Alle inzendingen van abel staring

geheel bewolkt sjokt amos zonder tas de zanderijen door de wijzen zwijgen de duinen golven grauw en stug en roepen rwanda op heuvel na heuvel krankzinnigheid de kardinaalsmuts kraakt van verre gebeden de zachte berk slaat in de wind het mededogen…

jezus dreef ze uit nu zitten ze in banken zich rijk te slapen Een interessant interview met Joris Luyendijk in TROUW prikkelde mij tot bovenstaande haiku. Zie http://bit.ly/1HOswe6…

het mist zo zacht gelukkig staan de bomen nog bij zichzelve stil…

zij vergist zich niet: zij ziet de hovenier adam ziet ze nieuw…

zich vertakkend vertolken ze voor mij wanhoop biddag van de bomen maar morgen komt het groen…

kissing the earth... maar wie kust het koele kale raakvlak dan? noodzakelijk een engel hij tuit toch de lippen al…

wie ziet de stille in den lande gaan de bode van achteren vrij van zwaartekracht?…

de as verschoof in het verzonken vuur en zie een vonk de eenzame monnik gaat door de deur naar de nacht…

wat komt er na de laatste ademtocht die ik nog hoor? vindt zelfs de mus een huis en tsjilpt ie in het koor?…

die vredevogels loerend bij de haringkar azend op afval bij nadering schieten ze in een wervelwind omhoog…

ze vallen aan massaal die zwarte vogels op de pindakaas intussen roepen ze kras tiebie kras tiebie…

de ziel dat is zo'n oud belegen woord ik weet haar niet te vinden tenzij men aan haar komt dan doet zij zeer betrapt 30 november a.d. 2014 dominicus prima adventus begint met 'ad te levavi animam meam': tot u hef ik mijn ziel op…

soms treft een doener in gedruis rondom een bres waar stilte woont en een zeldzame vogel zingend hem blozen doet…

fris nog het gras en fier die glinsteringen in novemberlicht…

dalend zoekt hij in de grote zee een standplaats heft dan de handen hoog en zingt uren lof en dank hees gezongen rijst hij uit het water op en rust in het zand blazend op de oude huid drogen otters zijn voeten…

een aalscholver schouwt vanuit de top van de iep de begane grond overal meent hij te zien het recht van de sterkste…

aan het water wringende berkentakken kaal naar omhoog…

geen rechte tussen hemel en aarde geen streep een kring van damp vormen wij rondom ons om tot strop…

'n flits een zwaluw en dan dat roerende wit van de buik…

meeuwen zijn beschermd zij beoefenen de kunst van het vliegen…

regenpauze prompt in actie de vogels ik ga om brood…

ze stokken ze stokken in je keel de grote woorden en komen in windstilte fluisteren soms aan boord…

o beige kauw ik zie je alle dagen zwijgen wil het doodsgebed maar niet opwellen? #IS #tanka…

waar zij passeren blijven kruisen achter huizen leeg wie met granaten eren zal de eeuwige weren…

amichai lees ik: ‘de diameter van de bom’ en boven mij gaat het gierend huilen op deze eerste maandag De diameter van de bom was dertig centimeter en de diameter van zijn effectief bereik ongeveer zeven meter. En daarbinnen vier doden en elf gewonden. En daaromheen in een grotere cirkel van pijn en tijd liggen verspreid twee ziekenhuizen…

steeds weer de vloer op de eeuwenoude schimmen wisselend van rol in de coulissen stil nog kinderen van de rekening global village tanka…

hoor wieken op de wind gezet het maalt maar door in de grote zomer stroomt van de steen heel helder wit…

kraai op lichtmast krast en krast indringend zijn laatste oordeel…

ik zit op een grote kantelende dobbelsteen ondeelbaar het ogenblik van vallen in de ruimte…

koel en vol vangt zuster maan het licht uit licht…