Alle inzendingen van Peter Toll

ook voorbij de grens zal het landschap lieflijk, weids en wonderschoon zijn…

er woont een groot zwijgen en een diep verdriet in het wuiven van het riet laat de wind me zeggen wat het is ik weet het niet…

de stuwwalstenen glimmen in de herfstregen als diamanten…

de aanblik van een herfstige moerascipres draagt me door de dag…

vanmiddag ben ik doodmoe en terzelfder tijd meer dan gelukkig…

je kuste niet alleen mij maar ín mij kuste je ook de hele wereld…

het pad geplaveid met het neergevallen blad van de lijsterbes een jong spinnetje heeft in een plant een meer dan ragfijn web gemaakt daaronder op een takje ligt een rups van de psi-vlinder heel stil te rusten met nu nog groen blad heeft ie zich volgegeten veel rode bessen aan de cotoneaster de tuin fluistert zacht: “binnenkort…

Met een forse fijnmazige zeef filterde ik de dampende massa die zich ontwikkeld had in de broeiketel van mijn in donkere nevelen gehuld gemoed. Wat nodig is, wat nodig is ……. dat moet! Dat moest het motto zijn! Zoals men met grote precisie drie schepels kristalhelder slankesleutelbloemgeel in de duisternis schept.…

uitkappen naar links daarna uitkappen naar rechts en dan schildert ze de bal in de verre hoek een subliem kunstwerk…

maakte een lange wandeling rond het gehucht met de stilte als een torenvalk in de lucht in de late lucht…

gevangen als ik alsmaar was in de genade van het duister en het licht reis ik nu niet langer meer geketend door de tijd als een lichtgewicht van zeis naar zicht…

in het weiland van de alledaagsheid bloeit plots een prachtige bloem…

Ik zag een zwangere vrouw Maar meer nog zag ik een kind Ik zag het in haar ogen De glinstering van het kind Ik zag het in haar ogen Het kind wordt nu al bemind…

ik was een rijk man ik bezat een huis met veel en ruime kamers het voetpad en de straat zijn de loper waarover ik van de ene naar de andere kamer ga de lantaarnpalen zijn de schemerlampen aan de wand en de blauwe lucht is het plafond van de gang de hal van het ziekenhuis was mijn woonkamer, de refter van de universiteit mijn…

een houtduif koert een gelukwens met deze dag een Turkse tortel strijkt elegant neer op een balkon in de buurt veel rijkgekleurde hommels smullen zachtzoemend van een cotoneaster verder is het stil op deze woensdagmiddag woont de eeuwigheid even in de achtertuin…

de jonge blade- ren van de rode ende groene beuk dansen lichtvoetig op de avond- bries een perk met hoog- gesteelde zachtwitte en zachtblauwe bloemen wiegt heel zachtjes met ze mee…

jupiter hoog aan de hemel in het westen op een meidoornhaag vliegt een wit nachtvlindertje ineens middenin een overweldigende zoete kruidnagel- achtige geur wandelen onder een berk staat een egel wat op te eten hij laat zich rustig bekijken en neemt dan de benen door hoog gras en duikt dichte struiken in…

in het allerlaat- ste licht van de dag draait een man z’n achterdeur op slot, prevelt een merel z’n avondgebed…

even iets meer wind en het sneeuwt bloemblaadjes van de Japanse kers…

in de schemering enkel nog het iele knip- knip van een snoeimes en van verre de zachte zang van een merel…

je ging met de zon en een stralend gezicht - je kwam nooit meer weerom ik nip aan jouw kom nu en ik schrijf met je pen nu ik je fluister ik … niet slapen ik … niet eten en al- le licht is duister het park wacht op het ochtendlicht en jou…

in de ochtendzon fladdert in geel lentekleed een citroenvlinder…

elf februari de toverhazelaar toont het prille begin van helgele bloemetjes de lente aarzelt…

vervolgens vouw ik vlijtig duizend geduldige kraanvogels groet de groene ende rode beuk en de boerenlandvogels zoek ik zwartje de poes die zo graag zingt op haar tokkel blaas een zachte houten bastoon in de sluierwolken rondom de afgelegen kleine koperen sokkel leg ik waterlelies in de wielen en de kolken maak een lange avond-…

ik bouw dan in mijn huis een kleiner, houten huis met een huid van nikkelstaal en fluwelen binnenwanden daar bereid ik volgens vaste regel de spijs en waan ik me voor even buitengewoon wijs ik zet er mijn stoel en wik mijn mijmeringen om mijn dierbare demonen te bedwingen dan leer ik ze een andere, schrandere taal om hun zo vaak…

de laatste dagen ben ik ben vlagen wat wankel van voet wankel van gemoed is het pad wat smal en vaak ook bar lang dan ben ik bang, bang dat ik vallen zal vallen zal voorgoed…

vroeg in de avond kraakhelder het hemelrijk de maan op een schuit en boven de boot Venus hemeldiamant…

Mijn vader was van prikkeldraad Zijn grafsteen is van hard graniet Hoe moet ik door het leven gaan Geklonken in versteend verdriet…

al deze aardedonkere dagen ploeterploegde ik door de dikke, te vette klei voor de vierkante vragen in mijn volle voorhoofd bereid had ik nu niet de tijd in een nevelige laagte loerde de materiaalmoeheid na maanden werden de dagen weer wat lichter werd de bodem weer wat beter te bewerken was wat vaker het heldere zicht er…

oorlog en geweld ‘k zie ellenlange rijen op het hemelpad schenk hén de eeuwige rust en óns de zachtheid…