Alle inzendingen van Ralameimaar

Rond Kerst hangt er een soort grote stille wolk Het is er voor en door het hele wereldvolk Het is geen mist of nevel of een witte waas Onzichtbaar krachtig hangt het als een stille Baas We kunnen dingen voelen, binnenkomen, stromen Niets hoeven we ervoor te doen of ervoor te laten niets geloven in wijzen uit het oosten of in sterren die over…

Het leven is een jongleren tussen goed en ook slecht tussen onwaar en terecht een contempleren is het tussen los en gehecht tussen vrede en vecht! tussen een witte en zwarte knecht tussen een oude baard of één met stoppels, recht tussen een is-dat-de-moeite-wel-waard? of dat je pas laat je lijf eens neerlegt tussen gezond en ongezond onbevreesd…

Piet en Sint stonden blij te lachen want ze zagen zoveel vlaggen voor hen in dit land wapperen. kou deed mensen hun tanden klapperen en heel veel kinderen opgewonden die op hun ouders arm of aan de hand van oma en ook opa, zelfs aangelijnde honden wachtten aan de waterkant. Sint riep tegen hen: Olaaa! Hij kreeg bijna tranen in de ogen…

Mijn verhaal slik ik altijd in elk dagbegin en elke avond Terwijl zoveel mensen veel te zeggen, veel weten mooie zinnen boeken schrijven Ik breng alle woorden tot rust. Soms blijven ze flikkeren als een neonlicht Dan toch gaan ze eens uit, opgenomen waar alle woorden vandaan waar alles in rust, verweven met elkaar tot niets meer…

Ik heb een vriend tot hoofdvriend uitverkoren, hij woont in het dorp, waarin ik ben geboren, waaruit ik vroeger ben vertrokken, hij zorgt ervoor dat mijn oude dorp weer opleeft, me terug wil lokken. Als hij een bloem zou zijn in een bloemenvaas, is hij de altijd verse roos die de kamer geurt, met druppels op het zachte bloemenblad…

In woorden vatten wat ons beroert Het ontsnapt aan het woord aan letters, het vliegt door mazen als een rookpluim, niet te vangen te kaderen, te kooien Hooguit een spoortje waarin een ander verder, meekijken kan in die flikkerende vlam, vervagende rookwolk. Of bij de vloedlijn, door golven bevloed en beëbd, de rand gracieus bekringeld…

Plots was 't alsof ik maar niet uit een droom ontwaken wou iets me wakker maken wou En kort daarop weer het moment dat ik verdergaan mocht in de droom alsof alles bij het heden heel gewoon Maar ook, dat dit juist en het enige echte is waarom nu alles draait…

Zondags wandelde ik als kind aan de arm van mijn moeder en zij aan de arm van mijn vader Langs de haven rook het naar touw en naar teer en haring, de tonnen als puntige bergen gestapeld Wij liepen naar haar zus en haar broer Mijn tante was doof. We leerden van haar duidelijk spreken zodat ze liplezen kon Zij hadden een kijker waarin we…

Handen op kaart van de wereld, op landen waar een haard die kan branden om te zegenen, om licht door kruin, door lijf, handen op kaart aan landen, aan die mensen als een laser zo eenvoudig als een spreuk onder een vat water, waardoor water blij een liefdevolle aai over een dier, deur openhouden voor een vlieg of spin als 't waar…

In de natuur, in een bos of park zonder gehark laten we los In een meer zwemmen zwanen zo smetteloos, statig als dame en heer Een paadje kronkelt als draadje tussen dicht en bebost met aan het einde een gaatje van licht. Het herfst aan de bomen, de doorschijnende blaad'ren zijn op z'n generfdst Zomaar ineens rood of bruin in de kruin…

Lopend langs water en wegen kregen we veel fijne regen een plu kon 't niet weren Zeiknatte schoenen en dijen alsof 't ons niet kon deren Op een adres boden w'ons als drenkeling aan Warme thee en een bed en vooral een cv en dekens Na middernacht pas werden mijn voeten ook warm De volgende morgen opnieuw moesten z' in natte schoenen…

Dit stille leven ik kijk er daag'lijks naar appels, peren uit tuin bananen om hen te rijpen gember en citroen kaarten, breakfast is served nog uit hotel en daartussen een gezicht van klei van dochter ooit gemaakt mondhoeken naar beneden als ze wist hoe ze tussen die heerlijkheden mocht, het langst van allen bewaard zou ze zeker lachen…

Boven het vogelparadijs van jouw dorp daar kwam mij een lege vuilniszak om droog te zitten aanwaaien Daarin kon ik toen mijn natte badpak doen En daarmee kwamen talloze herinneringen aanwaaien hoe jij op de Hondsbossche een matras vond waarop je rustte, het zware touw dat je meezeulde en nooit gebruikte, alle kuiltjes en ribbels…

Ik heb een versteende man in mijn tuin is een steen beter dan geen? Heb er ook één van hout in mijn kamer hij is deel van een kolossaal paar dat naar elkaar kijkt of geacht wordt naar elkaar te kijken Maar meestal kijken ze langs elkaar heen door uitdroging zijn er grote barsten in hun lijven.…

Het meeuwengeschreeuw mis ik in de polder het geluid van die gillende geeuw en gekrakeel, met hun krijsen, met hun kromme puntige snavel, geel het eisen en krijgen en pikken en pakken en hakken als gieren, loerend speurend en peurend in kieren Ik lijk wel niet wijs want ik mis hun gekrijs hun scherpe vlucht zomaar vallend uit lucht naast…

Ik liep die heuvel op in de regen zoals iedereen daar deed die dag, als een pelgrim, naar dat kerkje waar zich het oudste orgel bevond. Eenmaal binnen liep ik zomaar wat, in een bank zat iemand die bad Ineens hoorde ik hemelse klanken, zocht en stuitte tegen een video ging zitten, 't was bekends maar... ja Kortjakje 'k leek als vastgeklonken…

Toen je dreigde weg te gaan maakte ik foto's van blaad'ren die geel, rood verkleurd, dreigden te vallen en zoals jij nog telkens een laatste wandeling wou zo nam ik het blad nog één laatste keer, voordat het afvallen zou En nu dat je lichaam verteert, zoals ook het blad is verdwenen er nieuwe lentes en zomers verschenen zo dienden zich…

Buurvrouws oude vader van louter dochters schilderde er één: vrouw, zwarte spencer over witte bloes boek lezend met een tevreden lach, rust op haar gelaat. Buurvrouw ging verhuizen 't schilderij stond bij de grijsbak op een avond laat. Mijn dochter, kennend tante van haar buurvriendin, nam het doekje mee en hing het in haar keuken.…

We willen graag iets vasts Een man of vrouw, een kind, een dier een mens, een land of stad, een boek, idee, bekends, een vorm, ons lijf, de taal, iets wat je wilt. Maar al dat vervormt een keer, laat los, je lijf, je cellen in zand lossen ze ooit op in as, in bos, in mos, in luchten ooit En dan ineens is er een tros met vruchten…

We willen zo graag een verhaal dat klopt Maar hoe zijn we zo in die buik Bij die moeder en vader gekomen Hoe staan we soms op In de war door dromen Die we niet meer weten Hoe komt het dat ik zomaar jou Tegen het lijf liep. we plakken bleven Klopt dat verhaal? Ik weet dat mijn hart klopt…

He boertje van buren, eh...buten kun je je paasvuren niet bij je houen, de lucht niet te stuten zelfs midden in het land hebben we last!! Vannacht wakker door brandlucht, om 2 uur... jas aan of geen vuur bij buur, restaurant, ander pand... nee. 'k Belde politie over de lucht die zou komen kijken, zucht.. Vanmorgen las 'k op internet: de paasvuren…

Met de tijd leer je dat de tijd veel gegeven heeft dat we het niet merkten hoe ze langzaam langs schoof in al haar facetten en weersomstandigheden al onze humeuren liet zijn onze gekkigheden ze liet ons en nu eer ik alle tijd in al haar eeuwigheid…

Als jonge ouder wilde ik de afwas niet doen als mijn baby in zijn kamer ernaast de slaap vatten moest want eindelijk hield hij eens koest. Nu liep ik op de brug boven 't IJsselmeer. Er raasden links auto's en motoren naast me op en af. Oorverdovend 't lawaai! Maar rechts stond de paardebloem veldkers, hondsdraf, kleine plantjes tegen…

Er waren wel veel vrouwenwormen hier hij zag er al een stuk of vier ze waren niet echt van zijn soort en dat was iets wat hem wel stoort. Gewoon in alle rust zal ik haar heus wel zien dacht hij, of zij mij misschien. En terwijl hij zat op een brok pinda’s dat door nat weer pindakaas geworden was kwam daar door een plas een lieve zachte vrouwenworm…

De worm die ging maar weer op stap want lustte wel een lek'kre hap en dacht ik ga eens daar, waar al die mensen heengaan en ging er langzaam achteraan toen hij er eind'lijk aankwam, stonden zij in een hele lange rij hij dacht, dat is echt niets voor mij! En ging gewoon ergens onder door en volgde toen een schoenenspoor het duurde wel heel…

Dat natte blad dat had wel wat voor de worm, die kruipend, sluipend weg van de wereld en haar pech iets beters zocht en wat ie van de huisarts mocht. Juist toen hij fijn zat op zijn blad vloog een dun wiel razendsnel naast hem, de wieler op zijn gat want ie had 't natte blad net niet gezien de arme man lag heel verdwaasd, wel een minuut…

Een worm kruipend in de storm, die schrok erdoor enorm want dit was niet zijn norm en hij was niet zo in vorm Dat hij uit het struikgewas zomaar naar de huisarts was vermoedend dat ie hem met een kruid genas hij had wat last, hoewel nog kras en 't bracht hem op zijn pad al ras. De huisarts aaide hem over zijn zachte lijf en troostte,…

Ik kwam een worm tegen. Bij de huisarts vertelde ik in 't wilde weg wat. Duizeligheid, daar kwam ik voor, was ik bijna vergeten, want inmiddels nauwelijks last. Er was zoveel -hoe doe je dat- kinderen, verleden, vrienden, dood, ongeluk.... Hoe maak je een einde als je denkt dat je nog maar een fractie verteld hebt. Op de terugweg wilde…

Als je hier bent of ik bij jou, je verhalen, hoe diep ze binnenkomen, hoe innig als blinden het betasten, het samenzijn alsof nooit eerder iemand zo dichtbij gevoeld. Maar zodra je weg weer, hoe ver we uit elkaar alsof we steeds andere, nieuwe universa bevliegen flauw en vaag je wetend op een achtergrond Hoe het verlangen de…

Iets wat vrees'lijk fout nooit meer te herstellen lijkt waarvan we zoveel spijt de last toch maar niet slijt dannog, zoals een kind dat valt op straat en verdergaat of dat zich verbrandt, zich in gevaar wil storten vergeven wordt, gewezen wordt op 't juiste pad zo worden onze fouten ergens als kreukels glad gestreken om vroeg of laat…