gisteren ontmoette ik een dichter, die me
(alsof hij het allemaal netjes uitgedacht had)
vertelde hoe de zaken in elkaar zaten
'ginds aan de horizon, waar dit pad
de hemel pleegt te kussen:
daar vatten wij het onbereikbare en
proeven van de waarheid, toch?'
toen glimlachte hij
weemoedig, reikte zijn hand
naar een dichtbijzijnde ster en…
nu komt de zomer weer
en hun parken lopen vol met
tomen van mensen
zij vragen niet
hoe het is om mens te wezen
en te denken hoe het voelt
om eend te zijn
zij weten niet
hoe ze in elegante eenvoud
windstil het water scheiden
en vertellen niet
met arrogant gesnater
dat water H2O is
maar tonen ons stilzwijgend
de diepte van hun…
loop naar de maan,
zei je
en
zonder aarzelen
deed ik wat je vroeg
ik zal de melkweg nemen,
dacht ik
misschien
slaag ik er nog in
een ster voor jou te plukken…