Alle inzendingen van Quicksilver

ik weet niet hoe jouw wind meer waait boven het klipklepper gebral van letters tripperij ze beuken, draaien als cirkeltjes rond ergens onderweg heeft kop nog staart op de uitsnijdag aan d' oeverkant wie blijft hoog en droog om niet weerloos aan te spoelen in het heden (dringen indringers binnen aan de plaats van stilzwijgen waar schaduwen…

liefde en geluk is daar waar het ‘ik’ niet is voor alle wezen…

rechts van de zeeschelp troost een lippenpaar dit brengt mij bij haar kleine wil die door de ether ruist (wat was, wat is, wat komt) juist dààrom van mij tot jou, ik ademzucht achter raadselige rozen die hebben meer kracht dan elders dit is geen einde nog vergeet dat niet op onze mond 't is altijd daar zal altijd in mij zijn die…

jij kreeft keer op keer kringelend rond mijn tong ik haak me vast in jouw vijver die telkens langs mij strijkt aan de golf van jouw monding bij ons, bij wij nee, jij bent er steeds onmiskenbaar door de dreven van je druppelwoorden mijn diepgang meert aan in jouw havenspoor ik glimlach opwaarts gekroost door de riviermonding drijvend…

ik wou dat ik in zevenmijlslaarzen hink stap sprongen kon maken op een springplank waar lavendel blue weelderig bloeit in de vaas van jouw ogen dicht bij elkaar (al wat we aan liefde hadden samengebracht, op vingertoppen licht) voetstappen vinden vlijt gekeeld donzen uren die wiegen onder de naakte zon balletten in jou en mij als (…

het liefst zou ik kort willen aanmeren tussen de leidraad van haar oeuvre poëzie waar het barst van schone volzinnen tot stiller stilte als een tijdgenote dat dromen kruidt voor de ’eigen haard in tekens van taal als een open boek zonder schaduw stil lees ik, jouw licht blijft achter de stilte van iedere dichtregel hangen in mijn hart…

weedraadjes van het hart accentueren vreugde verblijdt en leed gelaten gaat stapwiegend mee in sporen van herinneringen die kleuren vertonen met sleutel omranding aan de oever van tijd ooit zien we elkaar weder…

jouw aard van natuur voedt als liefdespriemgetal geheel mijn wezen…

stil suist de zon wentelt haar golvenlied verlangend in sneeuwwit dragen (ergens verder ligt een dorp) waar ik mijn dromen heb neergevlijd die strekkend wiegt in een bepaald ritme (op de vierkante meter hoog gericht en laag, rechts en links) elk draagt haar kleurenpallet min of meer transparant uniek zoals een roos aan roos…

herhaaldelijk drinkt ze haar koffie met een klein suikermondje terwijl ze een boek leest stil genietend soms met een glimlach op haar mond omdat er woorden zijn die raken het gevoel en denken ze bedankt de boekenkast van geheugen tussen heren en mevrouwen die doen leven aan je eigen ervaring in ‘t handschrift van samenzijn, wat…

geen zwijgen verzwijgt meer wat elk weet van eigen woorden in de mond schilderij: horen, zien en zwijgen kunstenaar: Herman Brood…

ik korf de liefde van de schijn in één fles wad aqua blue steriel tot goed besluit van kans en keer unitas…

ieder woord kan het laatste zijn, waar het hart aan blootstaat…

in de spiegel nog raamvensters leeft haar stem rond de kamer van eenzaamheid sinds ik Emily Dickinson haar naam mompel uit het vergeetboek binnenshuis mantel ik haar poëzie, haar verzen (als lieflijk juweel) bewonderswaardig om nooit te vergeten in de leeskamer van boeken in het heelal van poetry waarin jij mij weet te ontroeren…

daar gaat ze, stappend in de sneeuw zie haar fluister in witte ademwolkjes verlangend naar de lente oh heerlijk voorjaar dat ijsbloemen om haar hart doet smelten ze wil meewiegen op de vleugels van de adelaar vrij zijn dartelen in de wind met klaarte op kinderlijke trant in de zonnegloed vloeit het lentegetij in een opwaartse…

de schrijfpen trilt op het papier aanblaast 't gedicht hier-en-nu mijmeringwoorden druppelen waaien open aan de linkerhand (doet mij de wintersneeuw, de kou vergeten op de achtergrond) zucht ik naar de eerste Lentewind als klankgazelle aan m’n rechterhand dat ik bemin, vol lichte geluidjes puur en pril op de wijzers van licht dag…

sneeuwende meeuwen tuimelen dalen in de prille morgen wintertuin schetterend op wittigheid weergalmt ieder keeltje in het januari licht met brede zwier klapperen zij wijd in ’t rond met jolig gekletter strijkt het zonnelicht hun verenkleed droog adem zacht tot één glans zuiver en volkomen op wiekjes blauwe lucht…

de zonnestraaltjes stoeien over het witte winterse landschap kristallen druppels versmelten zilverend op zwijgende twijgjes onverpoosd zoeken musjes naar kruimeltjes brood met hun vleugelslag sneeuwvlokken zwerven dalen als wittigheid neer in duizendgetal…

met penselen trachtte ik het zwart van je af te schudden (in een kamer) maar ik vind nog een heldere stippellijn op het behangpapier (niets is toeval) waarop je schaduw meevaart, bij tussenpoos vanuit het spiegeleffect tussen licht en donker ‘k veeg niets meer uit laat het strijklicht binnen als disgenoot fijntjes wat blijft op…

ofschoon mijn lippen zwijgen poort een vreemde lijn zijn soevereine gangen mijn hart, mijn denken aanéén is warm genesteld in de stilte van mijn kamer aanstroomt het hart dat blijft slaan nauwer ingeweven de sneeuw spiegelt verdiept over het weideland vergezichten en ogen dromen droomstil al wat je zag laat mij in deze stilte maar…

in mijn keel rommelt een honingvlam hmm, van nabij hoe langer, hoe liever hoe beter (dan denk ik) dobber de dobber maar verder diep binnen in mij als vlammende wegwijzers van licht & liefde waar het hartchakra op groen staat van aard, als ik waar niets beklijft stroomt liefde & vreugde over verse wegen van 't nieuwe jaar……

geen Bach of Mozart klopt op de deur rond nek en haren die je lieftallig verwelkomen alleen maar schaduwklanken op je hart en sluimerende metaforen bij de open haard ze zijn als oude vrienden die je gezelschap houden spreek ik met pen en papier (voor ik het weet) beginnen woorden te dansen aan je pols dit gedicht daagt je uit…

Zwijgen is een probleem, als men zou willen spreken.…

hoe kan ik ooit wandelen in pen en inkt tegen mijn borsten naast jou benauwd het netvlies zout nog zoet aan de hartslag van morgen geef ik je het alfabet in de schelpen van oren aan mijn huis in de juiste richting als je wilt, huur ik mijn uren openend en sluitend knoopsgaats opwaarts naast jou……

verwonderd en speels kronkelt het witte landschap om zich herkenbaar te maken hallo hier ben ik dan uit mijn 10 vingers waaien witte kristaldeeltjes langs ademtochten van ruimte bestaan stapwiegend achter mij een spoor dat kleur vertoont zonder dromen zo maagdelijk wit rijst er uit het niets een sneeuwjacht der stilte op mijn ogen…

ik heb een liefde verslapen om kuiltjes-wangen te kussen goedlachs aan de hand van vergeelde foto’s kantel ik, als ware opstandig zonder gebaren met droge ogen als ik wakker lig bij maanlicht weerspiegelt alles misschien, misschien was jij er gisteren wel onopvallend maar waakzaam tot diep in de nacht bemin, bemint, beminnend…

ik sta op een zijspoor lippen raken niet aan de vloedlijn van mijn zijn toen jij verdween door de koude luchtstroom heb een kater van hoofdpijn die niet wil klaren door mijn mond in de ochtendvroegte van witte rijp……

Geluk binnen handbereik sluit men met eigen ogen de rijkdom vaak af Gevoelsinhoud het goede sleutelwoord van interpretatie is verstaanshorizon Flinterdun de lijn tussen goed en slecht, is soms flinterdun is maar relatief Luisteren door te luisteren leer je meer levenslessen dan door te spreken…

ik geef je meer cachet geënt op diep verzonken ogen in scherp close-up het is geen schijn dat jouw bedekt laat mij je muze zijn tijd rust nooit op beelden langs de planetenweg voor mijn oog akkoorden geven treden gelijkvloeiend bij gouden kaarslicht…

langs de pen verzameld zich voortdurend alledaagse realiteit van innige dingen die onafscheidelijk is aan dragend heimwee waarin fantasie en geestelijke kunst vrij spel hebben wat dichterlijk aan lippen hangt schets na schets waar de pen niet geweigerd heeft bij het verkeerde eind van gedachten ten opzichte van hoofd en hart…