Alle inzendingen van René Turk

in de voetsporen van Romeinen snoepend van een druiventros sluip ik met haar langs onpeilbare dieptes waar ik nog een salamander spot bestijgen we de steile trappen die tot aan de hemel reiken om van grote hoogte weer een gekleurde schat te zien alsof God zelf zijn dobbelstenen had laten vallen her en der tussen puntige rotsen om daarna…

de berg die ik het liefst alleen beklom waartoe ik impulsief kon besluiten daar meende ik naar te moeten fluiten als gekooide vogel, haar eigendom maar juist zij blies wind onder mijn vleugels scheen me bij in de donkerste uren ging mee op de mooiste avonturen er bleek niets waar van die strakke teugels…

ik blader door jaren zonder zorgen aan de tafel waar ik als kind al zat op slechts een steenworp van mijn eigen stad hier in dit huis weet ik mij geborgen vastgelegd geluk spat van wit papier dat stevig aan mijn wortels trekt en tast naar een diepe stilte die mij verrast de deur van mijn…

we redden het, de liefde zal ons omarmen, het licht verschijnt, het is al veel te lang donker geweest wir schaffen es, die Liebe wird uns umarmen, das Licht erscheint, es ist schon viel zu lange dunkel gewesen…

tegenover mij staan ze op pedalen in gevecht met de wind omdat ze ergens moeten zijn ik laat mijn trappers gaan vandaag laat ik me dragen voel ik me vogelvrij want ik hoef nergens heen in deze onstuimige herfst kom je van alles tegen verbeten trekken en die glimlach van mij…

in zwart door het bos doordrenkt van herinneringen delen wij met elkaar wat de dag met ons deed te midden van hazen en konijnen verzetten wij onze zinnen dichter bij de kern oog in oog met alerte reeën gekleurde veldboeketten brengen ons terug in Polen in langzame tred weten wij ons verbonden een laatste blik naar haar onder rozenblad…

blote voeten verzonken in de aarde miniem contact het ego voorbij vingertoppen leiden een eigen leven in een dans zonder hoofd groene heuvels tekenen zich af achter gesloten ogen op een onbekende wijs een plotse reis dient zich aan het grote genieten van de steppe mannen en vrouwen in vertrouwde felle kleuren trekken langzaam…

trots langs het water een rij geknotte wilgen de vuisten gebald…

ineens zijn ze er - vrolijke blauwe druifjes op groene stelen…

waarom huil ik nu ik je zin herhaal en niet toen je hem uitsprak? (koan)…

krokussen lachen die dekselse winter uit hij antwoordt met sneeuw…

eindelijk weer eens het gekraak van scheermesjes onder de voeten…

huiselijk geluk met jou in onze strandtent overal musjes…

ik aanschouw de zee met fijngeknepen ogen in het felle licht…

met natte ogen verwonderd tussen beuken ze staan er voor mij…

vandaag doe ik niets vredig en zwijgzaam kijk ik zwaardlelies open…

de man bekijkt sip zijn omgeploegde tuintje de mol ziet het niet…

stijl omhoog langs glimmende beuken gaat mijn hart hevig tekeer onverstaanbare woorden te druk met mezelf haar teken gemist vier bolle ogen zien mij vanuit een plasje in de modder vele kilometers gekleurde veldboeketten slechts het geluid van een zakdoek dwarrelend uit een raam een blauwe libelle kust een bord dat waarschuwt…

woorden vullen de ruimte pijn snijdt door ons heen daar waar wij alle maskers laten zakken treffen onze zielen elkaar naakter dan ooit zien met andere ogen het lichaam spreekt voelen ons alleen lijden verlaten dragen tezamen delen affectie krijgen respons op vragen die wij niet hadden vuisten gebald het leven gevierd…

op dit harde pad waan ik mij een ster als liep ik over een rode loper knotten maken foto's het riet dat voor me buigt kieviten krijsen om het hardst zacht applaus van de wind paarse bloemetjes aanbidden de stam van een reus het mos ligt languit op de oever ik adem diep in en langzaam uit zie hoe een ooievaar groots opstijgt het…

Vannacht ging ik Met Saskia naar bed Deze uitgelezen kans Met beide handen aangepakt Zoveel schitterende uren Kon ik geen genoeg Van haar krijgen Helaas is de spanning Nu voorbij Had ik haar maar eerder Dichtgeslagen…

Stevig geworteld in de aarde Gebeurtenissen van jaren gekerfd in mijn huid Mijn ware kleur overheerst nog Het leven is pas begonnen Krachtig maar ook alleen Van een afstand zie ik hen Gezellig verstrengeld in elkaar Aanschouw hen door mijn masker Ze staan niet op eigen benen Zijn echter wel samen De grote observator Met een hele kleine…

Anton Teuben ziet ze dikwijls vliegen Maar hij heeft inmiddels een dikke huid Het land is nu klaar voor een nieuw geluid Hij zal het volk niet langer bedriegen Het mooie Den Haag wordt steeds maar viezer Hoogste tijd voor de zwevende kiezer De nieuwe partij van ufoloog Anton Teuben, Souverein Onafhankelijke Pioniers Nederland (SOPN),…

Met wilde gebaren Werp ik gedreven Al mijn kleding Woest van me af Achter gesloten ogen Broeien de tranen Op de bekende klanken Van het hemelse lied Ik zie de beelden Van jou in je lente Dankbaar als toen Voor altijd van mij…

Zwemmend door de aarde Zak ik langzaam weg Mijn lichaam schokt Een oog dat zich opent Voorwerpen op de tafel Schimmen in een auto De deken om me heen Genieten het antwoord Ik slinger als een aap Het plafond vol haken Mijn hoofd draait mee De glimlach die niet wijkt Op het feest met onbekenden Alleen en toch verbonden Zet ik je in…

Vroeger was je als kind gewoon wat druk Niet zo slim of ontzettend verlegen Je kon met gemak vrijuit bewegen Zijn al die labels het nieuwe geluk? Volgens mij is er niets mis met de jeugd Ze laten zien dat het systeem niet deugt ADHD, ADD, PDD-NOS, Autisme, Dyslexie, Dyscalculie, Dyspraxie, Hoogbegaafd, Asperger, ODD-CD... Het aantal…

Helaas blijkt het gevleugelde insect Dat gefrituurd niet te versmaden is Echt niet te vangen in de duisternis De jager met zaklamp verdient respect Wanhoop en stress om de springende haan Don Museveni, mag het licht weer aan? ...Aanhoudende stroomstoringen bemoeilijken het werk van sprinkhanenjagers in Oeganda. De regering erkent dat het…

Milaan zat er al tijden mee omhoog Zagen door de bomen het bos niet meer Wisten zich geen raad met de atmosfeer Ze raadpleegden al menig bioloog Mocht je nu nog naar frisse lucht snakken Dan hoef je alleen de lift te pakken In Milaan is de bouw gestart van het eerste 'Bosco Verticale', letterlijk 'het verticale bos'. Dat is een appartementencomplex…

Slenterend Door de tuin Van de schilder Zie ik zilveren wolken Op zijn palet Hier besef ik Dat mijn pen Het nooit zal winnen Van de herfst Op zijn doek In de stilte Van dit dal Slaat de kou In mijn pen Voel ik me niet verslagen Want deze pracht Is van hem…

De rode rukker wordt helemaal gek Want Deense vrouwen bekennen nu kleur Geven aan donker ineens de voorkeur Hun kwakje is dus niet langer in trek Hij werkte zich voor de bank uit de naad Ze zetten hem echter toch op zwart zaad ...Spermabank Cryos weert zaad van roodharigen. Ze hebben 70 liter op voorraad met nog eens 600 donateurs op de…