Netgedichten

netgedicht (nr. 80.407):

Venetië

Een waas van licht splitst op de koepels,
het baadt filigrijn in het water van de lagune,
de smalle spitsen van de gondels bewegen vederlicht.

Aanleggen en verlaten,
de stad drijft op licht vertrokken van smalle kaden,
de trage opmars van meerpalen,
stille eskaders die geduldig op de vloed uitrijden.
Tijdig overschrijven ze natte regels ingehouden
van de stil oprijzende gebouwen.

De zon snijdt lichte vlakjes flinterdun tapijt
voor het feest, een optocht van kardinalen
en zegelbewaarders in hun statie.

Riemen haken even in het water
met geluiden die kort uitglijden,
zo snel aan de haal gaan met een verleden.
Ook wat nog komt is gelijkmatig op de heldere rimpeling
in een lichte doezelig verzoend met eeuwig.