Alle inzendingen van Vera De Brauwer

Het nieuwe jaar is nauwelijks begonnen. We zijn dag twee, de kerstboom staat nog uit. De glitterstickers juichen op de ruit en elkeen heeft de tombola gewonnen. Drie flessen wijn, een sjaal, twee Bongobonnen, je schaamt je, maar denkt toch: een leuke buit! Je ruimt – alweer – de keuken op en fluit een kerstlied, nietsvermoedend, onbezonnen.…

Beschrijf me wie en hoe ge zijt en toon uzelf als de persoon die ge wilt zijn in werkelijkheid, verdorven of kraakhelder schoon. Ik maak in dit geen onderscheid. Voor mij is eender welke zin die door uw pen werd neergevlijd een vers dat ik in se bemin. En durft ge hier uw roerselen kwijt, geen ander die ze hoeft te lezen. Ik ben het blad…

is het een woord dat reeds bestaat? ik zoek het op ik typ het in hoe snel dat gaat in minder dan een kwart seconde wordt het vijfhonderd keer gevonden en ik die dacht... sssst niets gelezen, niets gehoord laat ik opnieuw beginnen lieverling hoorde je ooit een mooier woord? (de gezongen versie is te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl…

wat staan de ogen hoog vanmorgen hoger dan de zon dan de neus die voelt hoe fris het is en zich terstond een rode kleur aanmeet gezelschap voor de mond de nazomer, sleepboot van de herfst, passeert scharlaken bakens door ochtendkou uitgezet de gezongen versie is te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl/…

de lage zon schildert een zebrapad in onze diepe, lege tuin de buren leveren boomzwarte verf wij een grasgroene straat daar waar het kippenhok niet staat komen er al paaltjes uit de grond met grijs kippengaas errond zal ik oversteken? gaan kijken waar ik later eieren zal rapen stront van legstokken schrapen ach, stel je voor dat het noodlot…

Klein zwibbelzogje wil naar huis, ze houdt niet van logeren. Ze trippelt weg, stil als een muis, om nooit terug te keren. De troedeltjes in oma's kast zijn oud, compleet versleten. Wie troedelt er nog met een flast? Ze zou het echt niet weten. Ze lust geen stroep, ook niet geprakt, geen scheve schoffeloren. Wat oma in de troggel kwakt…

Wie zag er reeds een koeliebrom? Veel groter dan een schuifeltuit! Hij speelt geen tuba of geen trom, een koeliebrom... die brommert snuit. Maar als er één verkouden is en sukkelt met een snuit vol kwok, dan gaat al dat gebrommer mis: het klinkt zo vals... als een patrok. De andere koeliebrommers zien dan hoe hun snipverkouden broer…

Men noemt mij vaak de dotsedaris en dat bezorgt mij echt geen vreugd omdat het als een klontje klaar is dat het een naam is die niet deugt. En zelfs op meer dan één manier! Ik weet toch zelf best waar ik ben? Dat is nooit daar, maar altijd hier, hoe traag ik kruip, hoe hard ik ren. En dotsen heb ik nooit gekund. Ik zabber als een zabberslak…

Hier zit ik dan, in zwart gepeins verzonken, en leg me neer bij treurnis' heerschappij, want vriendschap die uitbundig werd geschonken, leek op een dag de houdbaarheid voorbij. Ik weet niet meer hoe onze stemmen klonken, al liepen wij gestadig zij aan zij. Een beeld dat, door de stroom des tijds verdronken, mij plots weer overspoelt als bitter…

De schinkelwink zit triest in bad, allenig, zonder eendjes. Ze heeft geen protzels, moet op pad op korte, kromme beentjes. Ze heeft een protzelschinkeltuig en schinkelt om den brode. De weg is lang, het pad is ruig, maar protzels zijn de mode. Na lange tijd komt zij weer thuis, een grote tas vol protzels, haalt haar machientje uit de…

Hun dorp is aan de grens gelegen van leefbaarheid en voor hun staat bestaan ze niet, er zijn geen wegen, het is woestijn waardoor men waadt. De regen heeft hen doodgezwegen, de hitte brandmerkt hun gelaat, maar één van ons is hen genegen: het hart, het plan, de steun, de daad. Een waterput brengt hoop, doet leven, machines worden aangevoerd…

Stelt u zich voor: een stad na middernacht, een echtpaar loopt door de verlaten straten, in opperbeste stemming. Onverwacht stopt er een auto en stopt ook het praten. Een man stapt uit en heeft niet in de gaten hoe bang zij zijn, op bruut geweld bedacht, omdat hij zelf, gevolgd door onverlaten, ternauwernood ontsnapte aan de jacht. Daar…

Ze raken niet, hun speelse twijgen, beroeren slechts dezelfde lucht. Doch heen en weer gaat bladgerucht, een zomer lang zal het niet zwijgen. In herfstig loof, hoor hoe zij zucht, de eik ziet haar naar hem toe neigen. Ofschoon de maanden dagen rijgen, draagt al haar pogen nimmer vrucht. Hoe moet zij hem toch overtuigen - wijl winter…

jaloerse minnaar je verjoeg de herfst met zijn warme kleuren uit schrik dat hij me zou bekoren je huilde in kale bomen omdat ik sliep in je paleis van ijs onder je witte deken je zuchtte op plassen en beken die onder je kille adem bevroren nu je me wakker kust, hoor ik je vragen of ik dit jaar de kristallen kroon zal dragen die op de troon…

Er knerpen kiezels in mijn hoofd. Ik wankel in het knarsend grind op zoek naar rust die ik niet vind in taal, in denken. Licht gedoofd omdat de schemer mij belooft dat hij zal troosten wie hem mint en ramen dicht opdat de wind geen schilfer uit mijn denkpad rooft. Het duister kent dit broze huilen om struikelstenen, hobbels, kuilen…

door de tijd beslagen krijgen herinneringen een waas zoals het lang ongebruikte glas dat achter in de kast staat weet je nog of je zoet of bitter dronk? of het tikken van twee glazen klonk? of daarbij ogen straalden, stemmen streelden? je slaat breekbare gedachten tegeneen en wat je toen zo zeker wist tracht je nu opnieuw te weten elk…

Zo is het ons uiteindelijk vergaan: als schepen zonder lading reizen wij. Niet doelloos, neen, de sterren en de maan zijn onze gids, zoals weleer toen zij het trekken langs een vaste hemelbaan aan ons als voorbeeld stelden. Ieder tij bracht wrakhout mee uit onze oceaan. Toch ging de dreiging, leek het, ons voorbij toen wij voor anker lagen…

Mijn kind, waarom liet ik ze zó passeren, de korte jaren van je kleutertijd, de lange dagen van het irriteren, in een onuitgesproken dom verwijt. Je sliep tussen de lakens van mijn spijt. 't Is schandelijk en toch durf ik beweren: misschien was ik je toen zelfs liever kwijt. Maar blijkbaar valt het moederschap te leren want nu je met…

Er liggen veertien regels op de loer. Ik weet nog niet of zij een valstrik spannen, misschien mij naar verlegenheid verbannen om een gedicht dat slechts een woordensnoer is, zonder inhoud of belang; droog voer, terwijl in fijner schotels, ranker kannen de poëzie verlokt tot proeven van een geraffineerder maal (zoals de Cour du Nord serveert…

Ik ben het groenpoepkuiken. Ik grobbel in het gras, ik strubbel door de struiken en plodder op de plas. Ik ben het groenpoepkuiken, herkenbaar aan mijn roep, aan mijn manier van duiken en aan mijn groene poep. Ik ben het groenpoepkuiken, jij slappe bruinkwakhoen! 'k Laat jou een poepje ruiken en let wel... het is groen. (De…

het breken van een ei vraagt niet veel durf maar welk een warmte en geduld vereist het broeden welnee, u bent geen kip en ik geen kuiken in de dop ik hou mijn broze kop omhoog vraag niet mij te behoeden voor alle tegenslagen een beetje zachtheid anderzijds wat mildheid bij het kijken stel dat ik dát zou vragen… zou het op moed gelijken…

wij spraken nooit dezelfde taal al peuterde de kleuter die ik was letters uit zijn mond ik kraaide nimmer zijn GEMAK noch zijn ONVERMOGEN wel eigen wisselwoorden die hij niet verstond stappen, fietsen, autorijden vreemde talen die hij sprak of liever: schreeuwde tot het kristallen lexicon van mijn kinderliefde brak deelden wij geen idioom…

Ik zeg: “Wel, doe het hem dan even na”, aan die mevrouwen en aan die meneren die hem te kwader trouw jaloers beleren. De beste stuurlui staan nog op de ka. Hoe ik het woelig stof tot goud zie keren, de treden van geleende tijd bega, tot ik ten leste voor een wending sta en zelf de vaste vorm ga uitproberen. Dan weet ik pas: er valt niet…

Ik hou van snoevedorus, maar niet met chocola, wel graag met stukjes blorus (die vind je niet in vla). Ik hoor u zeggen: "Hoor 'es," dus luister ik geboeid, "dan zit u in de sores want ik heb net gesnoeid." De florus van de blorus is zomaar weggesmutst? Pas op, ik leer u mores, u hebt mijn maal verprutst! Geen enkel brokje blorus…

De griespardot staat wat te grroemen temidden van een protterveld, bezaaid met viezeschetenbloemen: hij heeft ze allemaal geteld. “Ik pluk er vijf om vuur te stoken, dan knalt het -grroem- in mijn fornuis, en acht om -grroem- kaduuf te koken, dan ruikt het lekker bij mij thuis. Nog tien voor -grroem- mijn jaarlijks bad en twaalf gestrikt…

Als het rumoer mij tegenstaat, de beelden dansen voor mijn ogen, de bloementuin naar best vermogen geen plekje aarde open laat, maar mij te druk lijkt, overvol, dan keer ik naar het monotone, zie ik in kleurloosheid het schone, vat sympathie op voor de mol. Ik doe als hij en ga mijn gang door 't bovengronds geloop te staken. De grootste…

De bárzilmus heeft erge jeuk, toch durft ze niet te krabben. De laatste keer dat ze het deed, schoot haar karmonkel in een deuk en stond haar poot vol flabben. Geloof me maar: het is niet leuk behept met een karmonkeldeuk te hippen op beflabde poot in de Bárzilse Slabben. Nog liever ging ze stokstijfdood aan echt-niet-te-verdragen jeuk…

regen, regen, regen, het is zo triest zie die blozende tomaten huilen in de groententuin de boontjes schurken tegen elkaar aan zoeken troost onder het doorbuigend blad de sla staat met haar voeten in het nat kon ze maar haar krullend kapsel schudden dan vlogen druppels in het rond ik sop door de paadjes van watersnood red een courgette van…

Ze heeft een nagel in haar klok geslagen. Daar hangen alle ruikers die ze krijgt van haar bezoek op feestelijke dagen. Gelijk men aan een snoer de parels rijgt, schikt zij de bloemen in diverse lagen. Zolang de nagel niet met lossen dreigt, bewaart ze, om 't alleenzijn te verjagen, elk souvenir dat naar gezelschap neigt. Haar zoon…

Wellicht is dit de laatste keer dat jij je schoen zet bij de haard. Je hebt wel door dat zo'n meneer die uit een auto stapt, het paard op stal laat, mijter, witte baard, een gouden staf en wat nog meer in zijn verkleedkoffer bewaart, dat die omwille van de sfeer de grote vriend van ieder kind wil imiteren. Elke klaas en elke schoensmeerzwarte…