Daar op dat bankje...
Met mijn handen diep in mijn zakken
En een zachte herfstbries in mijn gezicht
Met mijn blik op rondspringende padden
En een vale zon die mijn dag verlicht
Zit ik nu op dit bankje…
Mijn trillende hand bleef in de lucht hangen
Toen hij zijn gezicht doelbewust omdraaide
Erkenning was slechts mijn enige verlangen
Totdat al het beleefde met de wind wegwaaide
We zaten toen op dit bankje…
Met mijn lippen op elkaar geklemd
En een schelle gil ergens in mijn keel
Met om mijn verkilde lijf een doodshemd
En haar schaduw als gewonnen aandeel
Verlaat ik vandaag dit bankje…
Geplaatst in de categorie: verdriet