Alle inzendingen over verdriet

Het ligt al wel op zijn lippen, Komt er evenwel niet overheen, ’t Blijft vooralsnog nog liggen, Op ’t puntje van z’n tong. In het duister van de nacht Fluistert ’n donkre stem, Eer niet over z'n lippen kwam, Wat hij niet had verwacht. De woorden blijven hangen In ’t duister van de nacht, Zijn gevoelens van verlangen, Naar tijden…

Een onvoorstelbare golf vond ik in jou. Je nam me mee in je diepte, waar geen richting te vinden was en tijd zich uitstrekte als een draad zonder einde. Zonder beweging hing ik in je onderstroom. Ik voelde hoe water kon trekken, hoe het mij meenam zonder haast, hoe ik mezelf verloor in een kracht die niets vroeg en alles nam. Verdwaald…

Wat ramp, wat ongeluk plaagt nog mijn grijze haren! Wat schande moet mij nog, eilacy! wedervaren! Wat droefheid, wat verdriet, wat leed komt mij nog aan, In dees mijn wintertijd, die haast zou zijn gedaan! Wanneer ik overdenk èn ’tgeen ik was vóór dezen, En wat ik, tot mijn smaad, moet tegenwoordig wezen; Wanneer ik mij bezie in dees mijn hoogste…

Toen wij daar zaten We zaten daar, alsof de kilte elk moment kon breken. Jij lag stil, je gezicht een kleur van wat je was. Ik probeerde te voelen wat jij voelde, maar vond alleen mijn eigen schuld, mijn adem die bleef hangen in een te kleine kamer. Ik weet niet waar jij nu bent, maar ik hoop dat het zachter is dan hier— een plek waar…

Ik verlang nog immer naar, Een streling, een kus van haar, Degeen ik nog daaglijks mis, Nimmer uit mijn gedachten is. Als ik nu beî mijn ogen sluit, Verschijnt haar beeld, Komt d'r lach me tegemoet. Zij verhit nog steeds m’n bloed, En na zoveel tijd, Nog mijn hart en liefde steelt.…

Alle mensen in mijn dorp glijden langs mijn huis, als hyena’s over vlaktes, alsof ik enkel botten ben waar tanden in zoeken wat er nog overblijft. Jij zei me ooit: al wat je voelt, al wat je denkt, het bestaat niet — het is lucht, geen waarheid. Maar het bleef in mij als dat ene lied dat zacht begint maar nooit stopt met spelen…

Deel 2: En toch ze vonden me niet als held niet als verhaal maar als man die niet meer wist hoe je ademt zonder pijn ik werd weer wakker tegen mijn wil in een bed met machines en lege ogen om me heen dagen waren dof uren traag ik kon niet bidden ik kon niet hopen alleen ademen en zelfs dat deed zeer maar toen mijn zoon —…

Deel 3: Tussen de brokstukken Er waren dagen dat ik alleen maar lag. Niet sliep. Niet echt wakker was. Ik keek naar het plafond en luisterde naar de stilte in mezelf — die geen rust gaf, maar leegte. Ze vroegen soms hoe het ging. Ik zei niets. Of iets als: gaat wel, omdat dat makkelijker was dan zeggen: ik weet het niet meer. Ademen deed…

Voorwoord Sommige verhalen beginnen niet bij een geboorte, maar bij een breuk. Niet bij hoop, maar bij het verlies ervan. Wat je straks leest is geen fictie, geen poëzie om te behagen, geen poging tot verfraaiing van pijn. Het is de echo van een val — letterlijk én figuurlijk — en het aarzelende begin van een terugkeer. Dit is het verhaal…

Drinken doe ik van verdriet Anders had ik het niet gedaan Maar ik deed het omdat het leven door de schuld van anderen zo is gegaan Drinken doe ik van verdriet Om de pijn te vergeten Het is niet goed ik weet het Waarom ik het doe wie zal het weten Maar ik ben er inmiddels aan gewend geraakt Soms kan ik er niet meer tegen Voor een ander…

I. WAT NIET MEER IS Ze zijn weg. Dat is alles. Twee kamers. Twee stemmen. Twee lichamen die ik droeg — en nu niet meer mag vasthouden. Ik loop door het huis. Hun geur zit in de muren, hun namen — in mijn keel. Maar ik zeg ze niet meer hardop. Te veel lucht. En alles breekt. Ze zeggen: je moet sterk zijn. Je bent een man. Je moet…

er woont een groot zwijgen en een diep verdriet in het wuiven van het riet laat de wind me zeggen wat het is ik weet het niet…

De eenzame treurwilg, Aan de rand van het water, Treurt in de stilte, Met zacht gefluister, Van ritselende blaadjes, Wiegend in d’ochtendbries. Ik luister in de stilte, Naar ’t verhaal van, ’t Lied van geliefden, Elkaar nooit liefden, Alleen zagen. Gescheiden, Door tijd en ruimte, Tot in d’eeuwigheid.…

Ik sta in het circus midden in de rondedans van de clowns, ver weg van het strand waar we verborgen achter het zonnescherm lachten en kusten Iedereen mocht het horen In de tent dans ik met jou in mijn armen mijn lege armen Buiten regent het roze-witte bloembladeren van de magnolia op de droge aarde Geuren wellen op Patchouli,…

Laat ons de blaren van alle leed vergaren. De aarde, ook vermoeid, heeft nooit dode blaren gedragen. De aarde wondt om, in de driedagestond, te laten herrijzen onder de loodzware kus van de liefde. En is die kus weerom licht leed, leed, dat alles is, - Ik ben Die is, - o, laat deze zoen niet verloren gaan want elke zoen is gloên van goed…

Traagzaam trekt de witte wagen door de stille strate toen, en 't is wenen, en 't is klagen dat ze bin' de wijte doen! Stap voor stap, zo gaan de peerden, traagzaam, treurig, stille en stom, en zij kijken, of 't hun deerde, dikwijls naar hun meester om; naar hun' meester, die te morgen zijn beminde peerdenpaar, onder 't kammen en 't…

Geen storm, geen stilte een diepe deining van mijzelf in mijzelf verloren zijn Mijn organen vervloeien Vlugge visjes golven onder de huidspiegel Een vergeten verlangen stroomt over mijn wangen…

ze houdt niet van het daglicht zo onbarmhartig zo meedogenloos fel ze hunkert naar de avondschemering die geheimzinnige sfeer tussen licht en donker als de dag langzaam afscheid neemt begroet ze verheugd de naderende nacht ze houdt van de nacht het troostvolle donker verzacht de pijn haar nachtlichtjes zijn aan een schemerlampje…

ze liep door de gangen rechtdoor, linksaf rechtsaf, weer rechtdoor het voelde als een doolhof ze wist het niet meer toch was ze hier eerder geweest kon toen de weg wel vinden dat wist ze zeker de weg naar dat schilderij dat schilderij van haar met haar kinderen een jongen en een meisje de kinderen die ze nooit meer zag alleen…

Het kerkje is zo oud, zo oud de zwarte dennen ruisen zacht, de blanke gouden hagenvacht murmelt stil en vertrouwd, naar 't wit-verweerde slanke schip. En hoog, oud en geslagen, zeer, buigt het vermolmde hoofde neer de toren, berstend rib en rib. De zonne guldt de gulden haan en 't al met groen en grauw bestoven verbogen transen…

Gekomen met een zoete mond waar kindsheid heen ons zingen zond als blijde bedelaren, was onze honger goed als brood, en zagen we in tergloze nood een makker onzer jaren. Maar 't leven sloeg, met stille speer, in ieders zijde een eigen zeer. Wij hebben 't bloed gezógen; een lách heeft onze smart gekoeld; - maar w' hebben in de…

de gaten in de blokkendoos van het verdriet zijn veel te klein we geraken er onze blokken niet in kwijt…

stille tranen getuigen van verborgen verdriet huilende gedachten daar waar niemand het ziet verlangen druppelt naar binnen vermengd met heimwee ooit is er het weten ooit is er rust ooit ga je mee…

Zonlicht is zoals vertrouwen het laat je stralen en warmt je van binnen op maar dan gaat de zon weer onder en is alles nog donkerder als te voren…

Als je weet wat lijden is omdat je lijdt of 'gelijdt' wordt als je weet hoe lijden werkt langdurig lijden, denkt te weten doch je wordt plotseling geconfronteerd met bitter ernstig lijden van een derde dan laat ik even of langer mijn eigen levenslijden los om metterdaad, daadwerkelijk stil te staan bij het lijden van die anderen…

tranen liggen als regendruppels op haar gezicht de storm heeft haar geest verward in haar ogen pakken donkere wolken zich samen code rood is bereikt met orkaankracht wordt ze ondergedompeld in duisternis de depressie neemt het over…

Oudere jongeren wonen nog thuis Een eigen stek is onbereikbaar Ongemerkt kruipen de jaren voorbij Spaargeld verdampt door dieverij Een huwelijk met kinderwens blijft uit en verdwijnt in het niet De volkspiramide staat op z’n kop Dit land sterft uit in stil verdriet Onze bestuurders falen Ze dreutelen en dralen Verstoppen zich achter…

O, spreek mij niet van liefde, Van vriendschap en van trouw; Die zijn al sinds lang overleden, 'k Ben lang er al van in de rouw. Neen, spreek mij van 's mensen ellende, Van al zijn kommer en nood, En hoe hij zijn broeders leven Verbittert, - dan lach ik mij dood! --------------------------------------------------------------- uit: Immortellen…

in het laagland terwijl de zon twijfelend het hooglied van de zomer voor ons zingt - wij spelen en dansen als een kind - beloert ons liefdevol de donkere vogel van het verdriet zijn klauwen ingetrokken nog zijn vleugels nog niet uitgespreid de kraaien blijven krassen maar vallen hier en daar al uit de lucht en de nachtegalen…

Onder glanzende druppels ziet de vensterbank zwart van schimmels, stuifmeel en vliesjes eten ze, geplakt op een bed van honing- dauw uit de lindebomen Ik zit vast in verdriet niet wetend waarom ... Laat je lippen kleuren ... blijf niet langer treuren ... maar verlicht je dag ... met gewoon een lach zingt zijn warme stem in mijn verdriet…