Alle inzendingen van Stanislaus Jaworski

Haar vasthouden tot zij naar adem snakt en bovenkomt de toestand in handen neemt Bevrijd het beest berijdt stuurt en richting geeft met teugels en bit vloekt met Griekse stamtijden hersenloos in het hoofd gestampt schakelt over naar Latijn eindigt afgespeeld in Sanskriet tot ademtocht en zucht…

Het groene hout van olie vergeven haar in linnen gewikkelde lijk het kan van iedereen zijn Brandstapel ontsteken en de hitte raakt met een klap het gezicht fakkel valt uit de hand Er was een tijd dat onze handen in elkaar grepen als acrobaten loslaten, salto's maken, vastgrijpen Onder de vleugels warmte verzamelen…

Zij zegt dat ze liever alleen te veel pijntjes van binnen zij zichzelf niet meer kan zijn zodra iemand bij haar aanwezig is Achter niemand wil zij zich verschuilen moet op zoek naar waar het stil kan zijn zichzelf opnieuw ergens kan ontdekken worden kan wie zij wil ondanks alle pijn…

Daar ligt besloten in bewegen kraanvogel rekt haar vleugels uit Vangen de grote bal links vervolgens van rechts groter Zo kruipt een slang door het gras gevangen met één hand om haar nek duikend naar vaste grond, ratelend met de verdroogde delen van haar staart Hier vormt zich ledigheid, maakt plaats vult zich met doorluchtigheid Daarbinnen…

Achteraf valt alles te verklaren waarom er liefde is, de zon opgaat Je doet dus maar en beslist na kort of lang overwegen Het is altijd de moeite waard winnen een manier van leven Van verlies leert men immers de beste te zijn en blij te sneven…

Het is het hart dat het lichaam en de geest regeert Niets blijft voortbestaan te midden van de kleine dingen Een slok water en het dagelijks brood bovenal de liefde blijven wanneer de wereld gebroken zoals de maan in het uur van afscheid Wij beginnen samen de reis in dit heelal zonder grenzen, jij en ik…

Door de Via Veneto in Rome langs Hotel Excelsior omgeven door dames en heren in dure, elegante kleren Op de zorgvuldig geplaveide trottoirs opgemaakte jonge vrouwen met achter muren geheimen en platvloerse raadsels over hoe rijk te worden en dus oud tevreden met weinig te zijn medicijn en eenzaamheid ontdekken als…

Van de tenen tot aan fontanel platvloers beginnen als je staat als je ligt kantelen waarheden geloof, veiligheid en zekerheid In het zoeken ligt eenheid raspelig als schaafsel besloten Elke naam valt in letters uiteen van tere schaamte tot harder been Op het zand liggen de borstbeenderen van zeekatten, die zo intelligent waren er…

Die morgen waaiden de bladeren als vlinders, bevlekten de bodem om de aarde te bedekken paddenstoelen te beschutten tegen de belofte van de kou de winter uit het noorden Kracht zuigt zich uit het blad spaart zichzelf in het sap Het stroomt langzaam op weg verdikt zich in de wortels herinnert zich het groen het wit van sneeuw en ijs…

De anderen zijn de hel wat je denkt als je een ander ontmoet De eigen gedachten weerstand vormen afstand blijft bestaan Hoe weinig bedreigend als iedereen een deel van jou vormt en hoe geruststellend de saamhorigheid der dingen met afstand, die verdwijnt…

Het feitelijke kennen hoe alles met alles samenhangt In verband brengen met het ingebeelde waarin lijkt alsof verschillen onafhankelijk van elkaar gebeuren Niemand verwacht dat jij consequent en exclusief in één richting denkt…

Je sprak over de olijfboom gekregen als cadeau, hoeveel kou te verdragen was en hoeveel mest toegediend moest worden, een rijke oogst in het vooruitzicht Ik antwoordde met wat ik ervan wist wachtte tot je kwam met de eerste kus je hoofd verborgen in mijn nek mijn hand boven jouw fontanel de andere hand dicht tegen jouw hart…

Zoals iemand terugvinden, die verdwenen is zij bleef op dezelfde plek en de wereld veranderde Haar terugvinden, verdroogd en gemummificeerd vervolgens jezelf tegenkomen en jezelf gedeeld De tijd die je met haar was en gebleven omwille van aan jezelf denken en jezelf in volheid te zijn De zwarte engel op de linkerschouder tekent op de witte…

Jou horen zeggen dat er niemand is totdat je wordt ontdekt, betekenis krijgt in woorden van begroeten en over het weer een bron van eindeloos gepraat Het gewas dat zich richt naar licht en klimaat wortels diep in de aarde gekropen Dat je iemand bent door een ander te ontdekken in gemeenschappelijk te onderscheiden in wat je weet rozemarijn…

Een man slentert rond in de hof verslijt onder zijn zolen kronkelpaden tussen de verscholen witte gebouwen Het vliegend zaad van een vlier tikt droog en hard het voorhoofd aan maakt zo verdeelde gedachten één Het zou een meteoor kunnen zijn maar neen, er is niets ongewoons geen gat dat van voor naar achteren loopt Het hart klopt onvervaard…

Van de zee altijd gehouden, van stormen bliksems die in het water slaan het verdomde zand dat er overvloedig lag Even in de godin van de Stille Zuidzee geloofd, met haar de liefdesdaad verricht Het was niet de bedoeling dat jij met de tienduizenden zou verdwijnen even luchtigjes als de containers de radeloze schepen overvallen zonder…

Een uur voor het weggaan staan de koffers klaar gevuld met wat nodig is Wij kijken naar buiten wachten op de bestelde taxi Ons verlangen naar nooit meer vertrekken groeit en toch gaan we wanhopig weer…

Jou daarop zien spelen, een melancholisch geluid Jouw knipoog verdrijft elke treurigheid het is goed gesteld met onze tederheid Alsof je zeggen wil: Kijk eens liefje zonder knoppen en ventielen speel ik voor jou speciaal een hemels ontroerend muziekje…

Zo zou het moeten gaan strelen van de wind op de huid haren die lichtjes omhoog bewegen Fluisteringen van een hart tellen van het aantal slagen zonder seconden te vergaren Zich voorstellen hoe de pluisjes zilverachtig verder zweven vol verwachting van nieuw leven Soms stopt men er een wens bij een heildronk op beter weven…

jou ontmoeten en ontdekken hoe je bent, de buitenkant Iemand ontstaat uit de basis van houding en er zijn Hoe je uitbot in dunne takken met rijpende vruchten daaraan Herinnering aan bloemen en insecten zij zorgden voor voortbestaan Zachte romigheid van jouw dijen kruis gevat in horige bilpartij Jij bent door niemand te verklaren…

Het lentegevoel doet denken aan jou vol van ingehouden kracht verstild niet vanwege het groen maar het wit van verdwenen sneeuw en ijs op de sloten Jouw gezicht omkranst met rood goud krullend omlaag vallend en omhoog eruit sproeten, gekuste schoonheidsvlekken op een geurende, gekarnde zachte huid Hoog boven het plein sikkeneuren de statige…

Tijd is jouw stem, die een deken legt van woorden, zinnen en betekenis Wij ontmoeten, gaan uit elkaar twee trams in de nacht passeren Waar ben jij dat ik slechts kan reiken mijn hand tast naar een herinnering Jij met een dunne sluier om je heen geeft licht als een vale, verre maan…

Iemand blaast haar adem warm tegen de rug Ik zweef omhoog in het blauw van lapis lazuli, versteen alsof jouw hand beschermend mijn kale kruin bedekt In de ochtendlucht vormen zich zang patronen en tonen het spinrag in de blauwe lucht Winter voorbij en lente is in ons gekomen Jij draait jouw mond jouw tong streelt, strekt zich puntig…

Jij wees naar de lage mist hoog daarboven de bomen Niet weten waar je precies bent oplossend in herinnering Een donkere vogel verschijnt om in jou, wit te verdwijnen…

Jij wees naar de lage mist hoog daarboven de bomen Niet weten waar je precies bent oplossend in herinnering Een donkere vogel verschijnt om in jou, wit te verdwijnen…

In de zon gaan liggen dor als een uitgemergeld blad groen worden door het gras puntig door het bruin omhoog Een pissebed, net wakker gemaakt zoekt een veilig vochtig huis daarbij een warm plekje in de zon voor zichzelf en wil graag delen De eerste bloemen groeien en de hommels gaan weer zeer belust op nectar te keer Het gaat zoals zo vaak…

Wij hadden elkaar en hartstocht om te beminnen te onthullen wie wij ten diepste waren De bomen van de Kruidtuin keken neer zagen hoe het goed was en terecht verging Winter haast onmerkbaar in lente overging geuren en lichtgroene verschillen Voor de grote plataan, dichtbij het openbaar gemak doet een zot zijn rituele gebaren en begint met het…

Haar ademhaling is nog steeds diep vervolgt haar onbewuste weg door het geluid van de ochtend Hoe lang nog voor zij de ogen opent haar ontwaken in een geeuw wakker maakt Een merel doet een liedje na een specht hakt wurmen uit de grond de zon wacht tot zij hem openlijk twintig seconden in het gezicht kijkt Maar zij draait zich ontspannen…

Het gaat om het scheppen van mogelijkheden het zelf op vele manieren te zijn Je herkent het aan de pijn van steeds opnieuw afscheid nemen en niet tevreden met wat is en zich schept in het heden Weer terug te komen en het voelen alsof je niet bent weggeweest Jij blijft maar in een toekomst geloven ik houd me bij het nu en wat voorbij is schuilt…

Het slipje tussen haar benen stoppage tegen lekkage van vloeibaarheid dan kijken hoe ze slaapt met zachte knorgeluiden en opkomend hoog gepiep Hoe ze iemand met haar hand zoekt glimlacht en voelt dat zij door iemand wordt bemind…