Alle inzendingen van Vera De Brauwer

een dievennacht met hier en daar een pilelamp waarvan de batterij gans plat wie weet hoeveel eeuwen al hij strompelt, mompelt 'k ben strontzat terwijl hij traag de sleutel past zonder hulp van maneschijn en mist en nog eens gist waar toch dat gat verdomme! waar dat gat mag zijn slechts één ding schiet door zijne kop dat er geen deegrol…

Hoe jij met zorg tomatenplanten schoort, hen aan spiralen opbindt en hen leidt, hoe jij je niet aan wind of regen stoort, maar onverstoorbaar al je vrije tijd aan venkel, spruitjes en courgetten wijdt omdat er in een moestuin groente hoort, hoe jij het onkruid energiek bestrijdt, zo wied jij in het hart dat jou bekoort. Je wacht niet op…

Als raamlicht dartelt door de glazen kralen, dan speelt een beeld van jou in elk facet. Om jou uit het verleden op te halen, bekijk ik steeds dit kleurrijke palet. Geen diamant, hoe fel hij ook mag stralen, waar één moment van ons is ingebed. Alleen dit snoer kan over jou verhalen en elke tint komt voor in jouw portret dat traag verbleekt…

Ik heb iets met de stad Den Haag of beter met de Hagenaar. Het u bekennen valt mij zwaar want nu stelt u vanzelf de vraag (en liever bleef ik ietwat vaag): “Hoezo? Vertelt u mij vanwaar die interesse komt en spaar me geen details want ik weet graag wat u bedoelt en ook nog... wié?” Alsof het ú iets aanbelangt, curieuzeneuzemosterdpot,…

Een vlakte kan mij niet bekoren zoals dit heuvellandschap doet. De parallelle, rechte voren, in zware aarde omgewroet, bewijzen pas hun lengte goed wanneer het veld waarin zij sporen een glooiing kent. Alsof een vloed het land heeft opgestuwd waar koren en ieder zo vertrouwd gewas, speels wuivend naar wie rust komt halen, genoeglijk…

Ik dicht niet over 't wezen van de dingen, al brengt hun beeld mijn onderwerp tot leven. Ik schrijf niet “lamp” om 't licht dat zij kan geven, maar om mijn lieve moeder te bezingen die wachtend las, toen wij naar fuiven gingen. Ook heb ik 't onbestemde vaak beschreven door er een vergelijking op te kleven met zaken die mij dag na dag omringen…

bakstenen op elkaar gestapeld ik dicht er mortel tussen: het is een muur schrijf ik “deur, raam, dak”, het wordt een huis ik laat de zon erop schijnen aan de overkant poot ik een paal neer niet zomaar één er hangt een bordje aan: Bus niets laat vermoeden welk drama er in dit tafereel besloten ligt maar als ik zeg dat de afstand tussen…

de mens de grootste grap de uitgemolken mop die elke god aan een andere vertelt strijdend om de strafste clou…

zijn geschenk voor haar feest staat nog in de winkel enkel in haar geest is het ooit ingepakt geweest…

chaos op twee benen gedachten in de wind een acajou 'k-vergeet-je-welletje dat geen enkel kattebelletje met haar afspraak verbindt zo zegt ze, zo vergeet ze zo belooft ze en zo weet ze dat geen enkele agenda haar belofte waar kan maken maar één sorry van dat smoeltje en ze meent het, want dat voel je dan wil niemand (dus ook ik niet)…

Toevallig kwam ik op uw site terecht en met verstomming werd ik toen geslagen. Vertel mij hoe ik deze vondst moet dragen; het zien van zoveel goeds bekomt mij slecht. Geen Haagse topic die u naast zich legt. Niet-Hagenaars, zij mogen ook niet klagen want desgewenst verblijden zij hun dagen met humor die u door uw verzen vlecht. Ook ik ga…

de pillen liggen klaar naast de fles met sterke drank om haar verloren moed te schenken geen schreeuw om hulp of snikken haar gedachten zijn gesmoord in doodse stilte wil ze slikken te moe om te beseffen dat ze een keuze heeft wat zij die niet meer leeft nooit heeft gehad ze ziet haar moeders lief gezicht dat in het donker oplicht…

wil je scheuren? scheur dan! dat ik in snippers val op natte grond weer samenklonter lelijker, vormlozer nog bozer dan ik was niet meer te versnipperen breekbaarder dan glas…

ze huist in dozen door een vrachtwagen gebracht bestek en borden reeds terecht glazen in de nieuwe kast zeep en washand op de tast de rest is nog een labyrint waar geen mens zijn weg in vindt behalve zij die de codes kent met stift geschreven op elk pak haar kleren sprokkelt ze bijeen uit deze en gene mand ze stapelt op en af elkaar…

als woorden knellen net als te kleine schoenen kan een glimlach of een knipoog zo mooi blootsvoets lopen…

Ik herinner mij haar lach niet hoe het klonk noch hoe het zag want met de jaren worden herinneringen vager. Maar ik weet nog hoe zij een kwinkslag of een grapje vond voor elkeen die voor haar toonbank stond. Ze was ook sentimenteel : een appel weent onder suiker en kaneel. Dezelfde zakdoek droogde onze tranen van rozenwater en later van…