Alle inzendingen van W. Verhoeven

Soms dwarrelen gedachten neer, die ‘k opvang en voor jou noteer, die ‘k rangschik in grammatica, spelspelend met fonetica. Betekenis heeft zomaar geen zin, als ik er mijn logica in spin. Ik weef een web van woorden vol verrassende akkoorden. Soms dwarrelen emoties neer, die ‘k vasthoudend voor jou fixeer, componerend in harmonica…

Ik droom en denk vrij. Mijn gedachte is ‘t woord van onze grote partij die in onze vrijheid de lastige leugens vakkundig smoort voor ‘t grote geheugen. Zo beschrijft elk woord een vastgesteld feit. Feiten zijn waarheid en feiten zijn geweten. Machtigen met kennis, wie gaf hen die macht, hebben haar gesleten in gewelddadige schennis…

Fout? Fout in de oorlog, fout in de vrede, goed in de oorlog, goed in de vrede. Goed, fout, fout, goed? Het is een kwestie van perspectief: de terrorist is voor de vijand de grote held. De staatsheld wordt na lange tijd als historische fout van zijn sokkel gehaald, waarna hij omsmelt voor een andere held. Hij straalde…

dieper dan diep in pijn en verdriet zo intens voor een mens een hart bonkt een raam lonkt open is hopen hoger dan hoog zweef erheen ontstijg en stijg omhoog de pijn en verdriet verdwijnen maar niet als vlinder dartelend verder dan ver naar het buiten bij het sluiten van deze dag in het rood van de horizon ontvouwt…

Alles stroomt altijd omlaag water, mest en modder. Alleen de laatste wel wat traag. Ook dan eindigt elke klodder, meanderend en gestaag komend van de hoogste top, in de sedimentaire laag uiteindelijk ergens onderop.…

Wat brengt een mens tot een daad die onherroepelijk verder gaat dan een roep dan een vraag aan een medemens naar recht naar liefde het verdwijnen van pijn een laatste wens? Hoeveel moet een mens verdragen voordat hij voorgoed mag stoppen?…

Ideeën uit gedachten worden de woorden en krijgen de krachten die allen bekoorden die de werkelijkheid uit ijle niets vluchtig als de eeuwigheid, als de lucht sublimeert, klagend noch kluchtig, stolt, uitholt of verteert. 't Woord wordt vlees. In naam van 't woord worden zonder vrees weer mensen vermoord. In ijl trillende lucht…

De timmerman timmert, de smid smeedt en wat doet beroepshalve de poëet? Hij zaait woorden in terzinen en kwatrijnen, laat daarmee zijn inzichten ons beschijnen en oogst in verzen voor ons troost. Breng daarom op deze dichter die onvolprezen gemoedsverlichter op een vast moment een toost. De woorden gezaaid door de poëet verzachten…

Eruditie Zo zou het kunnen zijn. Inspirerend inzicht informeert en eloquent geformuleerd gegoten in hongerend gehoor een bijeenkomst op het forum van wijsheid, zich lavend aan deze bron, een revelatie als een rijzende zon, velen zich koesterend in diens schijn. Ja, zo zou het kunnen zijn. Een man, een vrouw, alleen een stem om…

Ik wil met jou op de hoogste kruin van het achterland de dag bloedend zien sterven in de zee. De natuur verstillend, verkillend, ons deert het niet. Ik wil met jou een bloeiende tuin en in elk kwadrant leven voedend, zo tevree verwerven. In het vuur van hartstocht gewrocht zing ik mijn lied. Ik wil met jou de laatste…

In het bos staat een boom te sterven met in zijn bast al de diepe kerven van eeuwen weer en wind weerstaan. Hoewel bloesemen niet meer zal gaan, zijn gebladerd nog de vele takken. Misschien moet iemand komen hakken aan zijn knoestige en vermolmde stam die ooit menig mens beschutte tegen het zengen van de zonnevlam, of ooit met stalen palen…

Als je ooit zult gaan, dan zal ik mij zorgzaam om je schouder slaan, koesterend jouw lichaam. Als je ooit moet gaan. Ik zal jou een monument van woorden weven dat daarna elk moment als een stille deken warmte zal geven. Als je ooit moet gaan. Dit stille standbeeld zal zijn als herinnering aan wat je hebt gedeeld, geweven…

Wanneer ben je voor het eerst verlegen langsgegaan? Wanneer raakte jij mij voor het eerst voorzichtig aan? Wanneer streelde je en kusten wij elkaar spontaan? Wanneer, wanneer was dat ook al weer? Wanneer heb je voor mij iets aardigs gekocht? Wanneer heb je mijn warmte voor ’t laatst gezocht? Wanneer gaf jij mij de laatste keer…

Wie of wat is toch een held? Die verricht een daad die telt, groots en zonder zelfzucht. Die slaat niet op de vlucht als angst het hart verlamt, maar moed in hem ontvlamt. Een held hijsen we op het schild, door bewonderaars hoog getild. Maar wie zijn toch die kleine lieden die dagelijks in hun vakgebieden zonder zeuren zware, saaie taken…

Water stroomt alles omlaag, spoelt het bergafwaarts naar de zee. ‘t Snijdt door landen als een zaag en neemt diens sedimenten mee. In de tijd gestolde resten mengen zich in dit geklater in de loop het allerbeste met het vallend hemelwater. Het valt, versnelt en stroomt dan traag en zoekt klotsend zijn bestemming, meanderend door…

Bloem sonnet Als verwoorden verbloemen van verdriet en verlangen gevoelens van verlies dichten betekent, rangschikken en verlichten rijmende ritmes dit in een somber lied. Als woorden voor ons bloemen zijn die niet bestaand toch zijn geplukt waarbij hun ziel is weg gerukt, dan zal ik knielen bij jouw schrijn. Als alleen bloemen kunnen…

Wie durft? Als je verdwaalt in je hoofd, als jezelf niet meer gelooft, als je elke dag opnieuw begint, als je niets nieuws meer verzint, wie ben je dan nog? Wie durft? Als je gedachten blijven dolen in onpeilbare, diepe holen vergeefs zoekend naar een doel, vergeefs zoekend naar gevoel, wie ben je dan nog? Wie durft? Wie was je…

Aan verdrietig zaad ontsproten zijn deze woordelijke loten en ontvouwden droeve bloemen om gevoelens te benoemen. Letters als messen in een scherpe tekst kunnen ten diepste gewetens kwetsen, door ideologen tot waanzin behekst als voorgangers die gewetenloos zwetsen. Bloemen verbloemen het verdriet en de pijn. Een jonge bloem gesneden…

In woorden als water omwentelt de waarheid de slordige prater zijn niet weten tot feit de werkelijkheid wordt gewelddadig verdraaid zijn waarheid een fort zo vol leugens gezaaid Zijn woorden zijn daden die ons openbaren ze zijn zwaar beladen vervormen het ware hij belijdt zijn moraal en ethiek van de tijd in een droevig verhaal…

Kampvuur Hij was die jongen met die gitaar die zingend de sfeer zou verhogen. Hij beroerde ieders gevoelige snaar tot de avond voorbij was gevlogen. Zittend bij het dansende vuur speelde hij romantisch repertoire en vertolkte tot het laatste uur de passie van hem voor haar. Hij was die jongen die ooit alleen, als de anderen waren…