Alle inzendingen van Peter

Af en toe beroer ik haar krachteloze hand, bestudeer het reeds ingevallen gezicht, alsof ik nooit eerder de gelegenheid, of net zo als nu de moed heb gehad om vertederd over haar haren te strijken, terwijl haar neus steeds spitser en het topje daarvan steeds witter wordt, en mijn ogen zich vullen met tranen vanwege alles wat ik niet heb gedaan…

Het is niet bij mensen dat mijn hunkering een huis vindt, een plaatsje om te slapen, een deken voor de nacht. Weggedoken in mijzelf wacht ik de zucht die ’t vuur laait, de stem die zal spreken, het woord dat daden knecht. De wind door het schuifraam wappert het gordijn en speelt met de vlam van de kaars die in mij brandt. Het vuur…

Alsof het was bedekt met hevig licht bleef haar lichaam mij weerkaatsen, even zinloos dreigend zoals de glans aan messen hangt. Ik bedroog haar met geweld: mijn lichaam liet haar voor de liefde leven, haren werden touw toen ik ze opbond, een verwonding opsmuk, een gevlamde tatoeage. Voor mijn schoonheid moest zij dood. Uit haar schreeuwden…

Hier stel ik mij voor dat mijn as wordt uitgestrooid, gewoon uit een papieren zakje, muzikaal omlijst door een koor van wel duizend vogels in een lucht van uitgereden gier. Zie je daar dat broedend paar, onder de bomen langs het water? Nu nog een ietsje meer naar hier, ja, daar, over al die boterbloemen omzoomd door wuivend fluitenkruid…

Ik loop langs grachten, pleinen en door stegen, bezie de stad die trots is op de stad Al hebben, wie er wonen, het gehad met dromen die ze hadden maar nooit kregen want ‘toen’ is lang gekoesterd maar belegen de humor die je zocht, klinkt nu zo plat Wie lacht nog als ie moe en afgemat zijn wielklem kwijt wil raken in de regen? Maar kom…

Vanmiddag kon ik zo mooi fluiten - nee mooi is niet het goede woord zelfs fluiten niet - maar ik liep buiten en wist, want voelde me gehoord Geen kind'ren die hun ruzie staakten geen prachtvrouw die verliefdig keek geen zon die alles lichter maakte en weer thuis bleek ''t dezelfde week maar toen ik floot, vanmiddag buiten, was alles beter…

dood is het verleden een herinnering slechts immers het kan niets meer toevoegen aan zichzelf noch aan de toekomst die zich weliswaar toont als het ongerept heelal zwanger van het leven zoals mijn gedachten van morgen waarvan evenmin kan worden gezegd dat zij al tot het leven behoren…

In gouden gewaden ga jij als het wuiven van korenaren over de velden van mijn minzucht naar die zee van eeuwige luwte. Het zwarte haar in dikke vlechten dansend op een schouderblad dirigeer jij mijn ritmiek, metronoom van mijn verlangen. Schenk mij je wijn nu de druiven nog zoet en laat je lippen niet verschralen maar dompel ze in…

het waren je ogen gekarakteriseerd door hun volheid en intensiteit een mengsel van pure arabica en een vleugje robusta van de beste kwaliteit die mij huiswaarts deden keren met een peperduur espresso- apparaat dat ik niet van plan was om te kopen elke keer als ik nu zo’n capsule ga verwerken zie ik ze weer vóór me je ogen maar dan…

haren voor de ogen buitenwereld dichtgeplakt gesluierd onvermogen ’t koffer vol verlangen al gepakt een sluik gordijn van koperdraad je eigen koudeoorlogstaal gepantserd schromen over straat wattendot in roestvrij staal wanneer zal de bloem ontwaken die sluimert onder glimmend ijs wanneer de rozenknop ooit blaken wanneer zaad in plaats…

Zonder naam ga jij geblinddoekt het bochtige pad en de schelpen knersen zonder echo geschraagd door jouw verlangen steeds één tijd, één plaats te zijn. Vluchtiger dan ik wissel jij gedaantes als een hoed en wist geschiedenis voor zij geschreven is. Geen foto draagt jouw beeld en geen steen zal jouw naam torsen, door tijd noch plaats…

als op zestien april om negen uur dertig tussen haarlem en leiden ter hoogte van bennebroek een sneltrein onder het viaduct doorraast is er in die omgeving niemand die daar nog maar een moment bij stilstaat terwijl in de dorpsstraat van hilvarenbeek op huisnummer twaalf al dertig jaar lang precies op dat tijdstip aan tafel een vrouw zit met…

Ik weef een web van licht aan de hemel die baadde in duister, de dag groeit langzaam een gezicht en een stem aan verscholen gefluister. Ik schenk kleur aan de druppel van dauw die hangt in ’t ontluikende land en schoonheid en kracht aan de vrouw wier licht in de avond gestrand. Waar mijn stralen de ochtendstad strelen waart mijn zachtste…

met een traplift terzijde gestaan door twee bloedmooie meiden bestijgt de jonge coureur van die knalrode wagen het erepodium de tot een hoogtepunt gebrachte champagne beneemt ons het zicht op zijn shirt met daarop de naam van een bekend sigarettenmerk dat zal hem door zijn sponsor niet in dank worden afgenomen net zoals die kleine hapering…

Hopsa, faldera. Van hobbelpaard tot lijkauto over de kasseien. Het druilde toen grootmoeder werd begraven. In september schrobt haar dochter het graf al komt er nooit iemand langs. Mijn knieën zijn kapot, mijmert ze. Zo veel verloren jaren. Geef mij een spuitje als ik Alzheimer krijg. Of: arme bonne-maman had schrik dat de konijnen op het kerkhof…

Het steppegras fluistert zachtjes in de wind, de zon die brandt op mijn gezicht, ik denk aan jou zo ver weg. de eenzaamheid drukt met volle gewicht, op lang vervlogen dagen, op zwoele zweterige nachten, in een angstig schemerlicht. Pijnlijk zijn mijn stille gedachten ze overspoelen telkens weer, het beetje geluk dat ik moet ontberen en dat…

Het planchet boven de wastafel is nu echt te klein voor het alsmaar toenemend aantal attributen dat mij er tot nu toe van heeft kunnen weerhouden het met de dag kaler wordend spiegelbeeld hardhandig van de muur te rukken. Het bekertje voor mijn kunstgebit, dat dure potje anti-rimpelcrème, het etui met daarin een vijltje voor mijn door en…

als de krijsende zagen zijn stilgelegd rijen bomen van hun charmes zijn ontdaan overvalt mij elk jaar weer dat troosteloos gevoel alsof het eind der tijden is genaderd maar nu ik aan de gehavende restanten weer nieuwe levenskracht ontwaar is mijn somberheid al snel verwaterd hoor ik overal weer vogels fluiten zelfs al fluiten ze niet…

Dertien was ik en het lot mij beschoren om tijdens de eerste nacht van onze vakantie, die zomer in Zandvoort aan Zee, het bed te moeten delen met Nienke, drie jaar ouder, wat moest ik er mee? Tranen met tuiten, door mij toen vergoten, om gedaan te krijgen dat teniet werd gedaan datgene, waarvoor ik drie jaar later in de rij zou moeten…

Een kussen, nog niet opgeschud, waardoor het lijkt alsof het in de nacht is aangevreten, de plooien en de kreukels op jouw plek in het onderlaken, maar nog het meest van al: de hier en daar naast het bed losjes opeengehoopte kleding die je tijdelijke goedkeuring niet kon wegdragen. Dat, en nog veel meer, dat ben jij, als je er niet…

waar weidevogels uit het niets met hun oorverdovend gekrijs de stilte vullen en rechts van mij treurig ogende preien en boerenkolen met hun uitgezakte permanentjes de spade vrezen scheurt plots de wind het hemels matras aan flarden zie ik schaduwen geboren worden tegelijk met het eerste lam daar is het tijd om mijn rug te rechten en…

Ze heeft een regendruppel in haar hand, een klein gezicht maar slecht gemaakt. Ze wrijft hem droog. Het waait onder haar vliesdun kleed; ze vangt, verkleumd, een nieuw gezicht en spreekt ertegen: lief is klein en klein is overboord voorgoed verloren. Wat ze heeft dat mag ze houden: mager haar en wit gezicht van louter wind; een vuist…

pas als je beseft dat alles wat is eindig is en dat datgene wat je achterlaat een zelfde lot te wachten staat zou het toch moeten lukken in vrede afscheid te nemen van wat het leven je geboden heeft maar dan nog weliswaar overkomt het mij niet zo vaak maar gisteren was het weer zover beelden uit mijn kinderjaren dringen zich aan mij…

op haar verjaardag heb ik mijn moeder in de hemel gebeld het tijdsverschil blijkt zo groot te zijn dat zij nu veertig jaar jonger is dan ik en ze heeft een nieuwe vriend verder is alles goed met haar met mij nu ook waar ze erg blij mee was…

in schril contrast met de stille schare verzameld rondom het nog open graf overstemt het lawaai van een vliegtuig de stem van de spreker die gehuld in een donkere jas met zorgvuldig gekozen woorden een arbeidsverleden tracht te beschrijven dat als we hem mogen geloven zou hebben bestaan uit het met veel succes werken van de één naar de andere…

er is alweer een balpen leeggelopen in de achterzak van mijn pantalon op een moment dat ik hem niet kan missen want als eindelijk mijn geest eens wordt verlicht blijkt telkens weer dat het vertrouwen in mijn geheugen kleiner is dan dat in de kwaliteit van dit gedicht…

het mobieltje is zojuist de sleutelbos gepasseerd in de lijst van voorwerpen waarvan men bij verlies het meest onthand is het condoom is weer een plaats gezakt en bungelt nu ergens onderaan terwijl de pinpas op de eerste plaats is uitgekomen de pil zit ook weer in de lift en is fors omhooggegaan echter deze keer moet dit aan het…

En dan, als elke zakdoek nat, het laatste woord gesproken is, de blikken rusten op de kist, dan kiest zij voor het middenpad. Ze heeft geen plan, het hoofd omhoog, zo zonder angst alleen verdriet Ze kent haar plek, die had ze niet. Weet niet meer wie met wie bedroog Ze heeft een afspraak met de dood, met wat het was, komt nooit meer terug. Ze…

Op de jaarmarkt in Zuidlaren maakten wij kennis met een attractie die kinderen met afgrijzen liet staren naar een als boer verklede man die met het scheerapparaat van vader onwillige schapen de vacht ontnam er viel natuurlijk niet aan te ontkomen ’s avonds voor het slapen gaan moest ik nog even bovenkomen en heb ik het scheren nagedaan…

zo was het ons gezegd volgende week dinsdag in de huiselijke sfeer om tien uur in de morgen een gunstig tijdstip voor een laatste kus gevolgd door een drankje niet in een glas maar in een beker toegediend door de dood die voor de gelegenheid zijn witte jas had thuisgelaten --------------------------------- uit: 'Wassend verleden…