je weer verder of er niks aan de hand is. De wind waait hard. Keihard. Hou je vast! Man, hou je hoed…

je loopt swingend de trap op de tredes zijn pianotoetsen steeds hoger klinken de tonen je nadert steeds dichter de wolken je staat alleen even stil bij het omdraaien van de partituur (van de bladzijden tegen de muur). (een viool in je hoofd, een bas in je brom een triangel om je navel, een gitaar in je hart) dichter in dit leven…

ik schrijf je in koude letters omdat het buiten en ook mijn hart. Kom je nog langs. Ik heb zo'n spijt. Wij horen bij elkaar. En zo. dus samen naar de ijsbaan toe met muts en sjaal en dan na het schaatsen warme chocola en dan gearmd naar huis. Vogels schrijven onze namen ondertussen in de bevroren ijs- blauwe lucht. en wij ademen wolkjeslucht…

Ik heb de troep in mijn leven geloosd Ik gooide achteloos de w.c.-rollen over Het balkon. En toen het balkon ook nog. Daarna de hele flat, behalve mijn eigen Woning, die heb ik laten uitbouwen. De maan die heb ik verruild voor de Zon. De huismussen werden in een paar Secondes flamingo's. Met een toverstok Toverde ik vrede in de wereld…

De vogel hangt doodstil in de lucht Ik pak 'm met beide handen vast en laat m'n voeten van de grond los. Het is een eigenwijze vogel die niet van z'n plaats wil gaan, een vogel van steen die niet wil bewegen. Ik hou het niet lang en laat uiteindelijk los. Val lang naar beneden en raak dan de grond. De grond is zacht, is van mos,…

'de vlinders voeren geen reet uit ze laten zich maar vervoeren door de wind, cirkelen doelloos rond, hebben geen hersens en geen duidelijk doel, behalve zich voort te planten dan. Ze doen me aan andere schepsels denken, maar daar kan ik nu niet opkomen. O ja, de mens. (zo, weer een gedicht in elkaar geflansd, en nu naar bed toe)…

Laatst het uitzicht was prachtig vanaf de hoge brug zo'n 80 meter ik hing aan een touw en sprong naar beneden de diepte in .... 'aaaahhh'...! was alles wat ik riep en voor ik het wist werd ik door het touw teruggeroepen en bungelde ik tevreden in het blauwe ruim. De zon scheen intenser dan ik beschrijven kan. Adrenaline gierde…

Ik weet niet wat te schrijven, dat krijg je als je depressief bent. weggewaaid zijn mijn rijmen ik heb een baard met een sik. Buiten is het grijs in de lucht en grijs op straat, het dreigt te gaan regenen maar dat doet het toch net niet. ik zou kunnen Sterven, want melancholie wordt me teveel haast, de bladeren draaien dol, tollen…

verloren dragen de bomen hun takken, deze dagen die bloeden als wonden en de wind waait hartstochtelijk over alles heen: de straten huizen pleinen en door de bomen dus, ze staan verwilderd wezenloos in de vruchteloze kou, blauw- bekkend, bibberend als bange dieren, al kun je het niet bewijzen, daarom is poëzie ook: om te laten…

wat maakt mij zo bang vanavond, het is de aankomende nacht, de stilte die wacht, de terreur van zich opdringende gedachten. hoe licht ik 't ook is in m'n kamer, om t donker te bestrijden buiten, hoe hard ik ook de muziek zet, de stilte blijft. Ik zet de deur naar de gang toe open, kijk in het trap- portaal. Geesten vechten beneden…