Netgedichten

netgedicht (nr. 29.331):

Spijt

Mijn kind, waarom liet ik ze zó passeren,
de korte jaren van je kleutertijd,
de lange dagen van het irriteren,
in een onuitgesproken dom verwijt.

Je sliep tussen de lakens van mijn spijt.
't Is schandelijk en toch durf ik beweren:
misschien was ik je toen zelfs liever kwijt.
Maar blijkbaar valt het moederschap te leren

want nu je met je nieuwe schoenen “jumpt”,
je tippen na een week al zijn versleten,
je door je eerste liefje werd gedumpt

(nog vóór ze wist dat ze iets met je had),
zou ik van ruilen niet meer willen weten,
mijn knappe zoon, mijn liefste kwebbelgat.

Uit mijn bundel "Verzinnen", te koop via Unibook.com.
De gezongen versie van dit sonnet is te beluisteren op mijn Nederlandse weblog.