Alle inzendingen van Rutger Kopland

De dichtkunst beoefenen is met de grootst mogelijke zorgvuldigheid constateren dat bijvoorbeeld in de vroege morgen de lijsterbessen duizenden tranen dragen als een tekening uit de kindertijd zo rood en zo veel. Uit: Geluk is gevaarlijk. Een keuze uit de gedichten 1999-2005 Rainbow Essentials, 4e vermeederde druk, april 2005.…

Het was Kerstmis, we zaten aan tafel en we wilden een aangename, liefst literaire conversatie daarom zei ik: vrienden, we weten dat de materie op ons bord en in ons glas kan vervluchtigen in ons lichaam tot pure poëzie maar wisten jullie dat onlangs ook is gebleken dat op poëtische wijze heerlijke gerechten kunnen worden gemaakt…

Misschien slaapt er nog iets diep in je hoofd iets van de taal van je moeder want taal kan slapen - je probeert te bedenken wat je droomde terwijl de droom alweer verdwijnt in een steeds donkerder wordende schemer nog voor je de woorden ervoor terugvindt bij het woord moedertaal zie ik een oude foto een schemerdonkere slaapkamer en in het…

Ik kwam thuis, het was een uur of acht en zeldzaam zacht voor de tijd van het jaar, de tuinbank stond klaar onder de appelboom ik ging zitten en ik zat te kijken hoe de buurman in zijn tuin nog aan het spitten was, de nacht kwam uit de aarde een blauwer wordend licht hing in de appelboom toen werd het langzaam weer te mooi om waar te…

Terwijl het verhaal wil dat het verteld en voorbij is - maar het breekt af zeker, het is mij verteld en verteld maar nog ik zie die grijze beduimelde foto maar nog is het gras weer groener dan gras en de bloesems weer witter dan bloesem in die grijze tuin moet het oorlog zijn geweest in die man, in die vrouw, dat kind in dat grijze gras…

Oude vrouwen, zij kunnen soms even glimlachen, even gezichten hebben als oude schilderijen. Ineens weet ik hoe mooi zij zijn geweest, hoe ik naar hen heb verlangd. Maar wat terugkeert in hun gezichten is voorbij, oud goudgeel licht over die mooie wereld die er nog is maar alleen omdat zij er was. --------------------------------- uit…

Paarden ver weg, met dit vergezicht heb ik et moeten doen. Ik heb niet geweten dat ik onder hen graasde en was. Nu ik weer paard ben, af en toe, zoals nu, is mijn lijf zwaar en gelukkig geworden van al dat gras. Het is vreemd om te zijn wie je bent, een paard ver weg in de wei. Zij heeft me gevraagd hoe het onder de mensen was. Geen mens…

Ga nu maar liggen liefste in de tuin, de lege plekken in het hoge gras, ik heb altijd gewild dat ik dat was, een lege plek voor iemand, om te blijven. Zomer, nu alles in me terugkeert zie ik het paard weer, liggend met gestrekte benen, als was zij dood, met wieltjes, en de grijze, veel te dikke buik, waaruit een kraai pikt, dons en haren…

Waarom moet ik blijven kijken naar die ansichtkaart - een roeiboot hij ligt op de rimpelende spiegel van een avondhemel verankerd met een dunne lijn aan iets in de diepte het is een foto maar je ziet hoe de boot schommelt en rukt aan zijn anker zo moet het altijd te zien zijn geweest een boot wachtend op zijn roeier er is gedacht…

Zee, het zeer wijde gevoel van te klein, bijna overbodig ouder wordende billen waarin nog iets trilt en schommelt lopend naar de rommel die hij heeft gevonden: wier, dooie vis, slijm. Bukt, tot waar het wit wordt tilt de wind haar jurk op: zacht vlees. Kijk naar de zee. -------------------------------------------------…

Zij kunnen van elkaar niet worden losgemaakt. Geheimen zijn ongeneeslijk, de duisternis onder haar rokken, de armoedige broek bij haar dood, de knoop in zijn zakdoek gevonden, het machteloos lid op zijn lijk. Oude man levend met het portret van een vrouw, oude vrouw levend met het portret van een man: zoals ze keken in een lens. ------…

Zo stonden wij tegen het krakende hek, zo buiten de wereld als paarden. Het was weer aarde, gier en soir de paris, een avond van waar en wanneer. In mij kwamen vergeten regels omhoog, zachte op nacht rijmende landerijen, maar jij fluisterde: hier, hier is het het fijnste, waar je nu bent, waar je nu bent met je handen. Zo lagen we tegen…

toen het licht van de nacht duisternis was het licht van de nacht ons onzichtbaar maakte en wij alleen nog stemmen waren op een bank in de tuin toen de nacht ons omgaf en meenam in de duistere vragen wanneer en waar en wie toen de nacht een geheim was dat met de nacht verdween ------------------------------- uit: 'Toen ik dit zag…

Ik zit voor het raam en zie hoe de tuin niet is veranderd voor haar ben ik niet weggeweest de tuin kijkt mij recht in mijn gezicht het is vreemd te bedenken dat zij mij niet kent, zich mij niet herinnert na al die tijd dat ik hier niet was ik de tuin was vergeten, zij voor mij niet bestond, is zij nog helemaal als toen hoezeer ik ook…

Ik zit voor het raam en zie hoe de tuin niet is veranderd voor haar ben ik niet weggeweest de tuin kijkt mij recht in mijn gezicht het is vreemd te bedenken dat zij mij niet kent, zich mij niet herinnert na al die tijd dat ik hier niet was ik de tuin was vergeten, zij voor mij niet bestond, is zij nog helemaal als toen hoezeer ik ook…

Dit is het heden, ik zie het, ik zit hier: voor het raam en zie het heden waarnaar ik ben teruggekeerd, naar wat er altijd geweest is - al die tijd waarin ik er niet was er is niets gebeurd zegt de tuin in het raam de bomen, de vogels, de zacht waaiende struiken, het gras, het bleef allemaal zijn wat het was, er is geen verleden hier wat…

Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien aan hun gezichten die langzaam veranderden van die van kinderen in die van vrienden, van die van vroeger in die van nu. En gevoeld en geroken als ze me kusten, een huid en een haar die niet meer voor mij waren bedoeld, niet zoals vroeger, toen we de tijd nog hadden. Er was in ons huis een wereld…

Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien aan hun gezichten die langzaam veranderden van die van kinderen in die van vrienden, van die van vroeger in die van nu. En gevoeld en geroken als ze me kusten, een huid en haar die niet meer voor mij waren bedoeld, niet zoals vroeger, toen we de tijd hadden. Er was in ons huis een wereld van verlangen…

Deze lente gaat het toch weer over jou hoewel ik er langzaamaan wel moe van ben moe van regen, wind, flarden bedrieglijk blauw in de lucht, vage beloften van het einde van de kou. Ik weet wel dat ik toch weer van je hou, maar moeizaam soms, met dat doelloze van vogels die er van lijken te houden in regen en wind te blijven rondhangen…

Onze gesprekken werden langzaam onze vragen beantwoordden we met kijken naar de langzame wereld om ons heen de dorpen en landerijen in de diepte de vogels bijna verdwijnend in de hemel we gingen zitten kijken naar deze prachtige onverschilligheid van de wereld naar de overbodigheid van onze vragen ---------------------------------- uit…

Onze gesprekken werden langzaam onze vragen beantwoordden we met kijken naar de langzame wereld om ons heen de dorpen en landerijen in de diepte de vogels bijna verdwijnend in de hemel we gingen zitten kijken naar deze prachtige onverschilligheid van de wereld naar de overbodigheid van onze vragen. ---------------------------------- uit…

Omdat het geluk een herinnering is bestaat het geluk omdat tevens het omgekeerde het geval is, ik bedoel dit: omdat het geluk ons herinnert aan het geluk achtervolgt het ons en daarom ontvluchten wij het en omgekeerd, ik bedoel dit: dat wij het geluk zoeken omdat het zich verbergt in onze herinnering en omgekeerd, ik bedoel dit: het geluk…

Als met water zelf, met de gedachte spelen dat je ooit en eindelijk zult weten wat het is. Het is regen geweest, een rivier, een zee, hier was het, hier heb ik het gezien en zie ik water en weet niet wat het is. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 2006.…

Wie zal de vriend zijn van mijn vriendin, de baas voor mijn hond, het kind in mijn jeugd, de oude man bij mijn dood, wie zal dat zijn als ik het niet ben? Jij? Ach kom, jij bent niets dan twee ogen, die zien wat ze zien, jij bent niets dan het uitzicht: een zon schijnt, een appelboom bloeit, een stoel staat in het gras; vreugde, verdriet, weet…

Mijn vader J was nog maar net gestorven toen mijn moeder A zijn nieuwe regenjas voorzichtig van de kapstok nam. Pas eens, zei ze, hij was er zo trots op. Daar stond ik dan en voelde aan de mouwen en bij het sluiten van de knopen hoe dood hij was en hoe ver weg mijn jeugd. Oud en zwak zou ik worden, in deze plooien zou mijn huid gaan hangen…

Het is niet alleen onverschilligheid, in zekere zin is het misschien zelfs wel liefde die hem dwingt, er is geen paradijs zonder rentmeester. Hij is gelukkig met het landschap, maar gelukkig met het zoeken, coördinaten wijzen hem zijn onzichtbare plek, zijn utopie is de kaart, niet de wereld. Hij wil weten waar hij is, maar zijn troost is…

De grazige weiden, de stille wateren, ik heb ze gezocht en inderdaad gevonden, ze waren nog mooier dan mij was beloofd, prachtig. En in dit liefelijk landschap de zoon van de maker, aan een boom genageld, maar geen spoor van geweld of verzet, alleen maar vrede, rust. Zijn lege ogen kijken het landschap in, om zijn mond spelen…

Deze lente gaat het toch weer over jou hoewel ik er langzaamaan wel moe van ben moe van regen, wind, flarden bedrieglijk blauw in de lucht, vage beloften van het einde van de kou. Ik weet wel dat ik toch weer van je hou, maar moeizaam soms, met dat doelloze van vogels die er van lijken te houden in regen en wind te blijven rondhangen…

ook van wie je het niet meer ziet, het nooit meer zult weten hoe het was, uit de resten van plooien en rondingen, het skelet van polsen en enkels, dons en slijmvliezen, woorden en zwijgen, uit alles wat er over is, het gewone, blijft alleen de vreemde zekerheid van dat meisje dat er niet meer is. ----------------------------------…