Alle inzendingen van René de Clercq

Gij hieldt mijn hoofd in uw handen En kustet mij de mond. Ik zag uw ogen branden, En zwijgend vroeg ik u wat zwijgend gij verstond. Wat kan ik meer nog geven Dan wat ik lang reeds gaf? Zoen weg ons koortsig leven, Dat saam wij dalen in de koelte van het graf. Ik zag uw ogen branden. Mij docht, gij waart de Dood. Ik hield u met bei mijn…

Best geborgen In de zorgen, Liefde, leer mij schoon geduld. Laat mij dragen Zonder klagen, Laat mij lijden zonder schuld.…

Als heemlen blauw en heuvlen groen en de aarde spruit uit pracht van bomen, dan voel ik met zijn wilde zoen de sterke zomer komen. Dan staat mijn liefste voor de heg, hoort blijde slag en tierelieren, en al dat winters gooit ze weg in lucht van eglantieren. Om scherpe torens waait de wind, vol hoog verlangen, wonder hopen. Schouw op, mijn…

Herfstzegen. Ver en heinde een stille pracht van bomen. Bewaasde weiden dromen, en donker wordt verwacht. In vromend zoet gebeuren verheimlijken de kleuren, vergroeien grond en gracht. En alle zoen is zacht: een vrede ver en heinde; de zomer voelt zijn einde, en de avond raakt de nacht.…

De avond zijgt als zegen Om heide, weide en zand. Vaag worden al de wegen Eéndonker met het land. De grijze verte nadert Onhoorbaar, kalm en zacht; In 't blauwende gebladert Daalt stille vredenacht. De hemel heeft zich rustig Om de aarde heengespreid En zoent haar nu wellustig In zwijgende eenzaamheid.…

O 's ochtends moet gij buiten zijn! De hemel, in de zonneschijn, 't is witte kant op blauw satijn. Hoe jong: het licht dat streelt en straalt, de lucht waarin gij ademhaalt, 't gevoel waarbij de ziele dwaalt! 't Is alles schoon! Het stroke, dat voor u ligt, op het mulle pad, 't is of het gouden glansen had. De groene rogge, grauw…

Geen luid geluid, geen luid geluid De winter vriest de vreugden uit. Maakt grond en sneeuw en harten hard En al de bomen zwart. De hutten staan zo kil en stil Alsof haar elk gesloten wil Daarbinnen dringt de koude maar, Daar uit de dodenbaar. Gebogenhoofds, vereenzaamd, droef Een moeder die haar kind begroef Sluipt wanhoop d' aarden straten…

Heel alleen aan 't tafelke, Eet ons kindje een wafelke. Hapt alhier een hoekske, Boter vlekt zijn doekske. Gaapt en bijt alginder, Weer een putteke minder. Dan in 't wilde, zeere, zeer,* Altijd voort en altijd meer: Wafel in zijn handekes, Wafel in zijn tandekes, En zijn gretige ogen gaan Naar het bord waar de ander staan. ----------…

Gij die maar duldend durft te streven, die strijdende niet strijdend zijt, gij die maar halveling kunt leven en in uw lijdzaamheid niet lijdt. Gij baart het goede, noch het slechte, noch de gedachte, noch de daad; gij zijt de schaduw van het echte, die uitgewist geen sporen laat. En gij ligt laag, ligt voor de voeten van al wie sterk in…

Laat mij de nacht tot vriend; de nacht is goed; de sterren zijn ver en het duister zoet. Laat mij de nacht tot vriend en rust in rouw, dat ik hoor op mijn hart het geklop van mijn vrouw. Dat ik hoor haar vermaan, verneem haar troost, haar liefde tot mij en de angst voor haar kroost. Laat mij de nacht tot vriend; de dag is wreed. Te nacht…

't Dumstert* en de landman gaat Met de avond in 't gelaat, Vrouw en kind traag tegemoet. Navond, navond, Vredige avond; De avond maakt de mensen goed. Mij, die zonder reisgezel, Haastig, driftig, verder snel, Ach, hoe hartelijk klinkt hun groet: Navond, navond, Vredige avond; De avond maakt de mensen goed. Eens is alle leed geleden…

Geen kloef en kletst er in krakende kruid of plompe daar pletst er een puiteke uit Men dompelt in 'water Zo potig ter per en een kringetje gaat er een voetje ver Het schiet er zo stille en het rept er meteen Zijn buik en zijn bille En zijn achterbeen Het strekt en het strijkt, en Hoe dieper het duikt Hoe lomper het lijkt Hoe dikker…

Zwaar is uw last, maar schoon ter schouder; eerst mijn kroost, dan mijn kruis. Jaren gaan snel, doch geen hart wordt ouder, liefde, in uw heerlijk huis.…

Mijn moeder was een heilige vrouw. O daar ligt blijdschap in die rouw. Mijn moeder was heilig, en rein, en zoet. Als de melk van haar borst... O mijn moeder was goed! En schoon, schoon oud! Niet één groef in haar wang, Haar ogen al ziel en haar woorden al zang! Gij hoordet, gij zaagt haar, en vroeg, mijn vriend: Ach, jongen waar hebt ge zo'…