Alle inzendingen van Rutger Kopland

We stonden bij Achilles, het regende en woei, in een geur van sigaren, nat gras en natte mannen, het gromde en stampvoette om ons heen, voetbal was oorlog, toen al. Vader, weet je nog hoe het even doodstil werd, de bal kwam, hij kwam uit de grauwe lucht en woei voor het doel, niemand had gezien dat hij daar stond. Weet je nog hoe hij…

Nooit zag ik de bergen zo vastbesloten tegen de hemel of nooit, nooit, dat denk je dan als iets heel hevig en onherhaalbaar voorbij is, nooit kortom hing de hemel zo duidelijk zo stralend zo treurig gerafeld tussen de bergen en hier beneden gebeuren ogenschijnlijk geringe dingen, de rivier die altijd roerloos aan je voeten lag glijdt stil…

We vinden iets terug, het is niet meer dan een scherf van die veel te jonge en te mooie te grote god van de liefde alsof hij brak toen onze handen loslieten we hebben hem niet gezocht maar daar ligt een verdwaald stuk van zijn gezicht alsof we misschien toch om ons heen is alles hetzelfde gebleven de wind het waaiende helmgras het witte…

Hoelang zijn we hier nu al vrienden, het was ooit bedoeld als vakantie, maar wat het nu is - We zagen de folder: Chaos, dames en heren, Uw eiland; de glanzende foto's, de helblauwe Chaotisch baai, het krijtwitte vissersdorp Krisis. We lazen dat het eiland wordt geprezen om zijn zeer diepe rust, de laatste bewoners worden zelfs gelukkig…

De gedachte dat deze bomen weten wie ik ben, uit al die mensen deze toevallige man, vrouw, deze ene ze komen zo langzaam uit het gazon gaan zo langzaam langs het pad verdwijnen zo langzaam de gedachte dat deze bomen om mij geven, dat ze op mij wachten, dat ze weten dat ik kom --------------------------------- uit: 'Tot het ons loslaat…

Wat zag ik toen ik bleef staan en bleef kijken naar hoe die boerderij daar stond wat vertelde mij dat ze daar langzaam stond weg te gaan dat ze voorgoed verlaten was ze stond daar in haar tuin met een oude vruchtboom die nog een beetje gebloeid had er was een grazig weiland er stroomde een vredige beek de wereld was nog als toen…

Vandaag zou ik je een brief schrijven een brief waarin ik iets wilde begrijpen maar ik deed dat niet, het ging te langzaam ik schreef en keek naar mijn hand hoe die langzaam woorden tekende er ontstond in dat handschrift iets als een huis - ik wilde weten waarin we woonden om dat te begrijpen zou ik een brief schrijven maar ik zag alleen…

Ik heb het tegen Gijs met vijftig tegen honderd afgelegd zijn oud-ivoren hoofdje, zoëven vlot geraakt uit het vertrouwde groene licht, hangt met een blij gezicht boven de bar zijn dorre handen vatten met een teer gebaar het borrelglas, hij zegt ik ben al bijna tachtig jaar u bent nog jong dat komt nog wel terecht. ---------------------…

Ik heb de hond laten sterven – daar lag ze en ik dacht: waar gaat ze nu heen waar zal ze blijven. Om de dood te begrijpen. Het lichaam wordt wel gezien als een nest het tijdelijk verblijf van een onzichtbare vogel – een afgezant van de eeuwigheid. Zo zie ik het niet. En toch toen de hond stierf wat gebeurde er toch dat ik wist dat ze stierf…

De dokter keek op mij neer ik zag zijn gezicht boven het mijne ik zag wat hij dacht dat ik dood kon gaan - zo keek hij terwijl hij luisterde aan mijn borst hij keek mij aan met een blik - hoe kan ik dat zeggen - een blik voorbij mijn gezicht, een blik naar iets achter mij naar iets verwegs alsof hij iets in de toekomst probeerde te zien…

Op de fiets gaat alles wel langzaam maar toch nog behoorlijk hard. Wie heel goed luistert aan een stilstaand horloge hoort een zacht tikken. Waar blijft de tijd? Om daar over na te denken hebben wij het zwerk. --------------------------------------------- uit: Alles op de fiets (1979)…

Toen ik al bijna ontwaakt was herinnerde ik mij dat ik die nacht in het verleden had geleefd en zonder de geringste verbazing weer geloofd had dat God bestond ik wilde hem eindelijk wel eens spreken het is een bijzonder aardige man zei iemand je kunt hem gerust eens bellen ik belde en er klonk een stem, een heel lieve stem zodat ik mij een…

Ik ging naar moeder om haar terug te zien. Ik zag een vreemde vrouw. Haar blik was wijd en leeg, als keek zij naar de verre overzijde van een water, niet naar mij. Ik dacht: misschien - toen ik daar stond op het gazon, pils gedronken in de kantine van het verpleegtehuis, de tijd ging langzaam in die godvergeten eenzaamheid - misschien zou…

Hier staat de rode beuk met het eindeloos grote geduld van een boom. Hier staat de rode beuk hij ziet en hij hoort ons en is ons vergeten. Hier staat de rode beuk voor hem is het altijd altijd en hier is het nergens…

Vanavond trok de mist over de wei alsof de aarde zich opende en het grondwater buiten zijn oevers trad paarden en koeien raakten vlot en als in een moeras uit de oertijd dreven tenslotte alleen nog koppen en ruggen voorbij van het geboomte aan de overkant maakte zich iets los waarvan ik dacht dat het een roeier was die overstak voor mij…

Waaraan het geluid van een cello doet denken de cellist Widlund vertelde me dat er in dit instrument iets huist - een stem een al heel oude stem waarnaar je zoekt als je speelt en die je herkent als je haar vindt misschien is het dat waarom ik moet denken aan de oudste geluiden die ik ken, zoals neuriën, zingen, kreunen, huilen en ook…

Intussen huist ze al zo lang in mijn hoofd en al zo bijna overal - maar wie ze is een zinloze vraag, je zoekt in je herinneringen naar iets onvoorstelbaars, ik weet het, maar ook zinloze vragen vragen een antwoord eigenlijk is ze nog steeds die jonge vrouw die ik ooit toevallig ergens tegenkwam - maar wie ze is - in mijn hoofd vind ik haar…

Intussen huist ze al zo lang in mijn hoofd en al zo bijna overal - maar wie ze is een zinloze vraag, je zoekt in je herinneringen naar iets onvoorstelbaars, ik weet het, maar ook zinloze vragen vragen een antwoord eigenlijk is ze nog steeds die jonge vrouw die ik ooit voevallig ergens tegenkwam - maar wie ze is - in mijn hoofd vind ik haar…

Geef mij maar de brede, trage rivieren, de bewegingen die je niet ziet maar vermoedt, de drinkende wilgen, de zinloze dijken, een doodstille stad aan de oever. Geef mij maar de winter, het armoedige landschap, de akker zonder het teken van leven, de kracht van de krakende heide. Geef mij maar de kat als hij kijkt voor hij springt, om te…

Er is iets in de zang van een merel het is voorjaar, je wordt wakker je ligt te denken in de nacht het raam staat open - er is iets waarvan de vogel zingt en je denkt aan wat je moet opgeven er is iets in je dat leeg is en het stroomt vol met het zingen van die merel…

Hoe zal ik dit uitleggen, dit waarom wat wij vinden niet is wat wij zoeken? Laten wij de tijd laten gaan waarheen hij wil, en zie dan hoe weiden hun vee vinden, wouden hun wild, luchten hun vogels, uitzichten onze ogen en ach, hoe eenvoud zijn raadsel vindt. Zo andersom is alles, misschien. Ik zal dit uitleggen. ----------------…

Hoe zal ik dit uitleggen, dit waarom wat wij vinden niet is wat wij zoeken? Laten we de tijd laten gaan waarheen hij wil, en zie dan hoe weiden hun vee vinden, wouden hun wild, luchten hun vogels, uitzichten onze ogen en ach, hoe eenvoud zijn raadsel vindt. Zo andersom is alles, misschien. Ik zal dit uitleggen. ------…

Er moeten toch mensen wonen, ik luister, en herinner mij dit huis, de lege eierschalen, de koude resten thee, de waaiende gordijnen, op het tafellaken grijze stront van vogeltjes, Oh, goede morgen, als kabouters in zachte pyjama's gaan de geluiden door het huis, de eerste Clementi, de kranen, de fluit van het kokende water. Geluk is langzaam…

Ga nu maar liggen liefste in de tuin, de lege plekken in het hoge gras, ik heb altijd gewild dat ik dat was, een lege plek voor iemand, om te blijven.…

Wat bedoelde je toen je zei: diepte dat is een woord voor wat ik nu voel - diepte. Er vloog een kleine groep ganzen over, een ijskoude glasheldere hemel in december. Dat is wat ik bedoel zei je: ganzen godvergeten hoog hun dunne geschreeuw wat is het dat alleen zijn samen dat blinde lot weten van die diepte die we hemel noemen het is…

Het mag hier niet worden geschreven met een woord als wereld, het is te wijd te leeg te wit voor de bladzij en ook een woord als tijd is voorbij wat mag, ook dit is te eindig en te oneindig te wit voor papier we mogen ze denken, welja, maar alleen om te denken, aan wat hier wil worden herdacht, een landschap bijvoorbeeld, aan dat wij…

Door het park gewandeld en hier blijven staan waarom, nou ja, we weten van elkaar waarom, allebei denken we: jij jij bent het hier blijven staan om die ander aan te kijken, te kussen. ------------------------------------------------------- Uit: Over het verlangen naar een sigaret, 2001.…

We liepen door een landschap met heide en jeneverbessen een landschap zo oud als de wereld zelf zo moest het ooit begonnen zijn zo moest het gebleven zijn zo moest het zijn zo als nu we keken naar de jeneverbessen ze stonden daar duister en zwijgend zwijgend over het verdwijnen…

Alles kan ik verdragen, het verdorren van bonen, stervende bloemen, het hoekje aardappelen, kan ik met droge ogen zien rooien, daar ben ik werkelijk hard in. Maar jonge sla in september, net geplant, slap nog, in vochtige bedjes, nee.…

Herman*, ik had je nog een kaart willen schrijven, zo'n lullige ansicht, voorzien van een grap over, nou ja, je weet wel waarover, maar ik hoorde dat je al dood was voor ik een grap had gevonden. Ik leef nog, ons gesprek is niet af, maar ik leef deze laatste dagen gebogen, over woorden die ik doorstreep, weer opschrijf - Waar hadden…