Alle inzendingen over algemeen

in vèrstrekkend gladgestreken blauw gelijkmatig als een zee ontbreken begin en einde dit is geen cirkel en geen lijn geen standplaats of vertrek, dit is de kunst van het altijd blijven dromen…

Keizer was ik, Maximianus heerser naast Diocletianus, zoon van een vrijgelaten slaaf die zich op het Forum in recht en welsprekendheid en militia bekwaamde en het als rolling stone tot stadhouder schopte en later tot ieders verbazing werd uitgeroepen tot keizer van het grote Imperium Romanum Dio maakte van het immense rijk een…

lees jij ook de vliegers en de strepen, de gebreken van flats en oude huizen, of kronkel jij door as langs de buizen, wat ik vroeg heb, heb je vast begrepen. ze ademt amper de lievelingsstek waar het draad zich wikkelt rondom een schaar, de grond zich voedt met sporen, versleten waar, en ochtendlicht weer dwaalt naar onze plek. zij is een…

Ze dromen over geneugten die ze nooit zullen beleven ze dragen het klimaat warme gezondheid toe in toegankelijk nachtjargon de jaloerse minnaars die een eenzaam hart naar de oceaan brengen ze glijden af naar een verleden waar hun droomvlucht voorbijgaat aan liegende minnaressen daar schrijven ze brieven over falende ambtenarij…

Zonder woorden Kan je prima fysiek genieten, Maar psychisch Valt het toch wat tegen, Abstract valt geheel uit de boot, Humor ontbreekt geheel, Historie ontbreekt eveneens, Zonder liefde Dan is het leven pas erg leeg.…

Een geur van vroeger Doet me denken aan toen Een herinnering aan alles Wat ik van plan was te doen   Ik denk aan al die plannen En weet het nog heel goed Met een glimlach kijk ik terug Naar die jeugdige overmoed   Van alles zou ik gaan doen En dat was toen heel wat Maar het eind van ’t liedje was: Ik liep op het gebaande pad   Ik deed…

er was eens een toverbal die zat in een grote fles er waren er nog meer zeker meer dan zes   de fles stond in een winkeltje dat was meestal open de kinderen kwamen er graag toverballen kopen   zo’n toverbal kreeg mooie kleuren als je er lang op zoog rood, geel, blauw en groen het was net een regenboog   de kinderen verdrongen zich kozen…

In de echo van oude woorden leeft nog altijd het beeld dat vlinders verbranden in de vlam van liefde, dat meisjes van veertien de volle maan zijn in de hemel van mannen. Ik was een vlinder. En toen ik vloog, wierp ik mij tussen nieuwe woorden, in het diepe, om te ontsnappen aan het vuur. De roes van het verleden trilt na in deze…

ik heb moeite om ’s morgens op te staan voor mijn gevoel lig ik net in bed maar moet er alweer uit gaan ik heb moeite om te gaan slapen ben net zo lekker bezig hoewel ik zit te gapen ik heb moeite met de dagelijkse klussen ik doe ze liever niet ‘k ga er eigenlijk ’t liefst vantussen ach, waar heb ik geen problemen mee ik heb moeite…

deze toenemende schemer markeert de ogenschaduw hangende het onderzoek is dit waarmee we voortgaan ook al wist je dat geboorte leidt tot een avondmaal dat niet alle stenen zielloos zijn jouw voorkomen wast alles weg verzacht de scherpe randen met rustige tred beter dan genezen eindeloos als schoonheid…

waar was je toen ik je nodig had waar was je toen je zou me altijd helpen, zei je ik hoefde het alleen maar te vragen toen ik je om hulp vroeg gaf je geen antwoord waar was je toen mijn jaren voorbijgingen en het leven moeilijk was waarom verdween je weer toen ik dacht dat ik je eindelijk gevonden had ik zal blijven zoeken…

Robotica is schrijver dezes vreemd daar houdt men zich, zoals u toch moet weten met psycholinguïstiek onledig: meten van stimulus, respons, reactietijd Een robot wordt 'analfabeet' geframed die houdt zich ver van literaire kringen in casu dichters die met woorden zingen u weet hoe dit tot misverstanden leidt Hij ziet alleen zijn schaduw…

het oude straatje in het centrum ademt de geur van het verleden met bloembakken voor elke deur voelt het straatje zich best tevreden   de huisjes staan dicht op elkaar geen autoverkeer verstoort hun rust ze dromen over vervlogen tijden toen het hier bruiste van levenslust   de mensen die er woonden deelden samen lief en leed ze deelden alles…

Het oude herenhuis Staat deftig aan de gracht Het ziet mensen wandelen En een kind dat vrolijk lacht Dromerig kijkt het huis Naar de bomen aan de waterkant Het beschouwt ze als zijn vrienden Ze zijn lang geleden hier geplant Het huis staat er al eeuwen Iets verzakt en iets versleten Heel vaak gerestaureerd De laatste keer is hij vergeten…

er staat al vele jaren naast de grote stoel een staande schemerlamp met erg veel lichtgevoel   hij verspreidt een heel zacht licht maar met een knopje bij de kap wordt het licht veel feller en dat is reuze knap   je kan nu bij zijn licht lezen, breien of borduren hij vindt dat heel gezellig ook al duurt het soms wel uren   als het ’s…

wees een mens die luistert naar een ander zoals je wilt dat er naar jou geluisterd wordt die meeleeft met een ander zoals je wilt dat er met jou wordt meegeleefd wees een mens die het geloof en de mening van een ander respecteert zoals je wilt dat jouw geloof en mening gerespecteerd worden die een ander wil begrijpen zoals je…

In Groningen, dan weer in Utrecht of Amsterdam, zoek ik jou op. In elke stad denk ik je te zien. Maar als ik nader, ben jij het niet. De kille wereld vraagt om perfectie, zoals ik verlang naar straten en pleinen gevuld met jou. En ja, ik werd bang toen je eens zei: wie vandaag nog leeft, kan morgen al dood zijn. ***…

tegen dit overnachtelijke uur groeien geen rozen meer daarvoor is dit lichaam te koud en de dag te kort zo vlug en hoog gaan vogels -voorbij, elk jaar weer misschien is het de draagtijd waar het enigszins aan schort…

met oogkleppen op loopt ze door de buitenwereld naar haar binnenwereld haar dovevrouwsoren horen niets van de buitentaal horen haar binnentaal die alleen zij verstaat haar hoofd barstensvol met rennende onrust links rechts kriskras verslonden door haar nietsontziende dwingende drammende tweede ik verbeten vecht ze keihard…

Het koele gras kust haar blote voeten, Het zwoele briesje streelt haar boezem, De gouden zonnestralen geven haar glans, De blauwe lucht geeft haar alle ruimte, En ik, ik kijk en zie de hemel op aarde.…

Ik lig op mijn rug, In ’t gras van een weide, Tussen koeien, zacht loeien. Ik kijk omhoog, Recht in de blauwe hemelboog. Gedachten stijgen op, Naar ’t licht ver boven mij, Verspreiden zich in ’t firmament, Tot een absoluut niets, Lijken nooit geweest, Laten zonder één spoor, Leegte achter.…

wees eens stil luister eens naar een ander wees eens alleen maar een praatpaal waartegen een ander over zijn zorgen en angsten praat geef eens niet meteen je zo goed bedoelde raad zeg eens niet als ik jou was dan had ik dit of dat heel anders gedaan oordeel niet maar luister probeer te begrijpen dat wat voor jou geldt niet voor een ander…

regen klettert op straat speelt met de stoepranden en glijdt op het glimmende asfalt vormt plezierige plassen waar kindjes met gekleurde laarsjes vrolijk in stampen auto’s laten het water opspringen tot fonteinen vol glinsterende druppels regendruppels zoeken hun kille weg naar paraplu’s en regenjassen schuilende mensen volle…

De lucht is half bewolkt, als een halfnaakte vrouw, met een huid van vaalblauw. Zoals altijd dwaal ik af in poëzie. Moe, maar onafgebroken keer ik terug naar woorden, alsof zij het laatste zijn dat me nog vasthouden. Een stil stel uit Suriname zit tegenover mij. Hun zoontje doet me denken aan de jonge koning van Nederland – maar dan…

In de zomer wandelen we bij zonsondergang, langs koeien en paarden, stil grazend wolken uit de blauwe hemel. Elke dag lopen we samen rond het Roege Bos. Soms fluisteren we over onze herfst en vragen ons af: op welk land zullen wij vallen? Gisteren, onderweg naar huis, struikelde ik plots en viel zacht in de bladeren. Ze hielp…

nu het geruis van de zee was afgebroken in de strandtent waar buikige mannen op slippers met bierflesjes in en uit liepen was een slanke meermin achtergebleven. op haar ranke heup zat een kleine salamander te rusten zijn sierlijke pootjes gespreid in haar milde warmte terwijl ze afrekende voor een cola en de vijfduizend zandkorrels op…

- land - sluierwolken schuiven voorbij als rozige suikerspinnen het stof van gestampte stengels volgt een maaidorser langs lange parallelle banen een rossige torenvalk zweeft roerloos boven het tafereel de zwellende maan en de zakkende zon maken de aren goud de lucht draagt alles wat licht is - stad - nerveus klingelt…

mijn geluk heb ik ergens neergelegd en nu kan ik het nergens meer vinden ik ben nergens zonder mijn geluk en weet zeker dat het ergens is ik vroeg iedereen of ze mijn geluk ergens hadden gevonden ze zeiden dat zij het nergens hadden gezien toch weet ik dat het ergens moet liggen ergens ben ik bang dat mijn geluk nergens meer…

Wind. Tarwearen richten zich op. Ik zie mijn schaduw een sikkel. *…

Een gevluchte dictator schrijft poëzie over zijn eigen lijden. Hij wil zich dichter bij het volk voelen — al was het maar op papier. Ik draag mezelf, schrijft hij, op mijn schouders, als een huis dat ik bewoon. Ik ben mijn eigen god. Ik voed mijzelf op, tot ik terugkeer en opnieuw besta. Voor de spiegel spreekt een stem in zijn…