Alle inzendingen van Sander de Vaan

Vandaag fonkelt zijn gebit alsof hij naar de tandarts moet zijn mooiste kleren behangen zijn lijf en terwijl hij zijn vrouw gedagkust de kinderen in hun koontjes knijpt zegt hij dat hij van hen houdt de jongste vraagt of hij een kado krijgt de oudste hoe laat hij thuiskomt zijn vrouw of er soms iets is maar er ís niets en hij kómt gauw…

Plots de nacht zegt hij, zoiets als nu maar dan ín je hoofd tranen oeverloos je brein geplet, een hompje deeg geen woord dat het nog doet en toch, hoe gek, ja wreed na een maand, een jaar misschien zul je door je rouw de zon weer zien dat is niet goed, dat is niet fout leven is sterven, dag in dag uit zie de roos - hoe zij haar dag…

En ook nog eens de verkeerde naam... ik heet geen Jan, laat staan Ter Vaal! meestal begint de drek pas bij 'maar' en schoppen ze je na 'helaas' met een fluwelen trap in elkaar iemand die het weten kon zei ooit: hoe groot je ellende ook is, bedenk dat het altijd erger kan – en zo bedenk ik nu dat dictator Franco dódenlijsten bij de koffie…

mijn vragen waren nog niet op en nu jouw kleren je geur ontbinden worden het er meer en meer gek dat wij al pratend zo weinig zeiden stom dat ik dat jij daar nooit aan dacht dan hadden we kunnen spreken over vroeger, jou, je leven hoe jíj die spleet, zo'n loden nacht --------------------------------------- www.sdevaan.punt.nl…

toen ook het licht nog uitviel en het stil werd op de gang vroeg hij pardoes: bent u verliefd? mijn antwoord deed hem grijnzen daar hoefde ik niet voor te zien en wat, klonk het zacht, zou u denken als niet u hier stond, maar zij? ik zweeg, knarste zijn woorden fijn - misschien was dat wat mij verried hij zei: géven, meer is liefde niet…

die kamer zei mij niets dan duisternis en een dunne, gouden kier opeens was ik weer kind tastte schuw contouren af vulde vormen rillend in na een uur - een kwartier? wist ik genoeg om op te staan vond de deur, hij klemde niet zoveel goud viel zwaar maar stukken lichter dan wat ik binnen achterliet --------------------------------…

een glad verhaal gulpt uit de mond van een Armanipak twee handen vol meisjes - vrouwen nu - hangen aan zijn volle agenda hij glimt, hij straalt, hij is maar weet hij nog dat hij vroeger hier op school...? hij blikt opzij ziet ons kijken, lachen en krimpt tot welbekende proporties…

ik proef een zin maar slik hem in niet één, maar drie vier vijftig keer gekken, schurken, charlatans zij allen hebben hem besmeurd als een oud, beduimeld tientje wellicht hier, op dit onbevlekt papier gaat het beter - ja, vooruit: ik hhh nee, schrijven valt nog minder mee maar wéét dat als ik woorden wassen kon ik jou dit steeds weer…

ze vraagt hem wie hij is en hij hij noemt zijn naam, een stad, een baan het weerzien met zijn zoekgeraakte beer dag één op school, zijn eerste zoen oma's lach, de cowboys in zijn kamer groene zee met moeder, vader, broer zijn mooiste goal, gesnik in ochtendmist de blik van hem die weet wat oorlog is zijn droom om ooit, om ooit een keer…

hij vermoedt dat ik het weet misschien is dat wel erger dan er zeker van te zijn of hij zin had in een biertje een bak troost, wat praten en niet mijn domme 'troost' maar práten dreef zijn ogen weg voor wat ik toch al wist: zijn zoon, de flat, het raam ook nu staat hij daar te staren naar de hemel die hem vallen liet zijn eigen vlees…

Hij pakt de krant en boert bloed, in kleur hij zucht pagina drie en leest zon, sterren hij gaapt niet zo veel kneedt zijn kruis als zandkorrels op aarde krabt zijn navel wellicht meer pakt zijn bril net - zo - veel hij kreunt zijn vrouw hij staart ze kijkt hij beeft ze komt hij pakt haar hand…

een grauwe waterplas waar ooit in sprookjeskou de mooiste sneeuwpop was stenen ogen op besmeurde grond een kromme, vieze wortelneus te strak gevouwen takkenmond rode koontjes vragen zacht of hij nu soms met opa in de sterren lacht en prompt liggen op het groene gras wortel, stenen, takken klaar voor als het straks weer sneeuwen mocht…

is geen toekomst of verleden wij zijn slechts nu en hier wat zal of was is niets dan hersengolven heden…

als mijn bloed ooit stolt en een ziel ontpoppen mocht denk hem dagpauwoog…

hij schonk hem omdat enkel een steen hem onsterfelijk scheen een steen zomaar een kiezelsteen ze kust hem en gooit want zo alleen verliest ze hem nooit…

ja, ik ben nog teruggegaan maar je geur was reeds vervlogen wat een open deur al niet kan doen ons bed bleef onbeslapen voor mij de bank tot 's morgens vroeg daarna een lange, geselwarme douche pijn en water door het putje tot de spiegel er van besloeg daar was jouw smiley weer, met traan ik heb hem met mijn vinger nog één keer overgedaan…

nu gaan ze weer trekken de scheuren op zijn taaie lijf maar alles beter duizendmaal beter dan die geur van verbrand vlees van verse botten waarop vlammen lekken die hem zomer's soms doet gruwen ook al vloeit er dan drank knallen er slechts kurken een geur die hij nimmer heeft geroken zo hoort hij keer op keer waren het maar gekken…

traag knerpend grind onder bezwaarde pas een koolmees bij je steen op zijn gemak, zo te zien totdat het bos plots juicht en de mees de lucht injaagt doelpunt voor de thuisclub bedenk ik, haast beschaamd en lees het marmer vandaag eerst zonder tranen zie het onkruid - nu ----------------------------------- www.sdevaan.punt.nl…

Ineens was je er even trilling op geliefde huid een duik in voedzaam water Niets bleef nog hetzelfde ook in mij kwam je tot leven tolde rond in hoofd en hart En nu jij hier zo klein verblind door levenslicht mijn stem bespeurt en zucht ben ik ergens niemand meer - hoe liefde vol kan zijn ------------------------------------- www.sdevaan.punt.nl…

Ja hij leeft, hij ademt maar verder is er niets dan gekerm in duisternis Twee of alle vijf, aan jou de keus vier paar ogen, naar hem, de jongste twee of allemaal, de keus aan jou En hij wees, hij moest, hij wees hij wees naar twee, naar twee uit vijf hun blik op hem, na hem de grond De kogels vlogen, door hem de dood zijn eigen bloed…

blauw het doek, flarden wit kalm en geel de eerste streken dan een scheut oranje, de stof vat vlam, vuur en gloed alom buiten zinnen nu smijt de Schilder met rode tonen laat linnen bloeden, blozen maar dan bekruipt hem spijt open wonden stelpt hij met een mauve pastelverband steeds dikker, doffer, grauwer totdat hij plots met rappe hand…

klokslag acht, dag in dag uit schaduwen scheren langs elkaar schuw als zwaluwen - hij smacht herfstwind slaat haar ogen neer waait hem pardoes opzij - even kijkt ze op, laat hem zweven glimlacht bij vrieskou - hij stamelt wat hij haar almaar zeggen wil ademwolkjes vervliegen samen een regenpak sloft peinzend voort de oude route, maar…

Misschien de zee Een lage maan, een eerste ster hardvochtig zand, koel en fijn stap na stap weer uitgewist alsof wij nimmer ergens zijn Misschien de zee, waar speelse wind de leegte vult, haast zinvol lijkt zelfs zonder jou en al die anderen door tijd vervaagd en mij gemist Ja, aan zee heb ik er soms, twee golven lang een vleugje…

Dikke biggeltranen je neusje plat en scheef een raam met angst beslagen Hoe diep moet het je raken dat zelfs ouders wel eens falen ook wij soms mensen zijn Hoe groot is je verdriet dat je mij nu de juf blij zwaait pas ziet…

Leeg, door blik ontzield lig je stil op zompig asfalt oude kleren, plastic slippers naamloos lichaam in de nacht Wie ben je hoe kwam je hier terecht wie verloor zich in je ogen, daar waar nu slechts straatlicht valt, - is er iemand die nog op je wacht? Traag zoekt je bloed de afgoot verdwijnt in het beloofde land van zoete kou en gouden…

ging tot de bodem bij fles en vrouwen - lapte de bal aan zijn kicks…

Tot dusver was alles nog te doen - houd moed, zei pappa wees sterk en lief voor zusje - huil niet, riep mamma het komt allemaal weer goed maar hier rillend naakt naast zusje nu die man hem schopt en slaat zijn rechtervuist ontbalt en pappa's zakmes pakt pappa's mes zijn pappa moet hij huilen huilen zoals alleen een wees soms huilen…

Trillend lekt de maan zilte melk op je amberhuid zacht je vingers, los je haar wind waait lauwe druiven aan Ik drink je lach, je oogopslag jaag je tong op drift in mij hoor de krekel, hoor hem niet glijd en val in leegte diep Voor even één, de eerste keer voor even nergens, niemand meer…

zacht zegt ze haar naam - de rest mag hij vermoeden deze winternacht…

de oorlog verklaard - nu eerst een hazenslaapje in foetushouding…