Alle inzendingen over algemeen

Verlaat de schijn en wees niet conventioneel, of benijdt u werkelijk een stoffig leven? voor vreugd hebt u zo vaak uw ziel gegeven zij hoort, zoals ik zie, in uw geheel. Een masker hoeft u niet meer te dragen. Bij uw kleren zwijgen stil de gordijnen. Voor mij hoeft u niet meer te verschijnen, of verschuilt u zich achter hoge kragen.…

De muren van vijandschap ze willen niet vallen brokkelen ook niet langzaam af maar blijven staan zonder dat hun Initialen erin gegrift staan…

de nacht is licht de schaduwen van alles in de kamer hard het hemd aan de wand, iemand die ooit op een feest is geweest de spijlen van het ledikant, tralies alles buiten de bomen, alles maakt nog deel uit van de lucht…

dit lijkt een fusie van elementen -zinnebeeldig deze middag in het schuwe licht ruikt naar oude boeken, naar lak en inkt uit verdroogde bedding uit muren groeien varens, bekend als poortwachters van oerland glas lijkt hard maar is vloeibaar het venster drijft als raam diepere lagen zijn oneindig doordacht maar kunnen nergens dagzomen…

Ik zet mijn computer aan. Ik wil schrijven in de taal van mensen met een koning, en met dichters als Rutger Kopland. De zon, het zand en de zee zijn mooi. Mijn vrouw smeert mijn huid in. Op de websites van Radio Farda en ook op nu.nl staat geen goed nieuws. Misschien ben ik wel de gelukkigste vluchteling — al voelt het niet zo. Ik ben…

de tijd is ontglipt in de oude stenen straat smal en dicht bebouwd de stappen blijven licht aaneen gereid als strofen van een oud gedicht de zon meet gehoorzame tijd in smalle schaduwen langs stille gevels waar een eind en begin voorgoed verwisselbaar zijn ingericht er is hoog vergeten ruisend in groene koepels van bomen op de…

Bekijk een onderlegger. Eén en al ordelijkheid. Een bromtol. Hoe die verlangt naar een zweep... Lees een boeteformulier. Je kan die flits niet uitstaan! Verklaar onze driekleur. Toch wel een vriendelijk landje. Beleef een kermisattractie. Lawaaieriger kan het niet. Merk een onbestemd voorwerp op. Ergens moet een herinnering liggen...…

een rij poppen op de kast netjes naast elkaar het babypopje bij de mammapop een rij autootjes op de plank netjes naast elkaar samen met de pappapop het meisje kijkt naar de poppen ze pakt de autootjes het jongetje kijkt naar de autootjes hij pakt de poppen ze spelen vadertje en moedertje het meisje wil de vader zijn het jongetje…

Lief en leed Wordt niet gelijk op gedeeld, Lief deelt men ’t liefst, Leed is veel minder geliefd Bij heel velen, Om samen te delen.…

Het strelen van zijn lijf is moeder verleerd, dat al een week lang in de steigers staat. Ze wil hem niet, omdat hij langzaam vergaat; hem beminnen heeft ze zich afgeleerd. Met zijn verzorging begint ze nog niet. De stenen lijken broos, het hout vrij zwak. Eens voelde zij zich bij hem op haar gemak; nu is alleen de voeg nog tastbaar gebied.…

twee rails ergens in niemandsland een paar bomen hier en daar een struik het eindstation niet meer in gebruik rijen naamlozen liepen naar hun lotsbestemming die op hen wachtte ze verdwenen wat overbleef zijn hun namen gebeiteld in stenen…

Zal ik al naar bed gaan of nog even blijven zitten achter mijn laptop? Wellicht komt er iets in mijn hoofd naar boven, waarvan ik niet eerder wist dat het in mij zat. Ik denk de baas te zijn over wat ik onthoud, maar merk meer dan eens dat ik nog weet wat ik vergeten dacht te hebben. Speelt verdringing dan een rol? Of is er kans op een…

huizen die boven het dal uitkijken lijken ernstiger, alsof ze waarschuwen hoe ze wijs uit hun grote ramen staren dorre bladeren haasten zich de kade af, storten zich ritselend in de stroom onder de brug verzamelen mensen, ook zij kunnen niet meer terug er is enkel de regen; de brug; de mensen; de woorden tussen hen, onuitgesproken…

Zolang eenieder met vakantie is op wereldreis, genietend van de einder in Dubais uitkijktoren eight miles high door dikke transparante glazen wanden of op de brug der decadente cruiser -een pleonasme; cruiser is genoeg- of in het rotspaleis van dalai lama in Lhasa, op de vlucht voor wereldleed dan hoeft geen dichteres of netpoëet…

In glazen code draait onze tijd, een jeugd die danst op licht en ruis. Wie eerlijk zaait met zacht beleid, oogst morgen zonder schaduw of schuis. Duurzaam zijn-niet vluchtig snel, transparant zoals een bron in de zon. Wie de jeugd programmeert met mensenziel, bouwt een wereld die écht begon.…

De schoonheid van het zijn Is soms ver te zoeken, Is hier ver vandaan, Verscholen in donkre hoeken. Het ligt evenwel voor ’t grijpen, Dat ligt ook voor de hand, Onbegrijplijk je ’t eer niet zag, Gaat boven je verstand. Als je dan onder ogen krijgt, Wat je eer niet zag, sta je versteld Van de schoonheid je niet zag, Wijl ’t al die…

IK vind het level van de lage heren Die snel een flutsonnetje produceren Bedroevend! Ik schiet telkens in de lach Neem die van zondag, vrijdag, donderdag Het is een triootje CULTUURBARBAREN Stel halve zolen, sterker: halve garen! HORA EST, MANNEN, OPZOUTEN EN GAUW Ik schud iets tienmaal beters uit dèrmouw Je broodje aap geeft…

het pontje bracht ons heen en (verrassend) even later ook weer terug (dat gold aan boord voor iedereen) toen zei opeens een vent uit Slikkerveer ‘het is beter aan wal te blijven staan dan te varen en heen te gaan’…

Ik pas niet in mijzelf en andermans vormen, voldoe niet, ontwijk telkens weer uw vraag. Meet me, en stoor u niet aan mijn geklaag, we hanteren beiden dezelfde normen. Bouw mij maar tot iets moois of van ontzag, iets dat in het licht van nabijheid past. Tot nu toe ben ik niet door u verrast, dus vraag ik of u mijn bouwsel wel mag. Toepasbaar…

als halszaak, missie een niet te verwarren zinsnede uit alomvattend werk betrekking hebbende op liefde voor leven direct beschikbaar altijd binnen bereik maar niet te lezen als wetsartikel…

het raam staat op een zomernacht vaag zwoel de zwak verlichte straat waar een late bromfiets het geronk van zijn uitlaat om een blok laat gaan een korrelige krijtstreep op het bord van de nacht als verkeerd uitgeveegd niets te raden een paar sterren tekenen geen dunne paden het asfalt nog veel dieper donker verwacht geen kudde rinocerossen…

Er ligt een koffer onder de grijze stoel, met een herinnering en wat adressen. Er zit ook een kaartje bij van Renesse; van één ervan vertroebelt mijn gevoel. De rit naar de bestemming verloopt goed, soms is er een kuil of een doodsgezicht, een versperring met onheilspellend bericht; tot nu toe vreet er niets aan mijn gemoed. Een borstel…

Er zingt een meisje over briefpapier. De lijnen vaag, de stem een uitroepteken. Ze treedt al op, nu menige paar weken; de straat komt tot leven van haar plezier. Haar voetjes dansen langs de witte zwanen, die in het prille uur hun intrede doen. Ze kust het buiten wakker met een zoen, en boven haar ontwaken zacht de manen. Haar adem componeert…

Als er geen mensen waren, Was op d’aarde louter vreê, Geen oorlogen van barbaren, Geen vervuiling van de zee. Geen handelstwisten, Geen landjepik, ieder zijn deel, Geen armoede die d’rijken beslisten, Elke plant en dier in ’t gareel. Alleen de kennishonger misten, Evenals liefde en altruïsme, maar ook haat en egoïsme, Niemand zich…

ik denk je na en leef door alle dromen heen geheel in lijn met achterstallige toekomst gaande over een afslag in het landschap doorverwezen vanaf ons punt van vertrek zien we onszelf verloren geografische gezien in denkbeeldig nagekomen bestaan als toestand van voornachtelijke spiegeling louter emblematisch vooralsnog…

de bloedvlekken spreiden zich uit als stille explosies op witte muren — een mark rothko zonder god. geen kunst, alleen resten. alleen de gekneusde lichamen van muggen weten nog welk bloed hier stroomde, voor het verdween in stilte.…

De geest van Picasso roert in mijn zak, die zo de Nachtwacht gaat restaureren. Nu moet het Melkmeisje nog wat veren die haar tere mond zet aan een melkpak. Haar borst kan voluptueus worden neergezet, want ze past perfect in een grappige klucht. Maar eerst moet de Nachtwacht worden gelucht en daarna strakgesnoerd in een corset. Zijn kwast…

Elk vogeltje dat door de zon gewekt is Zingt spelenderwijs zoals het gebekt is Doch dit poëem valt daarbij in 't niet Het is geen merel maar een karekiet Een vroege zangvogel zoekt niet naar worm Maar naar een sonnet vol ritme en vorm!…

het water is muziek het schuilt onder de rimpeling van rietbundels een golvende maat van strijkers aangezet voor een bijeenkomst van genodigde gasten met koetsen tuimelen zilveren beslagen hoefnagels tollen wielspaken een lichte melodie op een wijd blad geschreven waar regels elkaar naspelen op de rug van het water gaat een vliesdun tokkelen…

wat mijn welzijn betreft ben ik onnozel doe het verlangen van de tafel weg mijn stem vindt amper steun als ik iets zeg al jaren leef ik tussen schuld en wrevel dat mijn longen in een laag stof rouwen en alleen maar zingen na een sigaret, blijft voor mij een sober geschetst portret waar ik maar zelden iets naast kan bouwen toch rijd ik graag…