Alle inzendingen van Peter

Het wordt misschien wel Alexander Pechtold Of zwicht Van Boxtel of De Graaf alsnog? Of blijkt ineens dat Wouter Koolmees toch Niet voor zo’n tijdelijke functie wegholt Wie plaatst het eerste bouwsteentje van Lego? Wie zet het eerste stapje bij Stratego?…

perzikkleurig blad van de Japanse kersen dwarrelt dartel neer bedekt de vele graven met een zacht tapijt…

Al vroeg hoorde ik fluisteren in een taal die niemand sprak. Zachte stemmen, schaduwen van licht, een wereld die door de muren sijpelde en mij vond – nog voordat ik wist wie ik was. Ze noemden het angst, ze noemden het ziekte, ze gaven het namen die niet de mijne waren. Maar diep in mij trilde iets ouds, een weten zonder woorden, dat zei…

In een lobby vol stilte groeit een muur van groen, elk blad een herinnering aan wat niet meer gezegd werd. Ze glimlacht naar een jongen met een naam op zijn revers, alsof beleefdheid een schild kan zijn tegen wat binnen woedt. Buiten valt de avond, licht zeefde door vitrage, haar hart klopt te luid voor een plek die bedoeld is om zacht…

ook voorbij de grens zal het landschap lieflijk, weids en wonderschoon zijn…

Er is een zachte bries gaan waaien, die jouw naam draagt door de kamer. Nog even dwarrelen de slingers en hoor ik je lachen tussen de stilte in. Je liep het laatste levenspad zoals je altijd al wandelde - met een vuurtje van lef in je ogen, een vleug eigenzinnigheid op de wind, en een lichtheid die het zware tartte. Jij liet…

Tien jaar echo’s van stilte, kamers vol woorden die nooit durfden te landen. Gesprekken over intimiteit hingen zwaar aan het systeemplafond, hoog, onbereikbaar, ongemakkelijk. En toch, een nieuwsgierige drang: wat betekent mijn lichaam? Wat vraagt mijn ziel? Kan aanraking een verlengde zijn van voelen, in plaats van een doel dat nooit bereikt…

er woont een groot zwijgen en een diep verdriet in het wuiven van het riet laat de wind me zeggen wat het is ik weet het niet…

Dozen stapelen zich op, maar sommige leegtes passen nergens. Het mandje, het etensbakje, het rode halsbandje – alles mee naar zolder, alleen herinnering blijft beneden. Een teckel die niet meer springt, een zoon die nooit meer zwaait, en toch ademt het huis in elk hoekje van verdriet. Ze lacht bij het beeld van opspringende oren, bij…

de stuwwalstenen glimmen in de herfstregen als diamanten…

Er zijn kinderen die geboren worden met open huid, met poriën die luisteren, met harten die de adem van hun ouders voelen nog vóór ze woorden kennen. Zij drinken spanning uit de lucht, vrede uit gebaren, ze vangen de echo’s van wat niet gezegd wordt en bouwen er werelden van. Hun drukte is geen stoornis, hun storm geen tekort — het is…

de aanblik van een herfstige moerascipres draagt me door de dag…

Hoewel vandaag de meeste polls toch lijken Te zeggen dat ze zo ver zijn gedaald Dat NSC geen ene zetel haalt Zegt Eddy dat hij toch omhoog blijft kijken En dat is iets wat je zo’n man vergeeft Hij hoopt wellicht dat daar een kiezer zweeft…

Er was een meisje dat de wereld leerde kennen via angst, via handen die geen troost kenden, via stemmen die te luid waren in de nacht. Ze droeg stilte als een tweede huid, ademde schaduw, en leerde lopen met gebroken vleugels Niemand zag hoe ze elke dag een beetje meer verdween achter ogen die ooit zongen. De dagen werden jaren, de…

(Een poëtische destillatie van Ricardo’s verhaal) Er was een tijd dat de wereld scheef hing, dat achterdocht mijn schaduw was en angst mijn adem stal. Mijn hoofd een storm, mijn hart een kamer zonder raam. Ik viel – vier keer zelfs – en iedere val liet een litteken van inzicht achter. Tot ik, tussen medicatie en muren, stil werd. En in dat…

vanmiddag ben ik doodmoe en terzelfder tijd meer dan gelukkig…

We hoeven elkaar niet simpelweg te winnen, geen woordenstrijd, geen glans van gelijk, maar een zachte blik, ruimte voor twijfel, liefdevolle rugwind voor ieders verhaal. Laat de ander anders zijn, laat het hart zich openen: niet de drift tot overtuigen maar het spreken zonder eisen, het haken naar respect, heel gewoon…

Onder stenen gewelven van eeuwenoud leer, waar Michaël waakt en stemmen fluisteren langs glas, zit ik in banken van een vergeten kapel, in de Domschool, waar de tijd zich geduldig plooit. Moeders hoop, een fluistering in het duister, “Doe beter, klim hoger, je kansen zijn geteld.” Maar cijfers knarsen als molenstenen in je hoofd,…

Het gordijn van mist houdt alles op afstand, verdriet druppelt binnen, waait door kieren terwijl ik vul, plak, schraap, en ploeter om het huis bewoonbaar achter te laten, de rug pijnlijk van het dragen en het hart moe van het bewaren. Onder woede broeit een kwetsbaar weten, namen spoken rond, gebeurtenissen ontwijken preciesheid, schuld wijkt…

Ik volg de kaarten, laat ze spreken, geheimen van mijn ziel ontwaken op YouTube-schermen, in nacht en daglicht herken ik echo’s die ik zelf ooit maakte. Tussen de regels fluistert mijn blauwdruk, een toekomst die zich zacht ontvouwt — wat ooit verzinsel was, wordt werkelijkheid en zelfs het onbekende voelt vertrouwd. O God, welk pad zal…

Van harte welkom bij mijn residentie U ziet, ik lig er nogal deftig bij Want men ontwierp dit mooie graf voor mij Met veel gevoel voor stijl en eminentie En nam u verse bloemen voor me mee? Er is nog plaats genoeg voor uw bouquet…

In riet dat zacht de waterkant omarmt, waar zon en wind elkaar beminnen, verbergt zich stem en ziel zo teder, een vogel klein, maar groots van binnen. Hij vlecht zijn nest van dunne draden, van riet en pluis, een wieg zo fijn, waar leven wiegt in groene schaduwen, een schuilplaats aan de waterlijn. Zijn zang is niet van groot vertoon, maar…

je kuste niet alleen mij maar ín mij kuste je ook de hele wereld…

Stenen onthouden – zoals het brein herinnert, bewaart, laag over laag. Ondergrondse stromen van oude angsten, een bed van trauma’s waar het vertrouwen siddert. Plots de eruptie: brein als vulkaan waar dromen, wanen uit de lava worden geboren. De lucht vol vreemde sterren, verhalen die dansen tussen dimensies…

De bloemen ademen zacht hun geur, maar niet ieders neus vangt ze. Een gebouw glinstert in de verte, vol ramen, vol schittering, waar piepkleine mensen bewegen, zichtbaar enkel voor wie kijkt met andere ogen. Een lage toon trilt in de kamer, een zoemend ritme dat meebeweegt met gedachten— onhoorbaar voor de ander, maar…

Een woord als een routekaart vol belofte van orde, een bakensysteem in chaos, structuur in wanhoop— veilig klinkt het, maar soms wordt het een tunnel zonder einde, waar je alleen nog loopt op automatische piloot. Toch, als het samen gemaakt wordt, kan een protocol fluisteren: “Hier is houvast.” In het ochtendritueel…

De nacht te lang, twijfel als metgezel, een flat white als houvast, bloemen en fonteinen tegen de leegte in mijn hoofd. Ik wachtte hem, de man die eens luisterde toen de wereld kraakte en mijn zoon verdween in stilte en onmacht. Zijn fiets op slot, zijn ogen open. Ik sprak in flarden, vulde de stilte met broze herinnering, met woorden…

Ik sliep, een Doornroosje in nachtmerries, gedronken van gedachten die mij bezaten. Een krankzinnige aap, kogels van paniek ratelend door mijn hoofd, ik dacht dat ik hem wás. Tot mijn ogen knipperden, een scheur in de trance, en ik mezelf zag — niet de storm, maar de getuige ernaast. Mijn dierenbrein schreeuwde “Pas op! Alarm! Crisis…

Een motorfiets, verboden vrucht uit Eden, glanzend verleidingstaal, maar waardig slechts wie ook de wortels kent. Ik was een kind dat schroefjes losdraaide, dat vallen en opstaan vertaalde in vertrouwen – Willie Wortel in een schuur vol vonken en hoop. Maar de markt leerde de kunst van breekbaarheid: lampen die doofden op afspraak,…

Renure mag de kunstmest gaan vervangen Besloot het Europese comité Dit dient, zegt Femke van de BBB, Ontzaglijk veel agrarische belangen Ook voor de PVV is het een gunst Want die haat immers elke vorm van kunst…