Veel te vroeg kwam jij ter wereld,
bijna niets, zo klein en teer.
'k Mocht jouw stem maar even horen,
naar de hemel keerde jij weer.
Waarom mocht jij niet leven?
krijg ik dat antwoord ooit?
Altijd in mijn gedachten,
want jou vergeten doe ik nooit.
Ik zie jouw beeld nog zo vaak voor me,
beleef ik alles, keer op keer.
Toch kan ik je beloven…
Vaak schreeuw ik nog van woede,
over hetgeen jij hebt gedaan.
Schreeuwen van pijn voor de kinderen,
je bent je eigen weg gegaan.
Wat heb jij veel kunnen verwoesten,
je hebt een slagveld aangericht.
Toch ga jij blij door het leven,
met een lach op je gezicht.
Maar je lot kan je niet ontlopen,
al denk je nu van wel.
Jou ellende zal nog komen…
Ik ben nog niets vergeten,
niets uit mijn geest gewist.
Zouden wij ooit samenkomen,
wie weet wat het lot beslist?
Jij hebt nog steeds een plekje in mijn leven,
echte liefde gaat toch nooit voorbij.
De tragedie van ons tweeën,
die zoete pijn, want nu ben jij niet vrij.
Toen had ik moeten weten,
wat mij te wachten zou staan,
Anders had ik…