Alle inzendingen van René de Clercq

Waar mens de mense wolf is, Waar volk de volke vee; Waar, huilend, wie maar golf is, Wil schuimen boven zee; Daar perst men paarl uit traan en bloed, Heet zwakheid kracht, en lafheid moed, En wie een hals drukt met de voet. Nékplooit gedwee! Moet eerlijk altijd arm zijn? En machtig altijd slecht? Vijandig hoofd op arm zijn, En 't leven…

Niet iedereen kan heiden zijn. Daartoe hoort kracht en moed; een vast geloof in zon en wijn, en blijde lust in ’t bloed. Niet iedereen voelt zijn verlangst voldaan op aardes schoot, schrijdt door het leven zonder angst, en zonder klacht ten dood. De aardeling heeft aarde schier Te moederlijk verwend. De heiden leef zijn leven hier in…

Kom niet onder hoge bomen, die klein zijt en niet groeien kunt, wie alleen een haastig dromen een ontrouw denken is gegund. Zo wie loopt op losse voeten heeft lichte last van hart en hoofd. Taaigewrongen wortlen moeten hem binden die in kracht gelooft. Zie, de bomen ruisen, leven, slaan streng hun zware schoonheid uit. Blijf daar…

Sluit niet tegen uw geweten, om de macht een slecht verbond. Die uit elke teil kan eten, is een echte hond. Die naast elke knie kan knielen, heeft een slavenaard. Slechts een volk van hoge zielen is der vrijheid gaven waard.…

Het vlas staat in de blom, Al groen en blauwig; En 't windje vliegt er om Zo vleiend lauwig. De herels rechten flinks Hun tere topkens, En keren, rechts en links, Hun kleene kopkens. Hoe zot en preuts ze zijn, Elk met zijn vaantje Van hemelblauw satijn Op 't groene staantje! Hier beet een bruine bie; En ginder…

Geen luid geluid, geen luid geluid De winter vriest de vreugden uit. Maakt grond en sneeuw en harten hard en al de bomen zwart De hutten staan zo kil en stil alsof haar elk gesloten wil daarbinnen dringt de koude maar, daar uit de dodenbaar Gebogen hoofds, vereenzaamd droef Een moeder die haar kind begroef Sluipt wanhoop d' aarden straten…

Ria spreekt: Liefste, kom uit, de harde stenen uit. Voel mee de teerheid van het kruid. Hoor, is 't de merel, die daar fluit? Bloemen, bloemen! Ze blinken blank en rood en geel. Een zacht viooltje ontluikt de steel. Laat staan, er zijn er nog niet veel. Zie, de linde, levend goud om 't oude brons. Er is al groen, getjilp, gegons.…

Scheiden valt hard voor wie zo teer beminnen. Naar buiten straalt de vreugd. De smart dringt reeds naar binnen. Scheiden valt hard; doch alle, alle dagen, zal ik het bloeien van uw hart in 't mijne dragen. Scheiden valt hard. Mijn lieve, laat u troosten: al is de nacht vervaarlijk zwart, eens licht het Oosten…

In reke, langs de beke, en lijk bijeengevlucht, vol schamelheid en schaamte, geraamte bij geraamte, de bomen in de schemerlucht. Hoog rijzen ze in hun rildheid, die reuzen, bronzig-bruin, en steken, vol gestildheid, lijk stommen, kruin bij kruin. Hun brede voeten duiken ze in het boordevolle bed der beeweggaande wateren, die…

O, als ik u zacht in mijn armen neem, lief zotteken, En weet-je voor ons niet een hutje van leem, Sarlotteken? Jochei, jochei, een hutteken in de hei! Uw oog is zo bruin en zo zoet als zeem, van 't potteken. En weet-je voor ons niet een hutje van leem, Sarlotteken? Jochei, jochei, een hutteken in de hei! Van liefde de valheid…

De witte sneeuw, waarmee de vlakten pronken, Boelt met de zonne tot haar schade en schand. Ze ligt en lacht en tintelt, wonnedronken, Totdat ze smelt en slijk maakt op het land. De witte sneeuw, waarvan de bergen vonken, Wanneer de hemel stooft en staat in brand, Die zonnelach weerkaatst, en zonnelonken, Blijft eeuwig hoog en eeuwig…

Gij, die moet zien in donkere dagen Hoe onrecht tijdelijk triomfeert, Niet klagen, dichter, niet versagen, Maar strijden tot de wereld keert! Wie stijgt ten slotte en overwint er? Niet wie het leven tegenhoudt. De Lente zit al in de Winter, De bloesem in het harde hout.…

Ik kan u niet vergeten, Mijn simpel landekijn, Bij mensen die veel weten, Veel hebben en veel zijn. Ik heb u nooit verloren Uit de ogen van mijn ziel, Mijn dorpke en mijn toren En vaders zingend wiel. Dat zingend wiel van vader, Het bracht, met staag geruis, De rijke avond nader En 't bruine brood in huis. Draait door mijn zang bij…

Er werd gevuurd en gekorven* In de loopgraaf wordt het stil. Vredeloos zijn gestorven Mensen van goede wil. Thans naket* de ongeëvenaarde Wonderzachte nacht. Wit staat de dood op wacht. Gods kinderen hebben de aarde. ------------------------------------------------------ gekorven: van kerven - met zwaard of bijl te lijf gaan naket -…

Mijn moeder was een heilige vrouw - o daar ligt blijdschap in die rouw - mijn moeder was heilig, en rein, en zoet als de melk van haar borst... O mijn moeder was goed! En schoon, schoon oud! Niet één groef in haar wang, haar ogen al ziel en haar woorden al zang! Gij hoordet, gij zaagt haar, en vroegt, mijn vriend: ach, jongen, waar hebt gij…

Daar is maar één land, dat mijn land kan zijn, daar rukt niet de Rhône, daar stroomt niet de Rijn, daar vloeit maar de Leie en de Scheld' die brandt, daar is maar één Vlaandren, 't is mijn land! Daar is maar één land, dat mijn land kan zijn, daar is maar één vreugd, daar is maar één pijn, daar is maar één liefde, daar is maar één haat, daar…

Daar is iets aan 't verandren In Vlandren. O wee die arme Walen! Zij moeten voortaan Hun koken en braân Betalen. Daar valt niet meer te pluimen, Daar valt niet meer te schuimen; Zij moeten Vlaandren ruimen, O wee! Gebruikten de Walen hun fijn verstand, Zij lieten in Belgie de boel in brand, En trokken ineens naar hun liefste land, Hun…

Er is wat sneeuw gevallen; De lanen schitteren. Doch koud zijn boom en steen, Mijn dorre hart meteen, Daar korte vreugde schallen Die lang verbitteren. Ik voel de winter wegen Spijts al 't geflonker, En zie in liefs gelaat, Dat mij tot spiegel staat, Mijn hoop op lentezegen Nog immer donker. Steeds moet de dag gedogen, Bij…

Kleine, kleine stouterik, zoudt ge moeder tergen? Wacht ik zal hem roepen, ik, uit de zwarte bergen. Grijp, grap, grimmeland, zonder lip of zonder tand, Grijp, grap, grauw! de bietebauw! Hoor hem, met zijn berenkop, op de deuren bonzen. Krak! Hij kruipt de zolder op, oei, oei, oei, de onze! Grijp, grap, grimmeland, zonder lip of zonder…

Gij die maar duldend durft te streven, die strijdende niet strijdend zijt, gij die maar halveling kunt leven en in uw lijdzaamheid niet lijdt. Gij baart het goede, noch het slechte, noch de gedachte, noch de daad; gij zijt de schaduw van het echte, die uitgewist geen sporen laat. En gij ligt laag, ligt voor de voeten van al wie sterk in…

Zwaar is uw last, maar schoon ter schouder; eerst mijn kroost, dan mijn kruis. Jaren gaan snel, doch geen hart wordt ouder, liefde, in uw heerlijk huis.…

Vaak bij dage schuift een droom nacht en woud vóor mijn gezicht. Wij gaan saam, van boom tot boom, door een troebel licht. Droef zo droef breekt soms de maan door het zilverig wolkenvlies, dat ik u verloren waan, eer ik u verlies.…

Vlokken, vlokken, vlokken, gesteven schuim, met scheuten en schokken door 't ruim! Ze zakken bij pakken, en, als er wind in zit, waaien ze, waaien ze, draaien ze, draaien ze, - de lucht is donker van wit. Eenbarelijk buien! De grond wordt zat; en dikker kleven de kuien wat. Ze leven, die losse wittigheên! Ze wervelweven, ondereen,…

Hoort gij de eik, o blode bomen? Hij ruist daar, zwaar en zwart! Hij droomt zijn donkere dromen, de boom van mijn hart! Zijn stam is rond, zijn kruin nog ronder, zijn schors is ruw en hard. Hij plooit noch boven noch onder, de boom van mijn hart! Waai stout, mijn eik, alover 't blode, uw hoge vreugd en smart, gij levende onder de dode,…

Bezem uit! 't Is kermis! Knechten, meiden, vrouwen, mans, heel de bonte zwerm is lustig aan de dans. Een ander groep aan tafel eet vis en worst en wafel. Oudwijfje schinkt, oudventje drinkt, oudliedje deunt en klinkt: Ha! Niets zo leutig-fraai en fris als bezemboerenkerremis! Niets zo leutig-fraai en fris als 't Vlaamse leven is! Zonder…

Kom niet onder hoge bomen, die klein zijt en niet groeien kunt, wie alleen een haastig dromen een ontrouw denken is gegund. Zo wie loopt op losse voeten heeft lichte last van hart en hoofd. Taaigewrongen wortlen moeten hem binden die in kracht gelooft. Zie, de bomen ruisen, leven, slaan streng hun zware schoonheid uit. Blijf…

Zwartgroene populier, Die in de zonne klettert, Wat wil dat wild getier Daar uwe kruin van schettert? Wat is er dan met haast Zo dievelings vergaderd? En rept en roert en raast In 't ronkende gebladert? Daar woelt en walewiept Een wereld kleine gekjes; En piepe-tjiepe-kriept Met schrille snebberbekjes. Meteen een dof gezoef…

Gelijk een daske zijt ge dik, Gelijk een kwartelke van kwik, Gelijk een moorke soms zo zwart, Mijn kleen, kleen dochterke, mijn hart! Maar nu gewassen je daar zit, Daar is geen engelke zo wit, Daar is geen lammeke zo zoet, Mijn kleen, kleen dochterke, mijn bloed! Ik hef je op de okselkes omhoog, Ik zie een sterreke in elk oog, En voor…

Benoorden de Moerdijk Daar kan men niet bewonderen, Daar trapt men de dichter, daar hoont men de held. Benoorden de Moerdijk Daar zitten de tobbers, al welgesteld, In tuin en kantoor zich af te zonderen, En tellen geld. Benoorden de Moerdijk Daar wonen de sufste rijken, Ze noemen zich vrij, of roemen zich vroom. Benoorden de Moerdijk Daar…

Zon zit binnen onze vreugd te stralen. Het is het vurigst, reinst geneucht: een ademhalen in glans en jeugd. Op aarde schittert geen vermogen licht als uw ogen. Geen slag, geen schok, geen ruk kan liefde scheuren uit de hemel daar wij schijnen. De ganse wereld mag verdwijnen: Zon is de kern van ons geluk.…