Alle inzendingen van Peter Toll

ontluikend lover koestert zich in ochtendlicht van teder satijn…

Vrijwel volledig verdreven uit de verste vezels van haar lichaam haar gelaat een ernstig gekerfd vensterraam bijna afgestorven van geluk koestert onder het wollen gebint de moeder haar kleinood als een meer dan kostbaar kind. Kwetsbaarheid baart tederheid. Laten we stil zijn.…

door en door doortrapt moordmachine sobibor onvatbaar verdriet…

Met vredige hand strijkt zaterdagochtendlicht over Nederland…

zomerzachte wind strijkt over het haverveld rust rond de dorpen…

de vroege morgen strijkt zijdezacht lentelicht over de velden…

een oeverzwaluw strijkt langs ‘t lome water van de Spiegelwaal…

hier sta ik in mijn rozerode huid. ik weet niet waar ik kijken moet. moet ik straks voor- of achteruit en hoe moet ‘t als je iemand groet? in m’n hand houd ik een tweede huid: een kloek en dapper leeuwenpak. als dat me helemaal omsluit voel ik me meer op m’n gemak. vaak verlang ik hevig naar ‘n derde huid: een huis waarin ik wonen kan…

na m’n wankele werk fietste ik tegen zessen naar ‘t broek, zette één stevige voet op ‘n eenvoudig stenen muurtje keek omhoog naar ‘t populierenbosje en liet me zegenen door de rijke klanken van ‘t roekenkolonieconcert.…

na de regenbui zingt in de tuin de merel prachtiger dan ooit…

ik zit in m’n stoel en trek nog ‘n kleedje over m’n knie. ik schrijf m’n regels. ik eet m’n brood. ik drink m’n thee. ik kijk naar buiten. naar de bomen. naar ‘t daglicht. ‘t bezielde …. ‘t is de tijd en de tevredenheid die me koestert en geleidt.…

de klokkenslagen van het Berchmanianum dragen de avond…

in helder-hemelsblauw harnas gekleden keerden aandachtig en eendrachtig de vaak aardwaarts gedraaide strijdenden op vreemde kusten. eenmaal weer ontharnast meten zij op meermaals grillige meters toegewijd de mate van zijn van de in versteende eenzaamheid in slaap gesusten. in hun hevige verlangen naar nabijheid houden zij, de kroongetuigen…

Tussen de trottoirtegels van de dictatuur opent zich op dit vroegochtendlijk uur krachtiger en tederder dan deze doem de allereerste paardenbloem.…

deze schemering maakt het zicht zacht. deze schemering zorgt dat het licht lacht. de heesters hebben hun hartslag verlaagd. de torenklok haar tijd vertraagd. in de lucht hangt een kristallen stilte. de coniferen zijn zichzelf genoeg. de boom is in zichzelf verzonken. alsof hier nooit geluid heeft geklonken en ook niemand daarom vroeg.…

leg me neer in de achtertuin op het zachtmoedige mos naast het nest van de aardhommels vlakbij het voetpad en het vingerhoedskruid en niet ver van de adelaarsvarens en het stralende kruiskruid en bedek mijn romp, mijn armen en mijn benen met het net gevallen blad van de rode ende groene beuk. leg me, op een novembernamiddag, neer…