Alle inzendingen van Peterdw.

O klein lief meisje dat ik toch zo graag mag Jij gaf me weer mijn vleugels toen ik daar hulpeloos lag. O klein lief vrouwtje waar was ik nu zonder jou Mijn hart gewoon herboren en verdreven is mijn kou. O klein lief schatje met je zuiver gouden hart met jou ooit aan mijn zijde maak ik een nieuwe start.…

Mijn borstkas wordt nu zwaar op de proef gesteld Hoe houdt het toch zo'n tomeloos bonkend hart in hemelsnaam in bedwang Het is dus ook niet dat je zegt: Het is maar even Nee, het duurt nu al ontzettend lang.…

Ik heb gedroomd, ik nam de klok En ik draaide hem achteruit. zo’n vijftien jaar , ’t was wel gewaagd. Ik hing hem doodleuk terug. Toen ben ik rap naar jou gesneld En heb je hand gevraagd.…

In mijn hoofd is alles tomeloos terwijl ik luister naar de wind van zeven wereldzeeën Onvast schrijf ik in ’t zand hoeveel ik voor je voel, lief kind had ik maar hier met jou gevreeën Leeg nu het strand, de zee schreeuwt eb Zacht fluister ik, de tijd die stond niet stil O tijd! Wat heb je ons aangedaan! Ik geef je mijn…

Mijn kaarten op de tafel je hebt ze al gezien de heer ligt op de grond ik heb enkel nog de tien Ik wachtte op de dame maar die bleef in het spel een spel dat ik niet winnen kon ‘k bleef achter met de nel Oh het schudden ging me veel te snel ik had alleen maar oog voor wie er aan de tafel zat ik zag niet wie er loog Dit was ook niet een…

Ik drink van je lippen en ik eet uit je hand ik lig aan je voeten je berooft mij van verstand. Hoe lang gaat dit duren die kwelling, die pijn niet lang meer en mijn hart zal gesprongen zijn. Dit nog langer verdragen hoeveel kan ik nog aan zul je ooit wel van mij zijn zal mijn hart open gaan?…

Zeeland, waterland, weiland met duinrand Ganzen dansen in het akkerland Lieflijke dorpen en oude stadjes Het leven is er soepel en gladjes Monumentale gevels, bruggen en grachten Een rijke historie herleeft in gedachten Kanalen, dijken, plassen en weelen Stille plekjes en vogels die kwelen Rietkragen, inlagen, schorren en slikken…

Dartele vlinder, dartel maar voort de dag is nog lang, de nacht jong en stil bezoek alle bloemen die je nog wil maar dartel, dartel, omdat dat zo hoort Dartele vlinder, enig in je soort waar kom je vandaan en wie zul je zijn na de nevelen in de volle schijn mooier dan ooit iemand van heeft gehoord Dartele vlinder, kleur paars en goud in…

Vissen duwend, spartelend tegen de kant waar straks de waterjuffers over het water zoeven in de vroege avond en de muggen zullen dansen zie ik de kleuren van dit heftig gebeuren onderwijl proef ik de geuren van submerse planten paars rank en prachtig naast het midden van de vijver hoger haast nog dan het huis waar de reiger vroeg al stond…

Ondersteboven zit je klaar en wacht op prooi geduldig daar, het kruis je tooi Wie vliegt straks in jouw gespannen draad geen vlieg of wesp die jij versmaadt maar sprinkhaan is de favoriet die heb je ’t liefst spin? Is het niet?…

De stilte hoorbaar gemaakt Oorverdovende stilte Jouw gezicht niet te zien Je hand die mijn huid raakt Beklemmend en mooi Adem stokt Twee harten bonzen Een tak die ik gooi IJzingwekkend duister Een oehoe roept Je knijpt in mijn arm Zacht liefdesgefluister Een ster, soms de maan Versluierende wolkenslierten Spookachtige kruinen Gauw…

Was ik gister stout, baldadig, nukkig Nu is alles anders, ik ben gelukkig ‘k kijk uit mijn raam, m’n tuin vol kleuren Mij kan vandaag niks meer gebeuren Ik heb mijn huis, mijn boom, mijn beest En een echte vriend, dàt telt het meest.…

Een late krekel zingt zijn lied in de bedauwde velden. Wat is het, waarvoor hij aandacht vraagt? Hij heeft ons op zijn manier iets te melden. De klamme avondlucht die zijn boodschap draagt. Het behoeft geen geoefende oren. Want eenieder die wil, die kan het horen: “Staak ik straks mijn lied, dan is het eigenlijk al geschied!” Een tijd van komen…

Ik schreeuwde je naam in de storm, toen niemand me zag Hoe vaak ik niet kon slapen en al suffend overdag mijn weg zocht De uren kruipen en ik sleep mezelf door de dagen heen De tijd schiet niet op en heeft ook geen nut, draagt niets bij aan dat onbestendige gevoel. Ik mis je.…

Ik wist het natuurlijk al lang, ik zag het in je ogen, je gaat weg. Je MOET weg. Het brandt bij je van binnen. Je hebt alleen maar zo lang gewacht om mij geen pijn te doen. Maar je wist dat het uitstel was, en geen afstel. Je kan er in feite ook niks aan doen. Je wilt me niet kwetsen, maar ik verstik je, jouw wereld is immers veel groter…

Ik lag vroeg in de morgen te draaien in mijn bed. Ik zag een kleine vrouw met een doorleefd gezicht en vriendelijke ogen. Ze was nog lang niet zo oud als ze er uit zag, de dubbele jaren hadden haar rug gegeseld. En het was zo vertrouwd dat ik niet kon spreken. Ze zei me dat het goed was en dat ik vertrouwen moest hebben. En dat ik vooral in mezelf…