Alle inzendingen van Walter Tack

De vlindertuin GESLOTEN. Ik keek op de grond met draad afgesloten. In mijn gedachten verrijzen vlinders uit het verleden; Ik wil vliegen op de vleugels van een witte vlinder en ongehinderd onverminderd kijken naar de vitrinekast naar het witje achter glas, opgesloten in de laatste klas. En het schoenlappertje dat rode schoentjes…

Dwars door de koestal zweven de twee zwaluwen naar t'gemetste nest.…

Wie dieper graaft dan de bodem van zijn mogelijkheden, zit in de put; Het is een putist. Gij kunt de put niet dempen met andermans ellende. Gij die uitgeput zijt, doe mee met VTM, maar valt niet in de "valkuil" want dan zit ge er weer in!…

Er hangt een wasdraad buiten; maar een vogel die passeert heeft er iets gedeponeerd, dit zomaar zonder fluiten. Geen vuiltje meer aan de lucht, alleen de wasvrouw ja die zucht.…

Schrijvertje ik kom schuilen bij gebrek aan een onderdak voor mijn versjes; een hele zak. Of moet ik met de wolven huilen? Wat is de regen zonder ruiten en een binnenste zonder buiten?…

Taalkunde De taal; een tafel van vermenigvuldiging van vele letters.…

Aan allen die daalden naar hun ondergronds doel gaf gij een veilig gevoel gij, die ons naar boven haalde. O schone schacht, uw wielen draaiden alwaar de kolennacht nog eenmaal zwaaide. De kabel losgelaten in ontwapenend beton en afbraakapparaten zonder saluutkanon. Een gouden tijdperk en het zwarte zweet door het labeurwerk beiden…

Mijn herinneringen tekenen tekst op een blanco blad de ongeschreven letters van mijn moeder. Blij met een hof vol bloemen schreef ze woorden in ongedwongen ogentaal, met lettergrepen in een welbegrepen vertrouwd verhaal. De woorden op mijn voorhoofd geschreven: Gods zegen en beware, die beelden zijn mij bijgebleven. Ma, nu duim…

een haiku is als een japanse kerselaar die vol bloesems staat…

We waren beiden één gedicht lazen in dezelfde boeken op de eigenste bladzijden. Verliefd op dezelfde onuitgesproken letters vol lippenstift. als een geschrift verstoken achter woorden die wachten op morgen, ontgaan aan het nu. Verder dan de vriendschap lag onze liefde niet; Alleen geduldig dralen aan de waterput in de veranda. De grote…

Mijn voeten voelen nog de gloed als het water is weggeëbd en de schelpjes blootgelegd uit rimpelend zand geschept. De duinen nog onvervuild voelen de wind waaien naar de landelijke polder weg van de glooiende golven. Boven het bruisende bruine schuimende sop schuift scheerlings een meeuw naar haar zeeluchten kajuit.…

Als de bamboe bloeit bloeien ze allen samen en sterven staande…

Hoe lieflijk zijn de voetjes van de verpleegstertjes die zonder kloppen de kamertjes binnenkomen. Hoe lieflijk zijn de voetjes van de poetsvrouw die tussen twee dweilen in een lieflijk woordje brengt. Hoe lieflijk zijn de handen van de vroedvrouw die als allereerste het kindje in moeders handen legt.…

Duizend dichters en nog geen VERS gesneden brood. Duizend dichters en nog geen RIJM op mijn ruiten. Duizend dichters geen gat GEDICHT in mijn regengoot. Duizend dichters en eindelijk een dicht-STUK.…

Het beeldhouwwerk toont alleen maar de stenen waarneming van de buitenkant. De binnenkant ongemoeid laat voor de beitel. Een denkend teken als fragment moment versteend. In de beginne een brok beeld van oeroud arduin. Beeldig geheugen naar wie passeert en denkt.…

Met open armen ontsluiten de geliefden hun geborgenheid achter gesloten deuren en een bloempje voor het raam. Gordijnen zijn niet nodig een boek is overbodig nu zijn ze eindelijk saam.…

Als de angst langs de voordeur bij mij komt schuilen om mijn schaduw te beschermen dan vecht ik of vlucht ik naar het onbestaande als weggevoerde uit mijn nachtmerrie langs de achterdeur naar buiten aan de angst ontsnapt…