uitzicht.

verloren dragen de bomen hun takken,
deze dagen die bloeden als wonden
en de wind waait hartstochtelijk

over alles heen: de straten huizen
pleinen en door de bomen dus,
ze staan verwilderd wezenloos

in de vruchteloze kou, blauw-
bekkend, bibberend als bange
dieren, al kun je het niet bewijzen,

daarom is poëzie ook: om te laten
zien wat mogelijk is of wat wel
zo is maar dan anders verwoord.

ik leef tussen de bomen ontspoord
kijk vanuit het raam naar ze uit
en voel me met ze verwant..

dan stuur ik m'n ogen mee met
de wind, de verte in en stijg
op door warmere gedachten..

bomen herfst wind

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 174