Dood, net als in mijn droom
Je bent dood en dat is wat ik voel
De geest die was er ook
Nu, hier bij mij
De geest praat ook, tegen mij
Hij is er en hij is er niet
Dat is wat de dood tegen mij zei
Ook zei de dood;
De geest gaat weg
Slapen, in rust, zonder jou erbij
Toen plots vaagde hij weg
Inderdaad, zonder mij…
Wat gezegd is is gedaan en wat daarna komt is hier niet ver vandaan
Is de spanning er nu al af of zijn we overbeladen, want ik voel nu iets wat nog niet is ervaren
Het is een droge grens voor wat we zien maar van binnen een oase dat veel gevoelens moet voorzien, voor een plekje in ons leven dat een stukje moet krijgen voor dat wat we nog niet…
verzuilt in melancholie
emoties die me de grond in trekken
gevoelens die bedwelmd worden
meegesleurd door de zware stroming van de zee
totdat ik opgeslokt word door de fouten
die we door de vingers zagen
En nu als een anker om mijn enkel de dood zegeviert…
Stel nou dat de dood
tegen me zegt ‘ga
maar dood als je denkt
nu is het goed en
niet wanneer je van
mij, de dood, dood moet’
Zou ik dan over een
miljoen jaar nog bestaan
of gewoon doodgaan als
ik toch al dood zou gaan?…
Zij, dat meisje
Dat je nooit meer vergat
Waar het verhaal altijd meerdere kleuren bij bevat
Zij, die nooit meer vergeten kon gaan
Bleef bij je
Alsof haar geest met je mee was gedaan
Ze was mooi, lief en intelligent
Niets wat aan haar kon tippen of bij haar in de buurt kwam
Ja, zij, dat meisje dat er altijd was
En nooit meer zou vergaan…
God, wat haat ik deze wereld
die geen sprookje is
nooit zal zijn
die verwrongen is
met pijn
Ik hekel het
mijn afgrond in
met de kinderlijke hoop
op beter
die niet zal zijn
want als hij niet trots is
op mij
zoals
ik op hem
wie ben ik dan
verloren in mijn zijn…