Alle inzendingen van Pieter Plenter

Laat me maar eventjes met rust ik ben er even niet ben de weg een beetje kwijt ‘k heb wat verdriet te veel dingen zijn even teveel allemaal tegelijk te verwerken dat kan ik nu even net niet aan dus laat me maar even even niet tegen me praten het komt allemaal wel weer ’t duurt even een poosje, maar dan is de wereld weer een mooie plek om…

Hippend geluk over het gemaaide gras het oude lijsterjong wurmzoekend, heeft alleen kraalogenblikken voor kruipglijdende bewegingen in het groen. Gadegeslagen vanaf een lage tak zit een brutaal eekhoorntje handig een beukennootje met knaaggraagte te verorberen. Een zwoele windvlaag wappert door de pas opgehangen witte lakens aan de lijn. Het…

Jouw borst in mijn hand verbergt niet de hartenklop ’t is een van vol en krachtig pompende liefde als je dichterkruipt tegen mijn lijf, warmtezoekend tegen de herfstwind en regenvlaag aan het slaapkamerraam Knusse knuffelheid zoekt lippen om nog intenser in elkaar te zoeken naar hartstocht… langzaam verwordend in haarwoelend en zwaarademende…

Oh zuiderdiep, met je rijen bomen langs het uitgegraven veenkanaal de waterkant uitnodigend dromend over vergane tijden, in ’n oud verhaal liggend achterover, warme hand in hand kriebelgras in m’n ongewassen groezelnek ‘t lage zonlicht schuinschijnsel over ’t land acrobatisch gierend de zwaluwtjes als gek… jouw blauwe vijvers kijken door me…

Ik zit weer even op het hek van mijn jeugd wiebelend op een groen betonnen paaltje ertussen de witte planken, de verbindingen tussen de fundamenten van een grens die weemoed en heimwee omsluit. Daar kom jij, met je witblonde haren…., zomergejurkt en lachend naar mij loop je langs, ik val van geluk bijna van mijn stoere houding, mijn gespeeld…

Ik zit op mijn knieën, ‘k hou me vast aan de stenen rand die jouw laatste bed omlijst. Wit grint glimmert in het zonflikkerend licht, door het gebladerte van de witte kastanje sporadisch doorgelaten. Mijn tranen van krampende eenzaamheid druppen, ze maken tijdelijke vlekjes op het grijze marmer. Ik probeer met je te praten, maar mijn keel stokt…

…Je bent wat vergeten, je had nog zoveel te doen nog zoveel te vragen, nog zoveel willen weten zoveel liefde te geven, zoveel wijsheden te spreken zoveel te genieten, nog zoveel te houden van zoveel te lachen, zoveel te huilen, zoveel te zien zoveel troost te geven, zoveel leed te verzachten zoveel natuur te beleven, zoveel tochten te maken zoveel…

juichend ochtendgezang uit volle borst lijsterliefde voor m’n slaapkamerraam half vijf, oostelijk schemerschijn weer een triller uit ‘t volle vogelborstje mijn hart vult zich met voorspoedgevoel goed nieuwsdag, ik weet het zeker zij zingt het, ik geloof haar meteen stil achteroverliggend, ogen dicht warm geluk stromend door mijn lijf ze komt…

De witte vitrage bolt lichtjes op door de zucht van een zwoele ademtocht. Een zonnestraal lukt het om over je gezicht te kruipen en je neus krult een beetje op door deze kriebelwarme inbreuk op je ochtendsluimer. Vlak daarna begint het langzame ontwaken De morgenstond is voor mij een sprookje Te mogen zien hoe je langzaam wakkert en je…

Granietgrimmige gezichten staren naar vuurvliegen van staal die levens doden naarstig bijeen gezochte moed stroomt door jagende bloedvaten en aders weggedoken achter summiere dekkingen op het avondplein der overwinningen. Dit is maar een waarschuwingsactie dus er is geen gevaar te duchten van de in onschuld gewassen soldaten des dictators…

hooghartig paardparaderend op hoge poten, gehakt in stiletto’s de renbaan is van de hoedjes en schreeuwlelijke kleurenkleren geaffecteerd gelach en gekakel doen hoge herenhoeden wiebelen jacquets met gespleten rugpanden dubbele onderkinnen, whiskygeur gemaakte vriendschappelijkheid goed voor later, verstikkende chokers schouderslaand amicaal…

Flesseblond gekleurd haar grenzend boven volgespoten dikke wenkbrauwen. Grote ogen bezijden een strakneus die opduikt over te vette lippen die een stijve mond doen grijnzen zonder echte lach. Opgeblazen borsten als individuele torens hard als graniet staan boven een platgeslagen buiknavelgat, daaronder dikbillen en uitgezogen dijen, en als…

Ergens wist ik het wel, al die tijd ik bén geen god in het diepst.. geen bijzonder iemand, nooit heb ik de wereld verbijsterd… heb altijd oude vrouwen hun eigen takkenbossen laten sjouwen noch mensen van een wisse dood gered altijd vriendelijk, maar net op het randje beter wetend, tegen beter weten in schouderophalend, niets aan’t handje maar…

‘k Zit al een tijdje in m’n glas te turen Ik weet het…. drinken…het is verkeerd… en het zal ook niet zolang gaan duren Maar ik word vanbinnen verteerd, nadat je vanmorgen woest ’t bed uitgleed me schrijnend van weemoed achterliet je mooie kontje definitief de deur dichtsmeet greep ik naar een fles vol bluesverdriet de bodem is al een tijdje…

groen staat voor haat en nijd rood de kleur van woede is en blauw staat voor de kilte van ijs geel voor gal en afgunst paars betekent egoïsme en verval bruin is de kleur van onverschilligheid de kleuren in mijn leven zeggen echter dat… groen voor mij de kleur van je ogen is en… rood zijn jouw lippen zinnelijk en wulps blauw zijn je aaien…

Als jouw ogen de mijne willen vangen als jouw omfloerste zwoele blik groen en glinsterend om aandacht knippert... buigt het wezen van mijn weerstand weer voor je… wetend dat ik geen antwoord heb op jouw lonken en charmes en de krampen in mijn maag van liefde en overgave, geen beletsel meer kunnen zijn om me volledig neer te leggen bij hetgeen…

Ik stop ermee, ‘k vindt het genoeg bovendien, ’t was één januari men zegt dat het dan moet Ik stop ermee, zoals ik al zei alleen ‘k weet nog niet hoe doe ik het ineens, of beetje voor beetje eerst alleen in de morgen, dan de hele dag ik twijfel over de lengte, de hoeveelheid houd ik het wel vol tot aan de avondstond ik ga denk ik maar mondjesmaat…

Het is zo eeuwig lang geleden tijdens de schoonheid van onze jeugd liefde was er even, passie vooral strand, bos en gewone wandelpaden jouw lippen, een mond vormende perfectie we spraken over later, ooit… eens zouden we… toen…we verdwenen langzaam uit elkaars leven daarna nooit gelukkiger geweest of geworden nu ben je er niet meer, weg… ziekte…

Ik kijk naar je door de hittegolfjes van de kaars warm en gezellig, tafelgescheiden en toch nabij de trilling van het licht geeft je een engelgezicht jouw twinkelogen zijn de verbinding met je hart ze spreken zonder te zeggen, ik hou van je... ik weet het, en voel die liefdesstroom door mijn lijf vloeien... ik wil je kussen en in mijn armen sluiten…

gouden blad met bruine randen ruikend naar oud en nattig mos ‘k ving het op met beide handen boomvriend liet je node en aarzelend los het is gedaan, je zware taak zit erop, de boom heeft van je werk genoten je begon als nieuw en kleine knop nu als oud en overbodig afgestoten daar lig je in al je glorie en pracht op mijn houten tafelblad…

Hamerboor, beitelkop bonkend bloed, hartenklop snotvolneus rochelblaf dikke huig, rauwe keel, bibberbenen, slappe buik ogenwater, luchtpijpnauw koortsgevoel, hete adem …zorgende handen aai over bol lieve ogen, medelijdensvol waterglas, met ijskoelwater kussenopschuddend, ingestopt knuffelliefde veiligheidsgevoel groot vijfenvijftigjarig…

Zon op, dauwdrup aan dennennaalden glinster aan konijnenvacht etend van gras koolmeesje hipt, pikt en vlucht, snavelvol eekhoorntjesspel in top van de eikenboom bosgeur, dennenreuk, vlier en lijsterbes ….rust-verstorend hondengeblaf in de verte irritante stem roepend om gehoorzaamheid weg is de illusie van een sprookjeswereld door onverschilligheid…

het gezang van een merel in de ontwakende tuin opent het kwettergevecht onder de musjes alsof er geen nacht heeft bestaan vol met donder alsof er geen stortvloed van water was geweest Verderop bij de lichtekooien van de buurman kukelt de haan zijn suprematie over de hennen mijn gezicht vangt de eerste warme zonnepijlen mijn neus de geuren van…

‘t blonde haar ligt losjes op je hoofd wenkbrauwzweet loopt langs je ogen accentueren het zwarte van je wimpers ‘t laag uitgesneden witte hemdje plakt tussen je borsten en vloeit het zoute vocht. De warmte staat je goed, zomerse nattigheid elke beweging van je is een provocatie van seks bruinverbrande benen laten het blonde van je haartjes…

was ik te vrij maakte ik je bang kwam ik te dichtbij omdat ik te veel verlang… dit is echt niet wat ik wilde en heus niet wat de bedoeling was dat je m’n stiekeme hunkering stilde mijn lieve glimlachende wildebras mocht je helemaal niet weten hoe heb ik me toch verraden… ik moét je nu vergeten… ’t is te beladen…

Rokerige ruimte, glasgerinkel aan de bar donkere hoekjes, gelach, mompelend gepraat het kleine podium, ‘n geelrood verlichte vlek de zachte tonen van een aangeslagen gitaar zwellen aan, een slow blues wordt ingezet ingehouden tikken vanaf een drumstel, bastonen vallen in, zachte dreunen in je borst plotseling de smartelijke kreten van de zanger…

de vraag is vast al eens eerder gesteld maakt een vallende boom in het bos net zoveel lawaai als er niemand is om dit voorval aan te horen of te zien? of, wanneer een gouden zonnestraal door wolken priemt vanuit het blauwe maakt die stiekem lawaai als er geen mens is genietend van haar warmte en haar licht? En hoe zit het met de ruiker bloemen…

De rode zon schijnt laag in onze tuin je hoofd schuin, ligt op mijn schouder we kijken maar we zien niets, alleen gevoel onze ruggen tegen het nat beschot van ’t bad de bellen van lucht ploffen uiteen, druktemakers je borsten dansen op en neer door de speelsheid ervan het warme water omhult onze lijven als een cocon druppels glijden als roze…

Stiekem kijk ik om het hoekje hoe je de was ophangt in de tuin in je korte rok, soms zie ik je broekje als je je strekt naar de knijpers aan de lijn je bent gemeen, want je weet heel goed dat ik naar je sta te kijken en ervan geniet ik zie heus wel de glimlach op je lieve snoet als je je omdraait en me zogenaamd niet ziet om tergend de…

Rugliggend wakker te dromen staar in het duister naar dingen die toch niet komen de vlek op het hoge plafond is overdag een smet, in de donkernacht een schaduw die vormt jouw mond met een licht geopende lach de lamp hangt gelijk Damocles’ zwaard een figuur makend op de witte muur ‘t lijkt sprekend op mijn gitaar licht lichtvallend door het…