Alle inzendingen van Wilma van den Akker

nee laat maar even niet van je horen je walmt naar zeer en ik hoef niet meer ik zie een dwang om je gezicht aan te raken elke seconde een tik tegen je sik om het kwartier schiet mijn vinger door het papier toetsen vliegen van het bord was je kleren, je lijf met zeep en neem meteen je mond mee je walmt naar zeer ik hoef…

je schijnt zwak en staat laag toch zend je golfdeeltjes uit om op te slaan in de vlechtplek en de lange winter mee te doorstaan…

het regent verboden woorden blaren zweven bomen vellen bloemen zinnen doen toch wat zij willen…

een jaar later maakten we vliegers we hadden geen zin krabbelden wat op papier, achter onze oren we discussieerden, drukten onze snorren begonnen eraan, aarzelend zoekend maakten een constructie meten is weten stelden bij mopperden, kleurden dachten dat het ding nooit de lucht in zweetten de laatste twintig, vijftien, tien…

ik Google gordijnen in gedichten, daarna gedichten met gordijnen en vind vele vlagen wind gesloten werelden, stof en mijten voor mij is het blauw velours dat zelden sluit om het licht buiten gekleurde vlaggetjes voor tegen de duiven. het helpt geen zucht mijn uitzicht is ruim, blauw en groen niemand ziet mij naakt al zou ik het willen…

het leven is een zak gekleurde ballen ik trek een gele die wil ik niet maar zuig erop tot ik blauw zie ik pak een bruine die gooi ik weg net zolang tot ik rood heb ik trek nog een bal een paarse, ook die wil ik niet, maar okee hij is paars vooruit dan maar…

diep van binnen zit zeer opgeslagen, zeer diep diepzeezeer ratten zitten in een cirkel om een schaal met melk na verloop van tijd: een trilling een week gevoel, een kleine wee die zich voortplant, een golf wordt een eindeloze golf om in te verzuipen sluit de ogen ga onder, slaap word wakker in het zand met de zon op je lichaam…

mijn eigen muze en nog steeds geen moeder vanmorgen belde de vader van het koffieboontje maar hij boeit niet meer intussen lag mijn pen te lekken op het laken diezelfde middag begon het bloeden…

zwarte wolk lekt inkt snelle trein rekt druppels uit ramen gearceerd…

alweer meld ik me aan bij het aardbeienplantenbevrijdingsfront en vecht tegen smeermoes en meerwortel ik duizel, het zweet breekt uit vette muggen vallen me aan en nijlpaarden grommen in de vensterbanken volgende week weer een stukje en anders opnieuw beginnen…

gekakel in de gang hoe is het mogelijk dat die kippen in bloemetjesjurken de lift namen naar de vijfde instappen knopje pikken uitstappen gescharrel op de kokosmat tijd voor een vos, passie en iets om over te roddelen…

god laat ons niet verzanden in praktische zaken auto's bankstellen en rekeningen vaatwassers, drogers espressoapparaten hoewel koffie... laat ons de mode negeren en laat ons graven en wroeten naar handen en voeten naar botten, troost en vredespijpen laat ons laten we laat god wat is het laat…

gaten in zijn armen waar de plakkers zijn verwijderd zelden zag ik iemand met zoveel geweld de toetsen van een telefoontje dan komt het bericht: er is vertraging hij stampt, krijgt zin de trein te slopen ik mag niet kijken gasvlammen komen uit zijn oogkassen ik ben als een konijn gevangen in groot licht ik moet oppassen hij…

soms kan je maar beter achter glas papa mama praten dat we mekaar niet verstaan maar wel begrijpen dat ik jullie niet hoor maar wel de aandacht weet te trekken met mijn blote buik en gekke bekken soms ben ik gelukkig bij het afscheid en dat ik jullie niet kan horen de armzalige pogingen tot zenden en ontvangen vooral veel zenden…

zaterdagmiddag en verwarde rijen elf september tweeduizend vijf dringt die vrouw nou voor of is ze assertief? gemonkel zwelt aan tot een vonkende vraag: waarom wacht u niet op uw beurt? waarom vraagt u dat aan mij en niet aan haar? hoge luchtdruk, hoofden rood stemmen hard en ogen groot een vermoeide man met een V komt het verkeer regelen…

zij is het blaffende spreekwoord zij bijt naar het wurgkoord en mept naar de macht zij is mevrouw Hoofdpijn terug van vakantie joepiejajee ze is Minnie Mouse met een kunstgebit een naakte sloerie een gevangene ik? eerlijk gezegd wens ik haar beurtelings ziekte en liefde - ik aai haar en krijg een douw zij is de leeuw met de doorn…

ze dreef me tot de rand de baas, mijn moeder met haar grote dwingende ogen en haar harde stem luid en rustig zei ik 'nee' nog enkele stappen vóór de rand die laatste stappen zet ik niet niet vrijwillig en niet onder dwang ik heb nee gezegd met kracht, niet braaf maar wel terecht en hoeveel stappen kost het nu om mezelf en…

met gesloten ogen heb ik een visioen: twee gouden cirkels een zwarte ondergrond in het midden ligt een half maantje met een gouden stip het zweeft en vervaagt oorsprong: toen ik mijn ogen open had, zag ik: een blauwe spiraal op gouden ondergrond een houdertje met brandend waxinelicht de zwarte pit Boeddha kijkt toe met…

daar liggen de bomen rustig te ontwortelen, elfen namen happen uit hun bankjes pluchen mos streelt de ogen neusgaten zuigen aan de loofgeur penissen schieten uit de grond en de eikels hebben tepeltjes hemelse bruggen over waterpartijen voeren naar verrukking - ik graaf me in een stapel bladeren, stuit op stevige wortels, laat me nemen…

de koningin is een flatgebouw haar kroon staat op het dakterras een hand zwaait vanaf de vijfde verdieping naar haar onderdanen het is er wat krap: we schrijven onze boeken in de wasmachine en lezen op de trap tussen niet bestaande illegalen junkies knabbelen aan haar tenen borsten zijn verboden terrein ergens onder het midden droom ik…

laat mij toch staan ik ben geen hindernis, geen obstakel voor de stroom stoere krijger wrijf met je stok laat de mieren kriebelen van plezier geef me vreugde doop je staf in de rivier zij omhelst en ontvangt je met vloeibare lippen…

na lemen huizen is beton rot anekdotisch vallen gele wederiken met hun punten op het tapijt - een sterrenbeeld ik pak een spa en schop een struik de tuin uit ik lees een dichter die ik nauwelijks nader erg erudiet, Piet daarmee houd je me wakker, met wat ik niet begrijp zo kom ik terug bij de aarde aan mijn zolen…

ik ken een makkelijke en een moeilijke Mieke moeilijke Mieke loopt met haar hakken in het zand tref ik haar, dan raakt ze mij ze leert me 'nee' en afstand en gesloten makkelijke Mieke mocht ik meteen met platte zolen lopen wij een eindje op…

ik kijk met mijn neus en zie geen steek die lichtblauwe vlek is de vrouw die voor me zorgt ik denk dat ik naast blijf maar soms ben ik haar kwijt - afgeleid door een spoor, een krul van geur eens liep ik zo rakelings langs een konijn dat ik niet zag - pas meters later bereikte me die streep en maakte ik rechtsomkeer…

ik keek naar jou en zag - vergroot - mijn eigen angst voor close en samen ik zag je vertrekken en deed zelf de deur maar vast dicht … moet de spiegel verwachten toegift: dagelijks denk ik: ha! vandaag nog niet aan jou gedacht…

van Heilig Moeten en Groot Verlangen afdalen naar Wilskracht en Strijd maar nee ook die kosten teveel energie wat rest is echt alleen wat is en stroomt en poëzie (met dank aan Emily Dickinson, gedichten nr. 536 + 569)…

een vrouw is verliefd ze stuurt berichtjes hij antwoordt niet altijd elke stilte heeft een angel zij trekt die uit en legt ze in een laatje op alfabet bij de c stopt ze ermee dicht elk gaatje wast haar kleren betaalt rekeningen de man stuurt een berichtje zij antwoordt niet nooit…

zeg ik terwijl jij nog natrilt want er komt vocht uit mijn ogen o dat geeft niet hoor, zeg jij maar jouw ogen zoeken je schoenen…

de boom die hevig naar de hemel vorkt vraagt niet om het inslaan van takken die de wolk met vuur naar de aarde werpt wat gebeurt er toch tussen hemel en aarde dat in een flits en een klap de boom en de wolk hun kracht verliezen de wolk het vuur de boom het sap?…

dat moment waarop ik net dat pak koffie open heb gemaakt en er even in knijp dat de lucht erin komt die overgang van hard naar zacht, dat moment…