Alle inzendingen van Sanne

de hartmonitor piept piept piept om je in leven te houden vandaag- je ogen staan bang de hartmonitor piept piept piept. tot het stopt midden in de nacht gestopt- met leven.…

mensen verliezen is een stukje van je hart dat sterft... helaas is me dat naar mijn gevoel te vaak gebeurd. een spiegel wat weinig mensen zien breekt... zomaar... zomaar zonder gevoel. maar vol emoties...…

stilletjes waren de tranen over wangen van oorlogskinderen die de toekomst niet zeker waren en vroegen om een hand. bruine ogen staarden naar de maan biddend naar de enige die naar ze luistert misschien- de donkere huid is grijs van het wachten op wat hoop van betere harten- ze halen kracht uit wat zand en de zee die altijd blijft golven…

Een droom was over totaal vernield zo in gedachten en zo vernederd. niet in staat om verder te komen zo gebroken was haar hart. totaal alleen zichzelf verdronken in haar tranen van zwart.…

Jij met je schitterende ogen bent van mij - nu met een ring verbonden. samen zullen we zijn in mooie en slechte dagen - net zoals jij mij 't beloofde.…

Ik lig in bed het is stil of toch niet? Als ik goed luister hoor ik buiten een vliegtuig of is dat een auto? Ik hoor weer niks maar dan hoor ik honden blaffen in het park en katten miauwen. En als het weer stil is denk ik: Wat is de wereld toch lawaaiig!…

jij bent degene die naast en in me leeft je maakt me intens gelukkig en ik hoop innig dat ik ditzelfde voor jou kan betekenen enkel bij jou komt de liefdevolle persoon die ik ben tot zijn volste recht door mijn liefde te geven weet ik pas wat leven is…

voor jou bevond ik me op een plaats waar het zo koud was dat het mijn hart deed bevriezen jij bezat zoveel warmte dat je me hebt kunnen bereiken je worp mij een blik vol vuur en deed de ijspegels rond mijn hartsmelten een hart eens zo koud nu wild brandend van overtuiging de kou nooit weer mijn hart toe te laten…

mijn liefste de vlinders in mijn buik zijn naar mijn hoofd gestegen ze kriebelen mijn gedachten die bij jou zijn vanavond geen redbul heb ik nodig om in de wolken te belanden enkel de schoonheid van de vlinders die jij me hebt geschonken…

een middag in mei waar vogels hun nesten bestuderen en bewonderen. de stilte proef ik op mijn rode tong van de aardbeien. begroet de zon met de kracht van lichte ogen. en bedenk me hoe heerlijk gewoon kan zijn.…

met je groene blaadjes en je kelken zo lief ben jij voor mij meer dan miljoenen gouden kusjes. in het zonlicht ben je zo mooi zo wonderschoon en zo vol pracht voor mij meer dan schitterend.…

Volle maan Jij en ik Samen Het was mooi Wij waren ons Was het te mooi om waard te zijn? Toen nog niet, Je was van mij Voor even Je ogen die voor zich spraken Je lach die meer dan 1000 woorden zei Ik kon niet met Of zonder je Het deed pijn Mijn hart verscheurde Geen gevoel Het was een droom Niet meer dan dat Jij was mijn wereld uit…

straten loop ik af om je te zoeken van winter tot lente dag en nacht van uur tot uur maar ik vind je maar niet er is ook niemand anders die je ziet…

De tijd gaat door Ik moet verder De hemel is bewolkt Maar ik sta stil De tijd is zwart Niets leidt me Mijn hoofd in de wolken De wind fluistert Ik hoor het niet Jij houdt me vast Maar het kan niet zijn Je buien zijn te donker De leegte raakt me Ik breek vanbinnen Het blijft stil Maar mijn hart begrijpt Ik blijf…

vanmorgen telde ik droomelfjes die van sprookjes in mijn kamer zweefden. ze maakten bochten om mijn oren rondjes om mijn hoofd en toverden met droomwater een glimlach om mijn mond. ze lieten mijn ogen lachen en brachten mij meer dan vreugde. vanmorgen heel vroeg nog knipoogde er zelfs één terug.…

Vandaag krijg ik een nieuwe kamer, Al mijn spulletjes gaan daar naar toe. Mijn stiften en mijn hamer, Mijn bedje en mijn knuffelkoe. Gelukkig hoeven we niet alles te dragen, Dat is natuurlijk veel te veel. *TUUT!* Daar is de verhuiswagen, Zo blijft al mijn speelgoed heel.…

toen ik in je kijkers keek zag ik hemelbomen en luchtwateren een blik vol van lichtjes. vonkjes die de duisternis omhelsden en me meenamen naar de dag dat jij voor eeuwig voor me zou staan.…

de natuur toont het winterweer en vlokte alles wit. elk dak mocht voelen hoe de kou binnendrong. elk dier en elk mens mocht weten van de wattenlaag. en ohja, zelfs ik voelde de prikkels van elke windvlaag langs mijn oren zo guur, zo fris zo december.…

daar gaan we dan met zijn allen op jacht naar oude herinneringen zoekend naar juist dat kleine beetje decembergevoel- die gezelligheid. jammer dat het niet voor ieder geldt in het donkerste van donker- zitten mensen zonder lichtjes zonder feestmaal zonder alles...…

langs de stenen van de woning aan de zee van onheil- waren ramen zwart gelakt en de muren donkerbruin gekwast. daar achter een kleuter met hemelsblauwe kijkers. zo jong en zorgeloos zó zoals het moet zijn maar de zwarte tinten bederven het zicht op licht.…

je kunt lachen als een vlinder die van bloemblad tot knop zich vermaakt met maskers en onschuldigheden vol geluk. je kunt met je ogen stralen maar het helpt niet als ik allang heb gezien dat verdriet je lichaam in bezit heeft. je kunt praten alsof je de gelukkigste bent van allen maar als ik toch doorheb dat het niet gemeend is wat…

ik heb nagedacht over later als de ijspegels je gezicht bevriezen en niet meer ontdooien zal ik mijn vers voorlezen. als een warme kaars met een gele gloed zal ik één voor één de letters lezen. ik zal bij je zitten tot de lichten doven ik zal je verwarmen met mijn strelingen alles voor je doen om je tranen te stelpen en dan tevreden weten…

kom in m'n armen en dans met me in de wind. dans met me ik troost je ik troost je in mijn armen. dans met me mee naar de wolken waar de zon schijnt. huil en schuil maar ik neem je in mijn hart mee.…

ik verdrink struikel en val neer op de vloer. wat klungelig sta ik op en zie bloed. rood gekleurd levensbloed. krampachtig probeer ik het te laten stoppen. voorzichtig druk ik tegen de wond dat al bloedde voor het gebarsten was. het druppelt naar onder naar het eeuwige wat eeuwig te noemen is. weg van mij en weg van mijn eeuwige…

'k weet niet eens of ik wel weet of je de glimlach om mijn mond meent te herkennen en of je mijn ogen twinkelen ziet in het zonlicht zou je mij misschien heel even een teken willen geven van leven of tenminste van bewondering zodat ik weet dat jij mij ziet zoals ik jou al een tijdje zie want met je ogen en je lach heb je mijn hart laten…

herken mij eens zoals ik werkelijk ben en blijf verwen mij niet: dat heb ik niet nodig. zie mijn kanten die ik benut met mijn brein dat zo vaak ook verward is.…

ook Groningen moest eraan geloven het weende tranen van verdriet toen ook hij op zijn donder kreeg het tierde en schreeuwde toen het jankend de zon even moest laten gaan de temperatuur die van geen wijken wist bleef hoog en zakte niet er was alleen even dat beetje verkoeling heerlijk! -------------------------------------- Na dagen…

Dag, mooie dag wat ben je weer vroeg gekomen in mijn kamer begroet je mij wéér opnieuw. stralen van zon hebben mijn gezicht in het gele gezet en ik heb vanmorgen goud gekust warmte omarmt. Dag, mooie dag wat ben je vanochtend weer lief. zó zoet kom je me wakker zoenen 'k heb goud gekust!…

langzaam verstillend spreek ik je met mijn ogen. er is geen gisteren of vandaag er is niets. niets van wat er ooit was van je gedachten want morgen morgen is te laat.…

groen kleuren de blaadjes van bomen aan de kant van de sloot die vol kikkers kwaakt vol water stroomt blauw glanst de lucht en vogels snavelen hun taal naar de mens vol vreugde de natuur is zo prachtig zo oogverblindend schitterend mooi vandaag…