Alle inzendingen van Quicksilver

op de vrije loop een warme kern maakt blij in de handdruk van nu gebruikt de tijd de maalstroom van Valentijn de waakvlam van affectie die gloed heeft flair op het levenspad van waarde doordringt alles het blozen verbergt zich op het bladerdeeg van windstromen omdat er (vrij)wel altijd wind is heeft gevarieerd een eigen taal ook als…

je wintergasten vermaken zich best met bezielde geestdrift vederlicht balanceren vleugels in close-up zie je de vroege vogels in de schemerzone van dageraad allen komen voer halen op de voedertafel voor elk wat wils is vrijblijvend het komen en gaan in de lucht van ruimte en vrijheid…

ik droom mij in mei zet gedachten opzij en wordt niet moe ik heb vleugels op z’n plek heerlijk, dat ik mij droom in mei op één oor wat is het heerlijk buiten wie liefheeft wow, ik voel me goed ’t vast een ander dat mag je mazzel noemen ik begrijp nu eindelijk hoe het zit onder de gele maan droom ik mij in mei op één oor mm, mm, alles…

op het gladde ijs schaatst het leven elk water heeft zijn afloop tussen hoogte/laagte wat zal het worden? wanneer ik verdrink in die diepste bron van bestaan zo breekbaar tijdloos meegaan in de stille stromen met eb en vloed moeilijk zichtbaar voor het oog wanneer die dag komt leer me dan zwemmen in een rivier vol vruchten vol…

voordat ik ga slapen luister ik de huisdieren houden gesprek met spinnende functies en meer dan dat op hun dooie gemak ze schudden zichzelf smeken vriendelijke oogjes om te blijven uit pure genegenheid nemen ze hun plaats naast mij op bed en buigen neer (onvoorwaardelijk, ik hou van ze) op deze manier, op die manier het is tijd…

mijn terugreis draagt dromen en fantasieën wanneer het leven moeilijk is in je ogen dan denk ik aan vlinders je ziet ze in gedachten fladderen en dansen boven een grasveld vol madeliefjes die betovering dat houdt mij wakker rondom een geborduurd bed met zachte kussens herinner ik mij dat tere als vanouds……

gezondheid, levensvreugde vergezellen haar dobbergedachten bij het gewemel van banden uit diepe waarden troost knielt aan haar voeten ze verbergt een stille traan en droogt ze weer door ontroering op het moeilijke pad van ‘t leven leent zij nieuwe kracht door het licht der maan van grootsheid het eigen uitzicht blijft bij hoop schijnt…

de laurieren kraakten als gift terwijl je niets vroeg in de vroege ochtend uit al wat je omringt hier, daar en ginds de laurieren ontbladeren niet houden de eer omhoog in de boomgaard waarop je oog bleef staren met nieuwe luister…

onder de hemel in open luchtstromen woorden reizen omhoog als sluimerende schatten voor het hart teder groeit het licht onverstoorbaar, wonderlijk op vleugels van passie de schoonheid ligt vrij met mijn schaduw van de vrouw-ziel warme accenten vallen de dageraad groeit met visie dat waakt over de stappen gekleurd, op levendige manier…

de weg waar iemand liep loopt nog steeds op de diepste stilte op aard de lucht was zo blauw vanaf de bovenkant alles werd anders met de rook naar de hemel vlinderde dood een duizend harder van de torens op volle snelheid we zullen herinneren geliefd, herinnerd, gekoesterd altijd in ons geheugen vandaag, morgen we zullen altijd…

alles bloeit uitbundig van wilde klaproos tot fluitekruid en die hondsdraf met blauwpaarse bloemen het is onkruid, ik weet het misschien juist daarom zo fascinerend je kijkt je ogen uit, zo mooi de natuur in mei is oogstrelend zelfs bij regenachtig weer o God, hoe schoon, hoe mooi het 'onkruid' bloeit weer weelderig tussen al dat frisse…

het motregent af en toe de regenflow bottelt het klimaat lyrisch op de bodem mild en zacht als een echoaansluiting strelen de regendruppels je gezicht net als de wind die je oor een beetje aait op een melodie van denken en van houden dit denkbeeld heb je geaccepteerd zoals het is meer details zijn niet nodig regendruppels dwalen…

herinner jij je nog toen het buiten avond was voor ons gevoel was dat thuiskomen op een dag in mei ‘alles ging goed’ (en weer een warme lentenacht bracht dit zo nabij) herinner jij je nog, hoe zalig de gedichten waren voor het oog op het vlinderspel van het leven er was geen geleuter meer tussen ons jij raakte charmant de liefde aan…

de buitenlucht wordt niet meer ontstemd op gedruis van gefeeste woorden die allemaal hetzelfde klonken aan de lichtende horizon klinkt weer rust om alaaf liedjes met verende loomte als vogels die uitrusten op hun trek komt het realistische weer tot zijn eigen gewoon puur natuur…

de wind kwinkeleert altijd mee op gewassen vogelveren die vrolijk spatten in alle zeestromen blijgeestig van aard ‘t kompas is geduldig blijft om zijn lichtas draaien al eeuwenlang, de zon schijnt bloot dat over het aardrijk straalt het zonlicht maakt geen verschil heeft geen voorkeur, verheft zich niet in het licht van ogen die harten…

ik speel geen spel onder gespan van duim en wijsvingers wanneer ik zucht naar de lente heb ik de winter begraven voor een lange tijd zoals altijd, klinkt er een nieuw ritme er rankt een warm requiem dat door elk leven vleit het oerwater ritselt aan ‘t kozijn het gaat zoals het gaat onder blauwe lucht stijgt er een zuivere echo over de…

ik heb baat bij jouw schaduwwoorden die vlinderen anoniem om me heen als wegwijzers van aard tijdens de nacht (laat mijn waterogen gaan, op zintuigen van daar naar hier, van ’t ogenblik) tiktak, luchtig gevulde uren getuigen door de nacht van adem in mijn oren kleppert de klok een slapeloze muze mijn diepte gaat ver jouw schaduw verzacht…

de zeer koude wind knijpt heel hard in mijn wangen als oude tantes…

het regent naakte hymnen in gekerfde tuinen en boomgaarden vogels zingen op takken en de wind knielt op andere nevels loyaal in mijn buurt de regen flow verblindt niet het naakte zangerige als de uren verstrijken op de eerste melodie er is geen klaagzang te horen onder de regenboog reist nogal wat op winden en getijden waar de vogels…

buitenshuis de winterwind sneeuwt monotoon slaan geborduurde ijsbloemen op het raam het ijskristal dat bijt op ingelijste achtergronden gevuld met licht nog tevergeefs bij het raam wacht mijn stoel op een plezierig voorjaar waar alle vogels wijselijk fluiten vogelvrij…

als dochter van de zee heb ik aanschouwend gezeild met stappen de aarde rond gereisd als Lemster geboren dat gevoel raak ik nooit meer kwijt op mijn vaste stappen die ik zet met fatsoen anno 2011 (maar dat gevoel, dat begrijp jij maar niet, begrijp me niet verkeerd) vaandels waaien hoog de haven rookt blijde akkoorden boven alle klepperende…

vaak loop ik rustig te wandelen kijk uit mijn ogen en aanschouw het weidelandschap ik kan de natuurgeluiden aan mijn oren horen zij vliegen wijd en zijd door de lucht en trekken verder met gespreide vleugels doen ze andere dingen die ik niet bezit maar op mijn rug rust de wind ik adem in, adem uit met vreugde want aan mijn hartslag…

je ooglid vleit dromen om te rijpen vol uithoudingsvermogen op rustige wegen onder die van het seizoen zonder te hoeven worstelen met het lot van pijn deze bohemien, dit is je alles wees wijs in het plezier van het voorjaar met je eigen wil en dromen alles begint en alles eindigt elders…

een eeuwige strijd tussen gevoel en verstand is soms flinterdun…

ik vraag van jou niet meer woorden van lieveheersbeestjes als klein gekriebel op mijn armen toen jij me aardig vond blauwe vogels klapwieken nu heen en weer met mijn transparantheid en stilte misschien was daar het wachten op dat ik de juiste stappen zet in de pas van ademhalen omdat leven leven is in duizend anderen dingen wat ik…

wolken witberen helder als ik de horizon aanschouw aan het verlaten strand alleen diverse vogels vergezellen mij op de wandeling er is een zoutzilte zeelucht dat zweeft in de lucht als een trotse veer ik wandel met voeten in maanwitte duinen met open grenzen dat maakt iets los in mij en ik herdenk: nu blijde de wonderlijke magie van…

wanneer ik terugkeer naar mijn hart van mij tot mij zag januari de reden herdacht op een groen seizoen naast dubbele regen het glas vul ik dus wijs voor de toekomst drink elke druppel (misschien wat eigenwijs) op het gevoel verplaats de blik want morgen wil ik beter zijn in het beleven van wat-is in het 'hart' van het leven zodat…

een bloemenwijsje uit vroegere tijden beademt een melodie van buiten de schaduw volgt getrouw Moeder Aarde bergt diep in haar schoot eigen innigheid de oude natuur vergeet niets (ook niet de vergeet-mij-nietjes) alles zal door ‘t levenslicht verder groeien en bloeien dat zich in haar voltrekt door eigen aard op de oude wijze Moeder Aarde…

de liefste banden wonderverdiepte vrede aard op vrije geest…

de winter dicht zegevierend op de volheid van stemming die zijn verband is met het jaargetijde door alles te geven op grote schaal de kracht van de natuur ontboezemd zijn witte schoonheid prachtig besneeuwd zodat alle ogen op haar gericht zijn dat wordt door lief en leed met elkaar gedeeld overal in ons land...…