Alle inzendingen van Stanislaus Jaworski

Dit jaar hemelen er veel artiesten, zangers en dichters Wij kwamen elkaar tegen in Eindhoven, Den Haag en Amsterdam jij altijd een sprankelend middelpunt van uitgekozen woorden een sprekend gelaat Toch 39 jaar blijft jong en ik heb je de afgelopen twee jaar gekend als iemand die troost vond in het gedichten schrijven Vandaag valt de regen…

Het is het hart dat het lichaam en de geest regeert Niets blijft voortbestaan dan te midden van de kleine dingen Een slok water en het dagelijks brood bovenal de liefde voor het kleine blijven Wanneer de wereld gebroken zoals de maan in het uur van afscheid beginnen wij samen de reis in dit heelal en komen aan zonder grenzen, jij en ik…

Vannacht viel de hagel tikte tegen het raam ik ging kijken want eerder bekeek ik in zwart gekleed de maan Ik zag de sporen van jouw voetstappen aan Morgen zouden zij niet meer zichtbaar zijn in mijn ringvinger klopte pijn…

We zouden op een bankje zitten ‘s-morgens in den vroegte omgeven door het groen op de achtergrond toenemend geruis van het vracht- en autoverkeer Tijd hebben om vogels te tellen te kijken naar het vallend blad niet veel meer doen dan glimlachen Wij hoorden Lorelei zingen verroerden ons niet. Zij zou ons wel komen halen, zij kende ons verdriet…

We zouden op een bankje zitten ‘s-morgens in den vroegte omgeven door het groen op de achtergrond toenemend geruis van het vracht- en autoverkeer Tijd hebben om vogels te tellen te kijken naar het vallend blad niet veel meer doen dan glimlachen Wij hoorden Lorelei zingen verroerden ons niet. Zij zou ons wel komen halen, zij kende ons verdriet…

Jij droeg het met je mee Hagenaar te zijn indrukken bewaard om later te gebruiken jij voelde eigenlijk al een gedicht ontluiken de stad, het groen, de zee zo groot, jij zo klein Voortdurend spel van aantrekken, loslaten er was een beeld en er was een woord het laat zich zien zoals het is en hoort in luisteren, kijken, voorlezen en praten…

Je kroop wat dichter tegen mij op plooide je naar mijn houding Ik wist niet of je wakker was maar je zuchtte diep langdurig alsof je wakker geworden was alle triestigheid liet ontsnappen Misschien kwam het door je voeten op zoek naar warmte en gezelligheid Morgen is veraf in de koude nacht in de slaapkamer onder een dekbed met ogen open…

een mens omschrijven vrouw, schouders ontbloot zwarte, gerende jurk met op de achtergrond een bladerende betonnen muur daarin een rond gat en een deuk alsof de tand des tijds hier gruwelijk heeft rond gebeten de wereld in rouw gekleed…

Op die hoogte was de lucht ijl maar de wind bracht de koelte van de sneeuw op de toppen de ogen slurpten het eerste licht Het lichaam voelde zich uitgerust klaar om verder omhoog te gaan de zwaarte makkelijker te verdragen zodra de eerste stappen waren gezet Vanaf een hoogte naar beneden de wegen leken strepen waarop figuren bewogen veraf…

Vandaag opnieuw beluisterd wat gisteren opgenomen is, woorden zinnen van jou en mij, en zelfs hele gedichten, jouw aura gevangen en die van mij, zit nu in ons bot Geprobeerd om de vlekken op jouw huid te hertalen in hoe toekomstvoorspelling zich vervullen laat, de symmetrie van links en rechts uitgedrukt in evenveel, want het hart maakt het…

In Den Haag houden ze van ‘t kappen van bomen op het Plein zouden de bomen te veel dromen Langs de grachten en de straten en zelfs in een bos is een boom maar een boom en dus altijd de klos Immers mensen willen scoren en de beste blijken dus is hun pad bezaaid met houten, stramme lijken Van parken maakt men multifunctionele plekken waar mensen…

In de avond verspreidden zich de geuren zoals de jasmijn van mijn geboorteland Jij was een zeemeermin pas aan land gekropen met gladde, nieuwe benen in plaats van een vissenstaart Ik mocht je leren goed te lopen van Lotje in de lange Lindenlaan In de schaduw dichtbij een vijver schuilden we onder een treurwilg vanwege de prikkende zonnestralen…

King Lear De blauwe maan schijnt gensteringen in het bos door geen grens omlijnd spelen diertje en verlos Vuurvliegen trekken partners aan en eters van hun lillend vlees die zonder hen niet bestaan pseudofaag en vuurvliegmees In zweverig toverlicht vliegen witte duiven in de nacht motten onhoorbaar zacht raken, kussen…

Hij gaf mij Parkinson om mij tonen dat ook ik val onder het gewone een mens als iedereen met zwakheden en talenten Dat is alles wie ik ben vliegend als een vlinder stekend als een bij jij blijft de grootste een voorbeeld voor mij…

In de schemering de avond valt met grijs notelaar verzamelt schaduw meer en meer om zich heen Haar gezicht straalt licht ik mag hierbij aanwezig zijn om te zeggen dat zij mooi is Zij antwoordt met nu het donker wordt al het lelijks in ongezien verdwijnt zij verblindend uit mijn ogen schijnt…

Wilde lichaam met ziel erbij maar had genoeg aan een huis een loopbaan met toekomst en allerschattigste baby’s Zij kreeg het allemaal wilde nog meer dan dat want het huis werd ouder evenals lichaam en ziel De baan bleek beperkt houdbaar de baby’s werden volwassen haar lege plekken gevuld met een troostende botoxspuit…

De dames Sluik hebben blosjes op hun ronde appelwangen hun ogen staan op ver, zij kijken als een rijtje pimpelmezen naar links en rechts, op en neer Als hun ogen elkaar treffen plooit een automatische glimlach mondhoeken omhoog, zij dromen zich rond en het is niet uit te maken wanneer de reis ooit begonnen is Zij trippelen op hoge hakken…

Twee jaar lang het jongste geheugen noemen wat is er eigenlijk gebeurd in 730 dagen rafelig en merendeels vergeten steeds minder waarheidsgetrouw want het brein is een blokkendoos wordt meer en meer uniek bizar in al zijn falen en gebreken…

Een kus zijn en niet meer weten lippen rond en getuit smekken aan een onderlip terugslag van vergeefs gebeuren. De zin ontbreekt verklaring in een fles met schroefdop boodschap luchtdicht afgesloten na opening beperkt houdbaar. Ongebroken dobberen met wat drijft hier valt nog iets van te maken oogsten waar zoveel van is liefde en verbondenheid…

Jij maakte een selfie op een golfbreker schuimspatten in vlokken omhoog jij leek uit alle macht te schreeuwen Maar ik kon je niet verstaan, hoewel met mijn middelvingers in de oren kwam jij via de neusgaten naar binnen Daar stoffeerde jij mijn holtes en bijholtes met een hoogpolig, sneeuwwit tapijt van aaneengenaaide ijsberenvellen…

Van ongewervelden wist jij veel naaktslakken van hooguit 15 cm lang zij komen voor in zuidelijk Zwitserland in noordelijk Italië, stroomgebied van de Po hoe zij hun lid kunnen uitklappen tot wel een 90 cm lang en toch nog elkaar kunnen vinden als spelers uit een comedia del arte als maskers met lange neuzen Pinocchio´s met hun reukorgaan…

Spinrag voelen bewegen tussen twee objecten het zal de wind niet zijn, sneeuwvlokken jagen Een woord weglaten als wier en kiezen voor wiens vervolgens studentes veranderen in studenten Laat het begin nu maar, het zaaien van pompoenzaad de duiven van het veld verjagen en wachten tot het groen de lemen aarde kleurt de zon langer…

Bij haar volle verstand besloot zij met enige hulp van een man moeder te worden van een kind en zij kon het wel alleen af. Een vent wordt een storend element dat de baas wil spelen in de tent Zo blijft zij meester in het huis groeit zij steeds meer uit tot thuis…

Pijl en hart gesneden in de bast daar doorheen de letters onbeholpen groot “U I T” en nog wat initialen De boom ruist met zijn bladeren draagt de namen van een toekomst eens doorvoeld en voorspeld Het bos maakt geen bezwaren, het is winter en in de koude nacht dansen de dryaden in mist en sneeuw gehuld In hen passen de waanzin van onvoltooide…

Nu zij weggaat neemt zij de dingen met zich mee Een steun voor het lijf een kruk die in de oksel geschoven ontlast en het lichaam zo rechtop houdt Hij zucht en begint met hamer en beitel in de hand het scheppen van een beeld dat overeenkomt met vuur dat schaduwen werpt van een onduldbare werkelijkheid…

Ergens valt een bom, een blindganger op een huis door het dak, maakt een gat in de vloer, blijft steken Verbaasd kijkt een gezin omhoog angstig en met schrik in de ogen. Een wonder is geschied tussen hemel en aarde, want er is meer dan geluk hebben en geloven: de allergrootste kracht in het kleinste gevangen in een uranium atoom. Haastig…

dronk thee in doorzichtig porselein sierlijk met de pink omhoog in de lucht geurtjes van jasmijn jij slurpte, glimlachte verlegen zo kom ik jou nog steeds tegen denkend aan jou, de ogen sluit reden geef en daarom mij uit jouw stem blijf horen in de regen druppels, die ons namen geven…

Den Haag (stedengeur) Haagsche Kak schijnt erger te zijn dan het twijfelachtig gebak van die naam, dat trouwens alleen in Den Haag te ver- krijgen schijnt te zijn. Alleen Haagse hopjes zijn alom in den lande te koop net zoals Indonesische koffiesnoepjes die iets zoeter smaken in de schaduw van de toren van de Grote Kerk op een regenachtige…

De plek is gebleven maar jij bent opgelost spoorloos verdwenen Zelfs de braamstruiken met hun scherpe doornen herinneren zich jou niet meer In de holte van een boom groeien drie paddenstoelen in de bast daarboven, gekerfd een hart en twee namen hoog boven het hoofd gegroeid niet meer te lezen De warmte van de zon is onder je vleugels…

De boom ontdaan van blad strekt de magere takken uit hemelwaarts omhoog, veelarmig tot rust gekomen in de nacht een kleed van sterren aan Jij wil niet horen van een maan gevangen in de kale, schurende vlakken alleen maar omdat jijzelf beweegt verdwijnt, verschijnt, verdunt verdicht op elk niveau van bestaan…