Alle inzendingen van PeterS

Waar je heen zult gaan na dit leven dat is geen mens gegeven krijgen we een nieuwe ronde storten we ons hierna in zonde ben jij het allemaal zat dan heb je het wel gehad jij weet het zelf het beste je wilt je hoofd niet breken in de uren die je nog resten je maakt er nog wat van met een kwinkslag en een lach zoals alleen jij dit vermag…

Hij is het zonnekind hij drijft mee met de wind alles wat hij aanraakt groeit of bloeit geeft kracht aan wat zwak is geeft inhoud aan wat leeg is hij is het zonnekind dat een zwarte dag verlichten mag.…

Een ieder doet zijn best om te stralen als de lampjes in de boom doet een stapje meer voor goede sfeer nadat hij zijn dorst heeft gelest mensen zijn iedere keer weer net even vrolijker en kijken tevreden terug naar hun verleden geen fout, geen kreuk in het papier alleen plezier vinden allen hun weg naar kerk of zomaar een samenzijn…

In de vensterbank een schaaltje met uitgedrukte sigarettenpeuk de definitie van leuk een kerstboom opgetuigd uit jaren her, ballen gebroken, engelenhaar met een bruine gloed hij kijkt eens om zich heen hij schudt wat as van zijn mouw voor hem is het sterrenstof naar buiten op zoek naar het beste kerstsloof het is kersttijd dat is…

Wat ik nog van je heb is het gehoorapparaat en de leesbril je kan ze altijd komen halen wat ik ook nog van je heb zijn je gedachten die zijn inmiddels met mij vergroeid zodanig dat ik bijna jou ben die ouwe zeur, maar vooral geduldig in het aanhoren van mijn falen.…

Zijn gedachten dwalen dit keer niet falen niet betalen afscheid heeft geen prijskaartje hangt niet bij de uitverkoop altijd een strop om de nek nu floreert hij als een narcis in de lente de bloemen geuren zoet vrijheid maar nog niet klaar voor zomer gebonden verbonden zijn gedachten dwalen.…

Daar leven zij, voorzichtig lopen, tussen Dahlia's en stenen het is er doodstil op een enkele snik na en bezoek tweewekelijks bij de een maandelijks bij de ander of soms helemaal geen.…

Een woestijn van woorden waar iedere korrel anders uitgesproken wordt ze liggen daar, hoe kan het ook anders, als los zand aan elkaar ze worden ieder de wereld ingeblazen zullen zelfstandig verder razen en maken de mooiste refreinen op allerlei dubieuze dan weer reuze festijnen.…

De Parijse straten bloeden een zwoele Française doet haar rok omhoog niet baden in dat rode goed de ladder in haar versleten kous niet laten zien in deze tweestrijd struikelt zij en nu duikelt zij daar in waar velen dit voor haar deden zij konden dit niet vermijden wat zouden zij niet hebben gegeven alleen wat besmeurde kledij in plaats…

Groots was jouw afscheid zoals je het had voorgeschreven had je dit nou ook maar gedaan met je leven.…

Zij reikt hem koffie aan alsjeblieft je koffie zegt ze maar de kop is leeg in haar hoofd krioelt het ze bedoelt het niet kwaad maar hij ontdekt het weer te laat te vaak is er helemaal niets hij is moe van het corrigeren en proberen hij laat het gaan met pijn in zijn hart laat hij haar begaan en laat het kopje staan.…

Een rood kleurende boom in een traag levend land groene struiken aan de wortel een omhelzing…

Het is niet de duisternis zelf maar de voortvarendheid waarmee tijd vooruitgang boekt ik kan geen voorstelling maken van een klok zonder tijdsaanduiding en naarmate ik dichterbij de dood kom zoek ik als een bezetene naar tijd omdat ik ronduit bang ben voor de eeuwigheid.…

Zal ik op je gaan lijken gewoon door naar jou te blijven kijken zal ik hetzelfde loopje krijgen zal ik zal ik dezelfde schotel bestellen in jouw vaste restaurant zal ik jouw verhaal vertellen zou het hetzelfde zijn.…

Ik kijk naar je op een foto een warme gloed van verlangen gaat door mijn aderen heen verlangen naar de lust naar je naakte lijf verlangen naar de warmte van je hart verlangen naar de schoonheid van je blauwe ogen verlangen naar de hand strelend over mij het is misschien beter als ik geen aandacht aan jouw foto schenk maar mijn god ik word…

De koffie, ja die zit in de kan oh, maar waar hebben wij die dan ach laat ook maar als de koffie op is dan drinken we thee daar zitten we toch niet mee wat schud je met je hoofd je wil geen broodje dat vroeg ik je toch nee…

Soms stemt een vlieg mij droef hoeft maar één dag leeft dat voluit zij (want zij is een echte dame) ontsnapt aan die slag van Vader en vliegt naar het fruit van Moeder dat daar op haar ligt te wachten legt vliegensvlug haar eitjes en met dat achter de rug herneemt zij haar vlucht zij is tevreden kijkt niet raar op als zij land op de hand…

Afscheid nemen tranen banen zich een weg naar het hart het verdriet heeft de neiging daar te blijven alsof het zich vastplakt de pleister op de wonde.…

Weg met het geweld weg met de pijn zijn dagen zijn geteld zijn bos is geveld niemand gelooft toch meer wat hij heeft verteld zijn dagen komen niet weer maar toch loert zijn ideologie nog op iedere hoek een ander neemt het roer en zie hem geloven ze deze keer het gaat sluipend, heel achterbaks mensen gaan erg laks met vrede om…

Ik had alle wensen overboord gegooid zouden ze ooit uitkomen, het blijven dromen ik heb ze opgehaald en één voor één naar het papier vertaald.…

De huiskamer een jasje met revers gescheurd over een kapotte stoel gehangen schoenen volledig afgetrapt De keuken bordjes opgestapeld al weken niet afgewassen de koelkast al lang niet geleegd De slaapkamer het bed keurig opgemaakt de nachtkastjes keurig afgestoft het enige vertrek waar niet is geleefd.…

Toen zou zij een reis naar de zon niet om het één of het ander maar gewoon omdat zij het kon zij had zich vleugels aangemeten iedereen sprak tot haar dat zij het vooral zelf moest weten zij was eigenwijs en heeft de reis naar haar zon ondernomen niemand heeft ooit meer vernomen van het meisje met haar dromen.…

De enige straatlamp die nog brandde is nu stuk niemand weet ervan hoe en niemand draagt schuld hoe het ook zij hij geeft geen licht meer hij is nu stuk maar wat een geluk de maan verlicht de straat nu doet dit mooier dan voorheen zo lijkt het mensen lachen luider in de maneschijn verliefden voelen hun hart nog sneller kloppen baby's…

Ik ben even weg ik zwijg nee, haal me niet over de boom is neergehaald wat er van is gebleven is een twijg.…

Een explosie van kleuren spat van het schilderij je wordt bedolven door het rood, geel, groen in de hoek zit een klein insect verscholen hij voelt zich niet thuis tussen dat kleurrijk lawaai laat hem maar rustig zijn blaadje eten in zijn eigen universum is hij hoorbaar.…

Ik heb met woorden gevochten als was het met de degen kom ik nu gedichten tegen sla ik het boek even open dom van mij om toch te gaan lezen ik weet hoe het gaan zal ik struikel al over het eerste woord poëzie lezen is soms als schermen poëzie schrijven daarentegen is als dansen op je eigen bal.…

Het water stroomde naar boven niemand wilde dat geloven geen tel maar dat Hij z'n graf uit liep dat dan weer wel.…

Er drijft een blad in de vijver natuurlijk het is herfst je wordt zo herinnerd aan de vergankelijkheid voor alles is een tijd de zandloper loopt door de natuur is in ruste de dag komt dat de warmte van de zon alles wakker schudt zodat de bomen zich met bladeren tooien de bloemen zich vorstelijk tonen en de boer, hij zal de aardappels…

Je naam uit mijn telefoon verwijderd je contactgegevens weg ermee je zou geen antwoord meer geven op mijn tekstbericht jij koos de digitale snelweg niet meer via Google kan ik je nog wel vinden maar dat alles wordt niet meer bijgewerkt Wikipedia schrijft dat je er niet meer bent maar alleen ik schijn te weten dat je een mensenleven niet…

Ik denk maar ik weet niet meer wat ik denk denk ik niet.…