Alle inzendingen van Pieter Sierdsma

licht is een eiland dat drijft, diep is het niet maar gedragen over een rimpeling geblazen. als het aan wal ligt verliest het gewicht. op tast ligt een kleine rij wolken als een witte kroon verzonken. zo ver te zien grijpt rimpeling aan lichte koorden die dringen naar waterkringen. er is een begin aan geluk onder een vlekkeloze hemel,…

de groene rug van de gebogen man draagt het midden van het plein, een overleefd gebaar in zijn hand voor letterketters en lichtgelovigen. stil op de drempel van een oude tijd bevestigd door aanleunende huizen leeft hij in de plooien van zijn mantel en het klokkenspel dat er om drapeert. klinkers en schaduw gaan zijn verstand niet te boven…

ik woon niet in de stad, in het licht van hoge bakens van beton met een vertwijfelde relatie tot verkeerslichten, die met tussenpozen op rood springen. ik woon nooit in de stad met vloeren van regen, lege spiegels door een auto stuk gereden en nooit zal ik wonen onder barse fonteinen van lichtreclames. maar soms woon ik in een stad met…

de zee wisselend goud legt het glinsterend vlak waarop kleine schepen varen langs een dunne lijn die samenvalt met de dromende daad van wandelaars over het strand zij vinden aanlopende golven en vrachtvaarders op vaste afstand bij klaarlichte dag werpen vlaggen kleuren aan de mast op het laag bed van golven liggen dun gestrekte draden…

de stad is klaar met erkers dakkapellen zondags op orde schoon gewassen licht bereidt onder wolken een oordeel voor hoog ingelijste ramen en stille straten boven zijn luchtschepen geland met gaasdunne lading de vloot is vervuld van vreemd somber geduld over de daken en bewoners bijna uitgeslapen de dagen zijn voorbij waarin de dood…

er werd verteld dat de stad op een zweem licht dreef lage plassen door straten blonken onder een steven van loom varende gevels je moest geloven dat torens staand tot het want behoorden scherp getekend door wolken die grauw over de toppen joegen gebogen wandelaars verdroegen het was een bekend gerucht dat dagen laveerden op gedrang…

de sneeuw is zacht gevallen met ingehouden adem kale struiken hurken zwart de kinderen zijn gekomen ze springen onverwacht in de stilte van het park dat nu ver ligt buiten de stad ze hollen tussen drijfnatte bomen treurend in de bast hun stemmen licht gedraaid zijn even dicht bij als ver af links en rechts glijden ze in een springtij…

Vanavond lep ik over de singels. De grachten bogen naar binnen als vermoeid met veel herinnering onder de bruggen die traag bleven staan. De dag was duidelijk met hun lot begaan en liet ze traag in hun oud bestaan. In de ramen kierden gordijnen open als maar half gelede ogen. Het gerucht van mijn stap klonk als verstoord tegen de gevels…

wolken meren aan de horizon geen dag verveelt het regent licht dun verdeeld om een fabriekstoren laag in beeld tegenover een regel zon kruist een viaduct in de oorsprong met auto's op zijn rug een flits ramen beweegt langs de hemelbrug een kanaal duwt brede rimpels over het water een lijnenschrift vandaag gebruikt door een vrachtschip…

de zwanen de trieste zwanen vissen in rimpelingen van grijs water rank en licht buigen ze het verdriet de grote zijden vleugels ruisen als een weerslag van wat was voorgoed geborgen in het water evenwijdig de stille zwaarden onbeweegbaar zonder gewicht toch voornaam peilloos roerend en wiegen op de donkere spiegel zo…

de zware vliespoten plat afgezet in het grafiet van de grot de lange smalle bek jaagt laag door de diepte hij ligt miljoenen jaren op ons voor onzeker is zijn dood in het wandelend licht van de zaklantaarn schiet hij door de wervelingen van stenen water met een nijdige klap van de staart verdwijnt hij in de donkere kolk van een…

de witte veranda van hout het kanten vlasdun gordijn en het ontruimde plankier met rieten stoelen over alles is gepraat de drempel brengt een hoorbaar stille kamer in het midden staat een tafel bij het raam de zilveren schaal met rozen bloeiend tegen het breken van de tint de klok met lange tikken soms vergeten dan weer indringend…

een lichtbaan in de versluierde hemel van al oktober een gedroomde missie kruist door een sfeer die wij de onze genoemd hebben in het gebruik van de tijd dun verlengd met kale takken het verloop van een dag zou stoppen bij de traag schokkende overgang van licht naar schemer zoals wij die half verdoofd kennen door het gewoon horten van de…

wonen in een kasteel met voor iedere vlucht een opgehaalde brug alleen de kroongetuige van het water onder de oude brug dicht met kroos van donkere wakken geweken om daar lang herinneringen vast te houden verdiepen of in de traag schemerende watervliezen te verliezen thuis komen achter gesloten muren met kleine vensters…

het lichaam is losgeraakt op trage ademhaling getild door een golf uit een diepte gedragen aan slaap overgelaten het is met zijn warmte onbewust ingekeerd gegrepen door een zware overmacht die waken op tijd inlost ademend als geschapen uit het traag ritme van aarde neemt de droom een wending ze zijn zichzelf niet meer bekend weten…

wind woelt door het gras een zeis die lucht snijdt door hardgroen tapijt breed omgeslagen op zware klei nat en breed een hark met wilde steel beweegt naar de vesting van de dijk doof in rust voor de halmenkust waar bovenaan hekken als verwaaide stutten staan een wijde rok die traag schokt om het lijf ruw als een windvlaag in het…

gekleed in een jas van steen kruipen de huizen strak geleed nauw sluitend tot aan de keel op de hoekige golf van wijken waait wind dicht aan het lijf vaak lijkt het alleen maar stil het verkeer sluit onverschillig in panden van de nieuwe wijk waar licht een rimpeling begint op een plas de trillende jonge boom staat in een kom van beton…

Ik rijd door de brede vleugelslag van de akkers die versnellen als licht geveerde velden in de lijn met de trein de voren op het land zijn lange slagpennen rulle veren het zand bomen verglijden als hoog geplante twijgen om licht aan te rijgen mijn hoofd rust op een kussen van glas ik ben me van geen kwaad bewust zowel achter als voor…

in december lopen de dagen bij donker binnen met de lampen in het klaslokaal een bord staat open het donker heelal met tekens tijd is het krassen van krijt we zijn begonnen zonder haast bekend met het verhaal van de grote schoolplaat achter heeft de kachel een oud geduld met zacht gloeiende briketten gevuld we blijven nog een paar…

een bruisende tuil bomen gebonden op de smalle landweg een poort naar veraf strak in het land op lange stammen een deur naar niets in lam gelegd land ook ongewijzigd door lichte wind het is een hemels poort als de lucht door zware wolken wordt stuk gesmeten het is een zware deur die naar de einder open gaat als zomerwolken…

De boort vaart komt aan het dek loopt leeg er is veel zon gedempt door groene bossen om de kade te bepalen trekken meeuwen witte kringen met hun scherpe kelen een malende schroef tegen de hemel aan de andere kant ligt ook zee met een rand van schuim die opschuift terug kruipt zonder overleg rustig de ijle boog van de stemmen…

Voorbij de lanen van licht en schaduw ligt het park. Rechte paden verbinden witte beelden met een onzekere betekenis beladen, verlies aan overgave, hun voltooide gebaren in groene kaders. Zonder een belang te leven, mooi, hevig. Dichtbij is de stenen huid om het vergeten bloed. Een zucht in marmer gedrukt en fijn zweet van…

De schuur van mijn opa was oud en vol gewichtloos eeuwig zijn, dansend stof schreef in zonlicht trage berichten, beschuttend en uitdagend. Je kon zo ver gaan als je maar wist waar je zelf was. Onbeweegbaar stond de werkbank op de lemen voer. Soepel en lankmoedig liep de steel van de bankschroef in zijn vereelte hand, die de gang afkapte…

Geschutswolken met paarse buik verdampen van de scheepshuid. Een saluutschot ontbrandt op de flank, zonder geluid, los kruit ontstoken door de zonnevlam. Er is wind voor opleving van oeverloos varende schepen, met lucht beladen sturen ze naar de open haven, ongeklaard worden goederen aan oostelijke poorten binnen gehaald. Van een brede…

Ze wachten op een begin of wat zo vaak al achter ligt. Ook vandaag staan op de smalle grens van trottoir en asfalt, een beetje verdriet doorgeregend in een smalle plas onder de tichelrand. De man reikt van niet te bedwingen verlangen en stapt weer terug. De vrouw met een tas boodschappen kleumt wat en het jonge meisje met ovaal gezicht…

De lucht is afgezonken als een grijs dok donkere wolken tornen de regen los die striemend valt op de spetterende schaal van de straat haastig golft een veld van paraplus nat opgestoken glimmend overgoten fietsers rijden voorover gebogen in een zorgelijke horde malende pedalen de wind haakt in regenjassen reizigers bij de bushalte.…

Het landschap is van craquelé oud, bruine bomen kruimelen stofgoud. In een diepe toonaard schept een weg traag warm licht op de avond. Een reiziger gaat in vormloze jas, op de schouder een zwaar pak. Hij wenst aan het eind van de reis zich van het gewicht te ontlasten. Het is al laat. Zonder verandering voeren bomen naar een hoog huis,…

Het perron ligt op een bed van grint. De tijd voor vertrek is opgeheven, bovenleidingen teren koolzwart de hemel verbonden met stilte naar grijs verstreken. Een baanvak stopt voor rood licht. Er woedt een storm van ijzer bleek bacchanaal geknoopt om het roekeloos eiland lijnen dat als een zwaar lichaam zwijgt, verzonken in dronken…

De hengels evenwijdig naar het water gebogen door spiegeling van licht overtogen is hun evenbeeld gedompeld in een vlak, maar rimpeling trekt het nooit strak. Vereenzelvigd met de punt van de hengels willen ze stil leven, van de wal losgedreven, op zo maar een dag verzonken in het gras, aan het patroon van wolken overgeleverd.…

De gracht loopt om de oude stad met een vertrouwde singel bomen. Volle bladeren spinnen de late zomer tot een aanhoudend ruisen, overvol en al wat verdroogd, zonder gehaaste stappen. Hoorbaar vlinderen kinderstemmen rond het plein. Het besluit tot avond is genomen in dicht geknipte aktetassen, de waaier van feesttenten gaat open.…