Netgedichten

netgedicht (nr. 83.148):

de zwarte tovenaar

de slang kruipt giechelend tegen de dikke boomstam op.
hij heeft net Adam en Eva verlinkt.
nu luistert hij bezweerd naar de grote zwarte tovenaar
die naakt met een zwart luipaardvel op een dwarsfluit speelt
in de diep betoverde nacht waar de maan vol doorzichtig licht
de hoogst zwijgende toeschouwer is met een kraanvogel en nog meer
zwarte slangen in het vorstelijk het koninkrijk van het gewas de stijlvolle
hofhouding met gouden biezen trissen juwelen blad voor blad zwijgend.

de tovenaar speelt een zwijgende melodie die alleen zij verstaan
zo lang de rivier breed van zilver rimpelt het woud van de magiër
een donkere wachter is dat elk akkoord spelt in de eigen taal.
slaap weegt op elke toonaard pas op dat je niet verstart
de maan is een spons van citroen waakzaam met haar blind gelaat.
de donkere tovenaar dompelt het woud in een roes voor de verdoofd
windende lianen en de roze vogels in een diep gehechte groene schemer
zonder enige dierenkreten.
de muziek van de fluit is een grote sluimer voor de woelmuis
de regenbooglori en de lenige slingeraap de muziek verglijdt in
zachte wendingen dun als een maanstraal op de zoelte van de rivier
de lange dansende zilverdraden zonder onderscheid die het lange
verhaal afwikkelen voor de met een diepe ziel beladen en de nog
toevende zwarte aap.
zo dun en mooi om het half slapend te vergeten en de volgende nacht
weer te beleven.