Alle inzendingen van Tulay

Jij zult de stromende beekjes en de bloeiende heides nooit zien fluisterde met een glinstering de doem toen de zon die ochtend jong opkwam drukte ik één voor één mijn bladeren tegen mijn hart aan als een eenzame nachtbloem…

sorry dat ik niet perfect ben... stamelde ik terwijl ik haar voorzichtig in de ogen keek hopend iets van verzachting te zien in die donkere blik maar ze bleef me misselijk aankijken alsof ik het meest mislukte ben dat ze ooit heeft gezien… vernederd draaide ik me toen maar om van de spiegel en nog… ze gaf geen kik… ongevoelig…

heel de wijde wereld met al haar zeven schone wonderen vervaagden… verdwenen plots naar de achtergrond op het moment dat hij aan kwam lopen… niet bewust van de hapering van mijn gedachten wierp hij een terloopse blik deze kant op groter maakte ik mijzelf om die blik te vangen kleiner…

laat de dol geworden wind maar waaien zodat bruin zand van alle stoffige wegen blijft plakken aan mijn betraande gezicht wat kan me mijn verschijning nu schelen als m`n hart niet te zien is door vele vegen laat de suf geworden zon maar ondergaan zodat de schemering van nog een avond me kan nemen met een stuipachtige zucht ik heb het hoofd…

welkom in de wereld van vele tinten zwart kijk even rustig rond op je gemak kijk en beslis of je de brenger van verlichting wilt zijn op dit scheepswrak…

Als een dor blad Dat overbodig is Aan je sterke takken Dwarrelde ik omlaag Mijn enige hoop Was dicht te belanden Aan je krachtige stam Totdat ik werd meegevoerd Door een harteloze Windvlaag Over mijn schouder Wierp ik een laatste blik Want het hart bleef achter bij jou Maar jij…jij had je al omgedraaid Meegevoerd door een harteloze…

was jij het die me, mijn blik vasthoudend bij de hand nam en zo de reis van vele ontberingen startte door een donker bos waar ik uiteindelijk omkwam…? …Ik geloof het niet……

Straten geuren naar zoete hemelbloemen terwijl de zon vredig ondergaat aan een oranje horizon een aangename bries streelt langs mijn betraande wang langzaam trek ik dan mijn leed uit… als een gekreukte japon…

In slowmotion zal de dag van morgen Langzaam en kwijnend ten onder gaan Je gezin hier, zal langs elkaar heen leven Voor één dag zal zwijgzaamheid volstaan Morgen, ons Engeltje… Onze ogen zullen neergeslagen worden Bang voor ieder, ziel ontblotend, contact We zullen je herdenken… ieder voor zich Omdat het spreken nog altijd pijn doet Morgen…

ontdaan van alles wat ooit van jou was… afgeworpen de zwaarte drukkend op mijn borstkas… uitgelezen met tranen ook het allerlaatste hoofdstuk… het enige wat ik maar niet kwijtraak... is jouw gebrandmerkte hartafdruk……

Neem de geurende lentebloemen uit mijn hand Pluk de blaadjes één voor één en strooi ze voor Mijn voeten neer… Begeleid me met één hand over het bloemenpad En leg mijn lichaam vlijend voor de brandende Openhaard neer… Fluister de meest betoverende beloftes in mijn oor Maar kijk me niet recht aan terwijl je mij probeert Te laten geloven…

Hardnekkiger dan een vetvlek Helemaal ingewerkt in mijn ziel Ik kan je niet zomaar wegwassen Want de ziel is niet van textiel Hardnekkig zoals een wrat kan zijn Mijn hart er helemaal mee bedekt Ik kan je niet laten wegbranden Want het hart verdient respect Dus tors ik je maar met me mee Omdat ik er toch niks aan kan doen Want hoe hard…

Koortsachtige trillingen Onder gesloten oogleden Krampachtige ademhalingen Die de borstkas doen bewegen Het lichaam heeft zich neergevlijd In een zee van oneindig witte lakens Te zwaar is het hart met al zijn kilheid Voor dit lichaam gehuld in ‘t boetekleed Parelachtige zweetdruppels banen zich Over de klamme huid een kronkelweg Leugenachtige…

Wat voor iedereen vanzelfsprekend is Heb jij jarenlang bezeten in je dromen Zeepbellen met een immense betekenis Hebben jou de jaren helpen doorkomen Met onschuldige jongensogen kijk jij… Kijk jij nog altijd vol verlangen rond En ondertussen wordt er nog een bladzij… Een bladzij omgeslagen voor de avond Maar weet lieverd, wanneer je eenzaam…

Onder een vonkenregen loop ik door Achter mij een hoog hellevuur latend Een allerlaatste krijs bereikt het gehoor Mijn terugkomst met opgeheven armen Gebroken glasstukjes kerven in voeten Maar het hart huppelt in een vaart voort Het heeft immers genoeg moeten boeten Terugkomst naar de wereld der levenden Een regenbui verkoelt en de zon…

Soms borrelen woorden zomaar op Puur vanuit het hart uit eigen goedheid Je opent je mond al om toe te geven Als je plots pijn voelt ergens binnenin En alles… alles komt weer naar boven… De zon die je net nog verwarmde Verdwijnt voor je eigen getuigende ogen Geen zicht… En de aarde die net nog vrolijk draaide Stort in onder jouw trillende…

De tv toont geluidloos haar flitsende beelden in de nacht En hier zit ik dan… mijn bloeddoorlopen ogen staren Maar de oude schrikbeelden binnen eisen totale aandacht Dus hier zit ik dan… mijn lot in slowmotion te ervaren Niemand om mee te praten vannacht… Woorden hebben in mijn ziel gebeten als een giftige slang Daarom voel ik… mijn emoties…

Met mijn handen diep in mijn zakken En een zachte herfstbries in mijn gezicht Met mijn blik op rondspringende padden En een vale zon die mijn dag verlicht Zit ik nu op dit bankje… Mijn trillende hand bleef in de lucht hangen Toen hij zijn gezicht doelbewust omdraaide Erkenning was slechts mijn enige verlangen Totdat al het beleefde met de…

Wat de reden ook was, één stap heb je gezet Eén stap in de richting van mijn gebroken armen En dat terwijl er van alles is wat je hart belet Liefste, leer me nu dan hoe ik jou moet omarmen Want waar je ook bent en wat je ook doet Of je me nou voortaan bemint of weer weggooit Mijn hart rent toch alleen jou tegemoet Tot men op ‘n dag zwarte aarde…

Mag ik even bij je komen zitten Heel eventjes zonder te praten Misschien dat je dan wel even Je arm om me heen wilt slaan Mag ik anders even, heel even Diep in je ogen kijken en dan Misschien toch dat ene vinden Wat ik lang geleden ben verloren Mag ik even je gezicht beroeren Gewoon een tedere aanraking Misschien dat je me dan even Dicht…

Sla je armen om mijn middel Ik wil smelten door je aanraking Sst… zeg maar eventjes niks Dans met me mijn engel Wieg zachtjes mijn lichaam Ik wil verdwalen in je blik Laat de wereld rustig vergaan Dans met me mijn engel Streel onbelemmerd mijn haren Ik wil verdwijnen in je zucht Oog in oog en hart…

Hier fluiten de vogels allang niet meer De zomer heeft plaatsgemaakt voor de winter Kaal gewaaide bomen komen tot inkeer Hier waar de klok niet meer verder wilt tikken Hier vind je geen hoop… geen dromen Straten worden versierd door rondslingerend afval Maar nergens insecten die er op afkomen Want hier sterven zelfs iemands herinneringen…

Als een bliksem viel het nieuws mijn leven binnen Wilde zoveel zeggen maar wist niet waar te beginnen Terwijl jij jouw zonsverduistering voor je zag Leefde ik verder, zonder iets te vermoeden die dag De dood kwam op je af als een losgeslagen wild beest Het is een wonder maar jij bent het lot te slim afgeweest Mijn engel, vergeet alle ruzies…

Twee figuren lopen op het strand Het meisje heeft haar blik op hem gericht De jongen houdt wanhopig afstand Plotseling voelt hij haar koude hand Die voorzichtig zijn wang raakt De hand steekt hem in brand Met gebogen hoofd blijft hij staan Met trillende stem spreekt ze zijn naam uit En hij kijkt haar onwillig aan Ze herhaalt haar vraag…

Sterren versieren de hemel vannacht En zij zit weer buiten in de koude nacht In haar hoofd maalt hetzelfde liefdesspel ...zijn belofte...zijn kus...zijn vaarwel... Ze hoort een uil, ziet nachtvlinders En een sigaret ontglipt aan haar trillende vingers In haar vermoeide ogen speelt dezelfde film zich af ...hun ontmoeting...zijn vertrek...haar…

Als de liefde voorbij is… Waarom worden alle mooie herinneringen dan Zomaar gewist door de slechte? Als de liefde voorbij is… Waarom veranderen kleine engelen dan Onverwachts in grote duivels? Als de liefde voorbij is… Waarom wordt dan wat ooit het paradijs was Plotseling hel op aarde genoemd? Als de liefde voorbij is… Waarom veranderen…

Op net zo’n regenachtige koude nacht Legde jij je hoofd heel zacht Op mijn warme schoot Voordat je me in je armen sloot Op net zo’n regenachtige koude nacht Verklaarde jij me je liefde heel zacht Je trilde als een jongentje van acht Toen je die woorden haperend uitsprak Nu fluister ik je naam heel zacht Het gemis is tien keer groter dan…

Het leven Heeft je van je gevoel beroofd Heeft je karakter getekend Heeft je hart verwond Mijn handen beven Terwijl ik denk aan jouw leven Ik huil al jouw onvergoten tranen Omdat ik jouw hart niet kon verwarmen Ik weet Je had me lief kunnen hebben Maar je bent misvormd Misvormd door het leven…

Altijd feesten Bier na bier, lekker veel drinken En lachen met je vrienden Dit is jouw leven Maar… Hoe echt is jouw leven Als je niet één keer kunt huilen? Vrouwtjes oppikken Wel nemen maar niet geven Altijd vrij, niet denken aan binden Dit is jouw leven Maar… Hoe echt is jouw leven Als je niet één persoon kunt liefhebben? Niemand…

Je kleine meid, schuilde altijd in jouw armen Alleen jij kon haar hartje verwarmen Als ze weer eens ziek of bang was Hield jij haar altijd liefdevol vast Mam, je kleine meid is nu groot geworden En toch, ze kan haar eigen zorgen Niet alleen te boven Mam, je kleine meid kan de wereld niet volgen Haar vroeger zo kleine zorgen Zijn nu grote…