Alle inzendingen van Wil Melker

jij hebt wel trekjes van de hoge ochtendwind die in de vroege morgen al wat witte strepen vindt ze dubbelsporig vouwt want atmosferisch is het op die hoogte erg koud ze blijven zo langer in het gareel maar kleuren met zonsopgang rood mee…

ik zag de vingers van je handen zacht spelen met lieve lichte geluiden die opklonken als jij ze openden en dichterbij kwam met warmte die eindeloze rust en bescherming gaf achter jou kleurde alles nieuwe verbazing in langzame melodische tonen die zacht nader kwamen en weer verdwenen elkaar strelend in en op de muziek van het…

ik heb de lentes niet geteld maar het waren er minder dan ik me herinner vaak bleken hun bloemen bevroren of ondergesneeuwd de zon ontbrak omdat storm met regen smeet toch wist een kleur de sfeer te domineren het rood satijn van valentijn in alles kom je hem tegen zonder er iets om te geven aangewaaid en dan natuurlijk…

ik heb de wolken langs zien razen het witte boven om de hemel te behagen het donkere onder door het frequent gedonder van ontlading pas in het universum ontdekte ik zon in leeftijd en liefde ging jij voor de eerste opgang ik zag jouw licht voelde eindelijk warmte teder heb jij mijn huid belicht met lente en zomerbruin…

in jouw nabijheid klonk muziek in alles wat de kleur van beweging maakte smaakte een kleine melodie die symfonisch harmonieerde met andere klanken van diverse kanten lichte tonen komen uit het mimisch gedeelte de wat gedragen stukken uit lichaamstaal niet ieder kan meteen de partituur lezen om preludes een goed aandeel…

ik zag je stappend gaan plezierig tikten kleurige slippers straatstenen aan een harmonieus geheel dit bewegen als deel van het geheel wat zo persoonlijk ingepast kon worden je lach klaterde dit statement tegen deuren en ramen vele antwoordden maar nog geen namen wel kwamen kleuren in beweging uit een persoonlijk signatuur in…

ik heb steen laten bloeien met hamer beitel en zaag mijn vingers zien bloeden als ik ze aan scherpe kanten openhaal maar wil in tijd naar een eeuwige lente om haar schoonheid tot in alle zomers te verlengen onze leefwereld is in gelijke vormen opgebouwd met blauwdrukken onder eenzelfde atmosfeer en uit dezelfde grondstoffen…

ik heb steen laten bloeien met hamer beitel en zaag mijn vingers zien bloeden als ik ze aan scherpe kanten openhaal maar wil in tijd naar een eeuwige lente om haar schoonheid tot in alle zomers te verlengen onze leefwereld is in gelijke vormen opgebouwd met blauwdrukken onder eenzelfde atmosfeer en uit dezelfde grondstoffen…

je stapte jeugd in overmoedig grote passen met sneakers die in wit bij jouw totaalbeeld pasten met soepele armzwaaien begroette jij de wereld met dromen om verder te komen omdat jij al heel lang de regie over eigen leven had en nam in uitnodiging voor warm samen jouw verschijnen gaf de sfeer het stukje zon dat vandaag ontbrak…

ik kon niet langs het klassieke profiel van je gezicht waarvan het voorhoofd zijn afkomst al jaren wist in de neus en jukbeen partituur van voorgangers uit het eerste uur toch heb ook jij het avontuurlijk nomadische bloed en de onrust uit de volksverhuizingstijd waarin het leven zich op ruwe wijze presenteerde wat men…

je overschaduwde het blond waarin zon en wind hun zomers speelden in de krullen van onze haren en het wit van golven het blonde open waar wij vroeger zo vaak hadden gelopen werd parkeren in beton duinen verdwenen voor recreatie rondom de vette baklucht van patat en snelle hap maakte het strand nog viezer dan ooit gedacht…

ik liet het rafelen toe omdat ik moe was van de knoet de strak gedraaide schoonheid sloeg een leven lang genadeloos toe pas later gingen we pluizen vonden verschillende huizen die welkom boden ook in die warmte daar konden wij helaas onze draai niet vinden want in de rafels schitterden nog ongeziene kleuren die bijzonder…

ik heb de kleuren gemeten van ogen die goed kunnen inspreken met een wetende blik die compassie kunnen delen zonder confrontatie die al innemend hun woorden kunnen geven het is een samenspel omdat de doelen niet geformuleerd zijn in een liefdevol eerst ontmoeten om de interesse in elkaar te verdiepen met het verstaan…

de heerlijke kleurrijke zich met andere mengende aura’s van feestende mensen zijn frivool zichtbaar in nacht- clubs en discotheken speurend speelt de muziek met haar beat in op losse eindjes om die te verbinden tot de gewenste string naar het begeerlijke einde ze zuipen schuiven en snuiven alles wat voor handen is voor de…

zij vibreerde zacht lief in haar lach talloze minuscule vonkjes knetterden alsof zij altijd zo gespannen was het was haar huid die bij raken incidenteel ontlading gaf deze zijn boodschap tot ontspanning verder bracht zoals geleiden ook neuraal kan nemen emoties vaak een andere baan in het bestrijken van grotere gebieden…

we hebben de tijd opgerekt toch wordt er in meer minder gezegd alsof we zuinig moeten zijn op de info die we geven in zijn effecten op leven het heerlijk kletsen is voorbij want wat we doorspelen is nu van belang voor jou en mij wil melker 02/02/2022…

lief spelen zij al jaren lang het spel van licht en schaduw nooit heeft een onvertogen woord daar afbreuk aan gedaan als er een lichte schaduw overtrok werden er slechts wenkbrauwen gefronst en nooit eens stevig op de deur gebonsd alleen waar onverwacht het contrast verstoord werd herstel niet snel voorhanden was bleek…

je vingers met dwarse streepjes die kootjes dragen nagels die nooit hebben nagelaten vuil te willen zijn de lijnen in je hand als markering van spieren en gewrichten de duim heeft een oppositionele rol in dit gevoelig geheel ringen rond de pols hebben hun eigen verhalen over het vele werk de vermoeidheden in buigen en barsten…

jij kon ons In een blik de dialogen uit een roman laten lezen met mimiek de diverse emoties goed accentueren met lichaamstaal van armen en benen de setting veranderen waarin jij speelde ogen klein en verschrikt groot gaven gevoelens voorzichtig hun ziel zo nam jij ook met vingers toeschouwers mee om samen te genieten van…

jij hebt ooit je eigen tranen gedroogd toen je besefte dat jij nooit op eigen kracht zou leren vliegen jij als kind van de hemel met altijd hoofd en armen omhoog om het blauw van de lucht ook maar even te kunnen raken om de vlucht van wolken te kunnen smaken het was toen jij in ultiem proberen met een hoge sprong…

ik zag ogen langzaam open gaan lichaam traag ontwaken in het ontdekken van de nieuwe dag waar donker is geweest veegt nu licht de restanten naar de kanten opwindend trillen leuke dingen in het gezichtsbeeld terwijl donkere delen bezorgdheid meekrijgen het kleine carrousel van deze ochtend opent een veelvoud in kleur en ludieke…

ik kon geen stappen doen in de wereld van glas als dat breekt vergeet het zijn unieke vorm is voor altijd geweest er is geen geest want de schaduw bij glas is wat was en komen gaat het nu is gevat in iets dat zich subtiel laat zien als entiteit zonder tijd ik doe geen stap voordat wat is ook zijn reflecties heeft in wat is…

ze knipte heel zacht met haar vingers en meteen spitsten de oren zich in de zaal waar door het geroezemoes de aandacht was verloren ze zwaaide en zag alle ogen haar armen en handen volgen als zij draaide en liep wist dat de alertheid zich weer had verdiept in de goede stemming en sfeer zette zij zich neer verwelkomde haar…

ik had je zien lopen voor de grote rood rijzende maan aan een dichterlijke horizon het landschap straalde mystiek in gewijde stilte waarbij langzaam rood naar geel verschoot jouw passen dansten in het gaan voorbij en terug langs een wassende maan waarvan het licht tot gezicht verijlde in het diepste donkerblauw uit de universele…

zacht klinkt de weemoed in hun lief gezang maar woorden met een eeuwig gewicht maken kinderen bang zij gaan voor het meer dansante voetenwerk en de handjes maar in jouw ogen smeult het nooit gedoofde vuur het donkere van je stem herinnert zich nog ieder uur die vonken ga jij kinderen leren uit hun geschiedenis van proberen…

ik zag je ogen zingen met het licht van de zon van binnen een sprankje ondeugd lag als verrassing over je bruingebrande jeugd op het warme strand kleine cirkelwinden speelden met achtergelaten dingen waaiden op in een minitornado bestrooiden ons met zand als offerande van de natuur op een godvergeten uur wij holden…

hij hoefde zijn rug niet te rechten kreukloos viel het maatpak hem op de huid zijn accessoires waren hun tijd al ver vooruit opzienbarend in het trendy circuit dat hij onderhield hij leek onbereikbaar keek verder weg dan ooit pas op de horizon was er kans op ontmoeten bij toeval op afspraak nooit…

hij hoefde zijn rug niet te rechten kreukloos viel het maatpak hem op de huid zijn accessoires waren hun tijd al ver vooruit opzienbarend in het trendy circuit dat hij onderhield hij leek onbereikbaar keek verder weg dan ooit pas op de horizon was er kans op ontmoeten bij toeval op afspraak nooit…

het zit niet alleen in je ogen maar de standvastigheid straalt uit je gezicht dat toch communicatief helemaal open blijft lippen iets geopend in de beginnende krul van lach gevat in subtiele fijngevoeligheid het neusje iets in ondeugd opgekropen je konen ronden in een lichaamswarme kleur op een matte foundation die fraai contrasteert…

het zit niet alleen in je ogen maar de standvastigheid straalt uit je gezicht dat toch communicatief helemaal open blijft lippen iets geopend in de beginnende krul van lach gevat in subtiele fijngevoeligheid het neusje iets in ondeugd opgekropen je konen ronden in een lichaamswarme kleur op een matte foundation die fraai contrasteert…