Alle inzendingen van Pieter

De schuur van mijn opa was oud en vol gewichtloos eeuwig zijn, dansend stof schreef in zonlicht trage berichten, beschuttend en uitdagend. Je kon zo ver gaan als je maar wist waar je zelf was. Onbeweegbaar stond de werkbank op de lemen voer. Soepel en lankmoedig liep de steel van de bankschroef in zijn vereelte hand, die de gang afkapte…

Geschutswolken met paarse buik verdampen van de scheepshuid. Een saluutschot ontbrandt op de flank, zonder geluid, los kruit ontstoken door de zonnevlam. Er is wind voor opleving van oeverloos varende schepen, met lucht beladen sturen ze naar de open haven, ongeklaard worden goederen aan oostelijke poorten binnen gehaald. Van een brede…

Ik heb verdriet Ik zal er niet om liegen Ik heb in dit leven geen zeggenschap Over een ziekte Maar ik geef je al mijn liefde Om te zeggen hoeveel ik van je hou Ik koester dat En ik stop mijn gevoelens niet weg Ik blijf van je houden Zoveel zelfs dat ik je eigenlijk niet kan missen En mijn woorden tekortschieten Hoe mooi je bent van binnen…

Ik zag een meisje mutsjes maken: Zij hield, op hare malse schoot, Een mutsenbol, zo zwaar als lood, Mismaakt van mond en neus en kaken, Een kunsteloze beeldtenis, Gelijk dat goedje doorgaans is. Zij kneep en plooide dus haar mutsje, En, onder 't plooien, schonk ze mij Een vriendlijk lonkje van terzij, Dat straks gevolgd werd van een kusje;…

Ze wachten op een begin of wat zo vaak al achter ligt. Ook vandaag staan op de smalle grens van trottoir en asfalt, een beetje verdriet doorgeregend in een smalle plas onder de tichelrand. De man reikt van niet te bedwingen verlangen en stapt weer terug. De vrouw met een tas boodschappen kleumt wat en het jonge meisje met ovaal gezicht…

Het is soms oorlog in mijn hoofd De pijlen en de kogels schieten om mij heen Ik wou dat de pijn wat verdooft Maar het komt zo hard binnen Dat al mijn zinnen tekortkomen Er is geen ruimte voor vrede Want die vechten wil, moet komen Maar tegen jezelf vechten is overgeven aan je gedachtes Laat het maar los zeg ik nu Want wie vechten wilt tegen…

De lucht is afgezonken als een grijs dok donkere wolken tornen de regen los die striemend valt op de spetterende schaal van de straat haastig golft een veld van paraplus nat opgestoken glimmend overgoten fietsers rijden voorover gebogen in een zorgelijke horde malende pedalen de wind haakt in regenjassen reizigers bij de bushalte.…

Het landschap is van craquelé oud, bruine bomen kruimelen stofgoud. In een diepe toonaard schept een weg traag warm licht op de avond. Een reiziger gaat in vormloze jas, op de schouder een zwaar pak. Hij wenst aan het eind van de reis zich van het gewicht te ontlasten. Het is al laat. Zonder verandering voeren bomen naar een hoog huis,…

De tranen schieten in mijn ogen Ze zeiden Dat je het niet zou halen Maar ik ken jou Jij zal bergen verzetten Ik dacht toen moet je maar opletten! Ze gaat de kanker overleven! Want je hebt aan de wereld nog zoveel te geven ga niet weg zonder mij Want elke traan zou de wereld doen overstromen en beven Ik kan niet zonder jou Blijf bij mij…

Zal ik iedereen vergeten Als het eind is zicht is? Zal ik niet weten wie mijn ouders zijn? Zal ik in hemel zijn? Wordt ik vergeten Net als de mensen in het verleden? Of zal ik als gewoon als mens tevreden zijn? Zullen mijn gebeden helpen Als er misschien geen god bestaat? Wie geeft mij raad en daad?…

Het perron ligt op een bed van grint. De tijd voor vertrek is opgeheven, bovenleidingen teren koolzwart de hemel verbonden met stilte naar grijs verstreken. Een baanvak stopt voor rood licht. Er woedt een storm van ijzer bleek bacchanaal geknoopt om het roekeloos eiland lijnen dat als een zwaar lichaam zwijgt, verzonken in dronken…

De hengels evenwijdig naar het water gebogen door spiegeling van licht overtogen is hun evenbeeld gedompeld in een vlak, maar rimpeling trekt het nooit strak. Vereenzelvigd met de punt van de hengels willen ze stil leven, van de wal losgedreven, op zo maar een dag verzonken in het gras, aan het patroon van wolken overgeleverd.…

Wie ’t menslijk leven in het klein wil na zien maken, Vermaak in leugens schept, en ongemeende zaken Wil horen uit de mond van een, die, slechts in schijn , Een Held, een Vorst, een Boer en al te zaam kan zijn; Wie zulk bedrog bemint dat lachend ons doet wenen‚ En wenend heimlijk lacht, daar‘t onheil ras verdwenen En heel vergeten is, wijl…

Ik ben brandend vuur Dat op je wacht Ik zal over je waken als een engel met een glimlach Ik zal blijven houden totdat er niks meer is Je roept mij maar als je mij mist En als al je emoties je teveel worden Boos, verdrietig, bang en blij Zal ik er voor je zijn…

De gracht loopt om de oude stad met een vertrouwde singel bomen. Volle bladeren spinnen de late zomer tot een aanhoudend ruisen, overvol en al wat verdroogd, zonder gehaaste stappen. Hoorbaar vlinderen kinderstemmen rond het plein. Het besluit tot avond is genomen in dicht geknipte aktetassen, de waaier van feesttenten gaat open.…

Hij wil liefde die hij verdient Op zijn 35ste op zoek naar meer Hij wil lichamelijk als geestelijk niveau contact Maar steeds vraagt hij zich af Vindt hij het wel Niemand die met hem afspreekt Alle deuren zijn dicht Hij wil graag alles Maar heeft niks wat hij hebben wil Waar kan hij liefde kopen Hij weet het niet meer Iedereen heeft een…

jij praat ik luister ik probeer te praten jij zit erbij te gapen was ik maar met iemand die naar mij luistert ik voel mij alleen eigenlijk ben je een blok aan mijn been alleen praten over jezelf over figuurlijk gesproken over je zere teen je kost mij alleen energie was je maar een beetje sociaal en niet zo asociaal om mij niet uit te…

de hemel is blauw en wijd van een stil gelijk het gras buigt met de wind en ruiselt liefderijk gering onder een boom bewegen schaduwvlekken om van verloren aandacht de steelse grond de lucht is op glas geschilderd blauw vee blijft de aarde trouw het graast traag en onverdeeld door de late schemer waaiert ver uit in een voldane…

Zonder haast gaan bewoners over straat wandelen langs de serpentine stoeprand auto’s rustig gewassen op de kant in het nauw omschreven hart van de stad is een groen park gevangen in het net van straten de fontein spreidt witte lange vingers zilveren vonken stuiven over een groep kinderen mannen bouwen een huis de ramen open…

ze kan het moeilijk begrijpen ze wil alles bekijken en het één met andere vergelijken maar de wonden spreken boekdelen haar stem is weg ze probeert te praten met een uitweg langzaam aan te herstellen maar haar boze dromen die kwellen door de zanderige, heuvelige wegen en de modder onder haar voeten zal zij meer weten dan ons hoe het is om…

De klok van de toren sloeg bovenaan helder, een lentewind streek langs een onderste bladerzoom, de jongemannen in lakense jas vonden het gewoon. Het pak leek van een toneelstuk geleend, een legde de keurige handschoenen af en keek naar het opdringend gewas. Een derde wisselde de stand van zijn benen in gedachten bij een komend uitstapje…

De chauffeur rijdt in de nacht op de koers van donker land en verlichte autobanen. Wegen veranderen volgens plan, het licht van de koplamp zakt over een bord met plaatsnamen. Huizen staan om diep ademen, een zwaar ruisen op lichte grond, dromen haperen dan weer overgaand in het vast ritme van onaantastbaar slapen onder stille daken.…

Je ligt naast mij Zo lekker knus Maar verlaat mij Met zachte kus Je lag naast mij Het is stil En kil Je hebt mij verlaten Ik incasser veel schade Aan mij hart Die gebroken, versplinterd en beschadigd is Je was één grote boze droom Nu ben ik pist Je lag naast mij Ik hoef je niet Ik hoop als ik niks zeg Dat je niks meer in mij…

De wandelaar die zijn stappen vergeet balancerend als pantomimespeler over eigen schaduw treedt vindt dagelijks het pad ontregeld door een ordeloze stroom tekens. Onder hoge voltages waaien hanenpoten over panden,muren van garages, geladen maar zonder vermogen, onbegrepen, boos, verward, gesloten. Een revolutie in klad legt hinderlagen tegenspraak…

Hoe lacht ons met vernieuwde glansen De zon, die ’t al met vreugd vervult, Terwijl zij de Oosterkimm’ verguldt, Weer vrolijk toe van ’s Hemeltransen. Aurore ontsluit, in ’t geel gewaad, Met ving’ren, juist van verwe als rozen, Terwijl haar zachte kaken blozen, De poorten van de dageraad. Nu schijnt het veld opnieuw herboren,…

het gras kent geen geheimen dan waarmee wind het toerust een lichte stroom brengt sussen tot zwijgen verstrooid in rust nergens aan hoeven te wennen het glijdt mee op gedachten en ademt diep wat van binnen opschiet dicht bij de aarde reiken halmen naar de hemel zonder te bewegen liggen tussen de stand van het gras zo vast dat…

Ik laat me niet verzwakken ik ben al zo ver gekomen gewoon mijzelf weer oppakken om de wonderen van de wereld te zien ik ben niet perfect gisteren ook niet dus vandaag ook niet ik doe mijn best ernaar te streven laat je niet van de wijs brengen geloof in je eigen kunnen dat zou ik iedereen gunnen…

Ogen openen, zacht gordijnlicht wekt me half slaperig nog, maar geluksgevoel zoekt een weg door mijn lijf, windstil lijsterzang.... in nabije weilanden vreugd’ koe loeien uit stallen losgelaten na winterverblijf... geuren gebeuren, open slaapkamerraam bloesemlucht vermengt met vers gebakken brood... fietsbelbel klinkt anders, lentevrolijk…

Een gordijn wappert uit het raam, vruchteloos verstrengeld in een vlucht, het wijd betoog van verlangen, plooien van gerucht. De stad slaapt bedompt onder daken op zware adem, de huizen tot een blok verlamd, overeind door de schelle lichtkrans van een lantaarn. Een ijle fluittoon is de enige muziek van de zwak gespannen glans in…

De kale bomen vegen traag langs de hemel, vastgehecht aan een landweg, met een paar huizen, versterkt door een kerk, waarvan de duldende torenspits prikt naar rafelige wolken, hoog ontvlamt het uurwerk als een gouden krans. Het land in halfslaap onder hoge lucht gedaald, nog niet bewoond, open gelaten tussen boomwallen, in gedachten…