Alle inzendingen van Violette Zandheuvel

Zeemeeuwen vlogen door de nacht gezonken in een golvend dromen sprak ik jouw naam in stilte en je vloekte niet, in het donker ademde jij gooide jij mijn hart in gedachten weer terug in zee.…

De zomeravond valt zwoel over de groengezegende zomertuin mystieke flora snakt naar regenwater groente wortelt dieper in oorsprong van eenzaam plantaardig bestaan onder de begieting van de mens honingbijen bestuiven zoete bloemen geur van weemoed omringt het licht van een volmaakte volle maan ik wandel langs de borders van het tuinpad…

Het is alsof de dood ons stilte afpakt en de kleuren van bloemen intenser zijn dan ooit maar helderheid is in een waas omdat de spiegel nooit kan liegen en denken soms niet verder gaat dan voelbaar beseffen dat het sterven ons de grootste talenten heeft ontstolen om voort te leven in gedachten.…

De dagen dat je tastbaar was in zwijgen kan ik nu zielsalleen niet meer bereiken ik vergeet je en zal de hoop ontstijgen verder ga ik zonder jou te leven voel je mij niet meer ben ik je nooit vergeten is er niets van jou onzeker in mijn hunkerhart gebleven.…

Soms zie ik jouw doodsgezicht in een spiegel vol verwijten herneem ik de intense stilte in een ademloos gevoelig hart voel ik de tijd die ons alleen laat in onbeantwoord vragen ben ik jouw ziel in dood zijn blijven dragen.…

Nodig ben je zondagsdroom tussen de regen onder donkere wolken denk ik aan je het wordt toch niets dan lege ruimte het aantal spiegels blikt hardnekkigheid en achter heimwee groot verlangen ben ik bij je denk ik te kunnen achterhalen, of aanvaarden dat dromen over jou en langzaam ouder worden.…

Mijn diepste stille ik dat zou je wel willen zien begrijp ik uit jouw stilte terwijl je mij mijn woorden ontneemt alsof we samen vleugellam zijn niet meer alleen, zonder elkaar in de spiegel kunnen kijken het antwoord blijft verzwegen achter vreemde ogen schuilt de wind zwaar op de hand geef ik mijn zwijgen terug aan jouw verstand…

Jouw warme mannenhanden laten mijn huid tintelen van verlangen en hunkering onze blote voeten raken elkaar in ’t tedere van de schemernacht jouw mannelijkheid verraad het trouwe schijnen van maanlicht de aanraking van mijn wulpse borsten doet mij huiveren van intens genot je dringt langzaam, sappig, in me als een lenige slang, kronkelend…