Alle inzendingen van Supershirley

Ik stond tussen de andere bloemen toen er een wervelwind kwam die blies mijn blaadjes aan flarden voordat hij me voorzichtig in handen nam zo werd ik een poosje gedragen voelde me heel licht in het hart maar al snel lag ik vergeten in de goot half levend en half dood…

Als mijn ziel langzaam van de aardbodem wegzweeft voel dan slechts blijdschap dat je eindelijk een mens zonder vleugels vliegen ziet…

Ik verdwaalde in je armen vond mezelf niet meer terug herkende wel mijn handen ze kusten jouw gezicht proefde het zilte op je lippen was dat mijn eigen oceaan? dacht net, ik hou van je en toen liet je me los we slenterden weg keken niet meer achterom maar met weemoed denk ik nu ik dwaalde nimmer weer……

Kraakhelder water in een vuige zee dichtte mijn ogen het zout dat beet het kristal was niet zo mooi als het leek verraderlijk hard en venijnig scherp het bloed was zuiver…

Ik liep met moeder door de lanen toen ze plotseling bleef staan ze vroeg me waar we waren twee meter van haar huis vandaan later in de koude winter maanden zat ze op een stoel voor het raam warm en veilig in haar wereld steevast gaf ze me een andere naam maar het kon me niet echt deren al die dingen die ze vergat of de jeugdige herinneringen…

Ik voel je niet in eenzaamheid zie slechts de lege plek en op de witte vloer een felle rode vlek ik hield je niet in eenzaamheid dacht een dipje in het klein hoe kon ik weten dat dat moord zou zijn…

In mijn ogen zit de zee gevangen een blinkend blauwe diepte geteisterd door zoete eb en een zilte vloed die onverstoorbaar woedend woedt voor vrijheid…

Ik zie jou als een vlinder met te veel kleuren voor de nacht het altijd flirtend willen dansen breekt het weke hart onzacht…

Jij leeft in mijn hart als een bloem die net ontluikt brandend pril geluk rijk zucht je mijn adem uit als een pasgeborene…

Ik voel je om me heen je bent weg, maar niet verdwenen in het kloppen van mijn hart ben je dichtbij gebleven ik ben nooit meer alleen eeuwig zit je vastgeplakt als een schaduw aan mijn zij en volg je al mijn stappen soms als ik zachtjes ween voel ik me bedonderd geen troostend lichaam alleen een dood verleden maar toch… ik voel je…

Het jonge kind met blonde krullen de ogen helder, hemelsblauw is een oud mens geworden met doffe ogen, de haren grauw De poppen zijn verruild voor kogels met de tranen komt het bloed voor huizen zijn er de ruïnes en niemand ziet wat het met haar doet Van warme familie naar de wezen in de puinhoop van donderende brullen hoor je haar zachtjes…

De straten zijn onveilig ik zit hier als versteend voel mijn tranen niet meer druppen nimmer heb ik zo zacht geweend mijn gebroken hart is warm maar vandaag stierf er bars een stukje leven van mij af ze bliezen hard de kraaienmars…

Ik sta met lege handen als een crimineel aan de kant vastgeketend aan de muren met heel mijn verstand Sergeant en als u bent uitgepraat vol haat marcheer ik met een bek vol tanden volledig uit de maat…

Jouw stem fluistert in het duister zegt mij altijd hopend weer gedag, maar in glinsterende ogen echoot onze afscheidslach…

Hoe diep zijn de gedachten geworteld in je ziel Hoe eenzaam zijn de beelden toen jouw vijand viel Hoe dreigend zijn de nachten oog in oog met duisternis Hoe diep zijn de diepste wonden van jouw hart dat nu zo vurig aan het bloeden is Kan ik jouw tranen drogen? ik zou het willen doen als het alleen maar had gemogen had ik je de liefde…

Mijn manen dansen in de wind Hoeven verpletteren de aarde Ik draag het oorlogskind In de vlucht bij volle maan geeft leidsel het vertrouwen en het haalt ons hier vandaan Ik zal nog harder voor je draven Open je beschadigde ziel Geniet van de veilige haven en omdat ik je de liefste vind Dansen alleen voor jou mijn manen… zachtjes in…

Herinneringen aan een leven Zitten in een warrig hoofd De enkele heldere momenten Worden vluchtig, zacht gedoofd Met een glimlach om de lippen Nagenietend van een liefdevol bestaan Ben je hier, maar toch ook mijlen ver van hier vandaan…

Voel de onmacht van het strijden De bladeren vallen op hun plek Gekleurde rode vuren Vinden op de grond hun stek En de wind blijft onstuimig blazen Steeds lager bij de grond Ik dwarrel heel gehoorzaam Doelloos in het rond…

De zon verblindt mijn zicht Mijn glinstering voor later De zee brandt in het avondlicht Oranje vlammen kleuren water Met de golven aan mijn voeten Zeg ik eenzaam de zon vaarwel Om de maan te kunnen begroeten Spelen zij hun haat en liefdesspel…

Gezichten in het zand Handen verkrampen De kou is tastbaar als smeltend ijs Bloed stroomt op het strand De wonden prikken door het zoute water maar er is alleen de pijn Niet bewust van eigen kreten of van snikken Langzaam glijden ze mee met de woeste golven die met lichamen dollen en verdwijnen in de diepte voor een eeuwig graf…

Ik leefde in de wanhoop In een eenzaam ik Zonder liefde in mijn leven Tranen vielen druppelsdik Zat gevangen in mijn warboel In een spinnenweb vol draden Want ik was niet meer ik Mijn geest, te emotioneel beladen Maar de tijden zijn veranderd Ik vecht en breek me vrij Want iemand deed me beseffen Deze wereld is ook van mij!…

Water in de zee Mag ik bij je komen Mag ik jouw vissen zien En van ze dromen? Wolken in de lucht Mag ik met jou zweven Mag ik jouw wereld zien En genieten van dit stilleven? Vogel op het land Mag ik je aanraken Mag ik jouw zachtheid voelen En je mijn gelijke maken?…

De dagen waren donker En de uren waren lang Want in mijn eigen wereld Was ik altijd bang De dagen zijn nu lichter En de uren gaan te snel Want in mijn nieuwe wereld Is het leven weer een spel…

Stemmen in het duister Het beven van een hart Fluisteren in de schemer Angsten van het zwartste zwart Snakken naar het ochtendlicht Om dreigend middernacht…

Bij het ochtendgloren Scheen de maan nog vaag Sneden scherpe klanken Door menig ziel en maag Bij het ochtendgloren De wolken purperrood Veroorzaakten harde knallen Paniek, verderf en dood Bij het ochtendgloren Hoorde ik een vogel zingen…

Jij klein lief vlindertje Je fladdert in het rond Je geniet zichtbaar van het leven Tot je wordt verwond Jij klein lief vlindertje Trek het je niet aan Denk aan alle mooie dingen Die absoluut nog komen gaan Want wonden horen bij het leven En echt het gaat voorbij Jij lief klein vlindertje Zet alle wonden maar opzij Neem ze in je leven…

Soms voel ik me onzeker Onzeker en verward Soms voel ik me vrolijk Alsof de zon schijnt in mijn hart Soms voel ik me verdrietig Verdrietig en verscheurd Soms moet ik zo lachen Alsof die lach nooit eerder is gebeurd Soms voel ik me eenzaam Eenzaam en alleen Maar steeds vaker voel ik me gelukkig En kijk ik om de nare dingen heen…

De wereld draait maar door Spint om mijn lichaam heen Geluiden suizen in mijn oor Wolken spatten uiteen De wereld draait maar door Laat het tollen in mijn hoofd De wereld gaat er voor Zelfs als levens worden weggeroofd De wereld draait maar door Ik doe niet mee aan die aanstellerij Heb er geen woorden voor Het leven gaat veel te snel…

Het is niet waar Het is te mooi Ik slaap…… Ik droom……. Knijp me toch eens even Even in mijn arm Niet te hard……. Niet te zacht……. Maar zo dat ik het voel…………

Je was als een vogel, als een vogel in de lucht, luchtig achterna gezeten, nog net niet op de vlucht. Wind speelde met je veren, maakte het vliegen zwaar, het spoor volledig bijster, en je zag nooit gevaar. Ja…als een vogel heb je gevlogen, ging naar de hemel en heelal, zag de sterren van dichtbij, maar kwam terecht in niemandsdal.…