Samen eten
Ze aten elke avond
in hun favoriete restaurant.
Hij zat voorin, vlak bij het raam,
haar tafel was aan de andere kant.
Ze namen meestal het dagmenu,
soms kruisten hun blikken elkaar.
Een kort moment van contact,
af en toe keek hij steels naar haar.
Na weken groetten ze elkaar
voorzichtig in het voorbijgaan.
En weer wat later bleef hij
soms even bij haar tafeltje staan.
En op een gewone donderdag
was het dan eindelijk zover.
Hij bleef weer bij haar tafeltje staan
en zei: ‘Mijn naam is Jean-Pierre.’
Ze zei toen blozend en verlegen
heel zachtjes dat ze Eva heet.
Ze durfde hem niet aan te kijken
en friemelde wat aan het tafelkleed.
Hij vroeg: ‘Vind je het goed
om samen met mij te eten?
Want dat zou heel goed kunnen,
omdat we nu elkaars naam weten.’
Vanaf die dag aten ze samen
en praatten veel met elkaar.
Een jaar later liepen ze stralend
hand in hand naar het altaar.
Hun huwelijksreceptie was
in het restaurant waar het begon.
En alle gasten kregen van hen
voor dit restaurant een maaltijdbon.
Geplaatst in de categorie: algemeen