Alle inzendingen van agnes lichtenberg

overleven is méér dan niet sterven ik kijk mijn (nood) lot recht aan en leer dan te leven dat is óók overleven…

als je door de hel moet gaan je verlaten verraden voelt als je in een leegte komt te staan je ziel tot nulpunt is bekoeld als de wereld voor je instort je denkt dat niemand je meer nodig heeft als je steeds opnieuw gekwetst wordt het leven je weer nieuwe klappen geeft als je aan het einde van je kunnen bent niet tot vechten meer bereid…

prille dromen zijn zo tastbaar zuiver met een stille huiver van verwachting latere dromen zijn zo sterk verweven met het leven dat zijn sporen bracht soms zijn late dromen de prille dromen die na zoveel jaren niet gestorven zijn…

mam ik geloof wel dat ik geloof in een hogere macht maar die is heel ver weg veel verder dan ik altijd dacht want nu ik steun van boven nodig heb is daar alles stil en leeg maar jou heb ik gehoord mam toen daar alles zweeg ik vraag je nu: geef me de kracht om het leven van drie te runnen want zo moederziel alleen zal ik dat nooit goed…

op deze stralende herfstdag ben je stilletjes tegen zonsondergang toen alle kleurenpracht verstilde van ons weggegleden naar een vredig licht wij hadden zo graag nog samen met jou van de herfst van je leven willen genieten…

vrede is ver van waar geweld, agressie, onrecht, hebzucht, en honger regeren vrede is dichtbij in samen delen samen strijdbaar opstaan bewapend met miljoenen lichtjes het dreigend duister weren vrede van binnen is leven respecteren…

als een weegschaal in evenwicht is betekent dat wat links en rechts op je bordje ligt hetzelfde gewicht heeft ongeacht de omvang het zegt niets over de waarde die bepaal je zelf…

afscheid nemen van jou, Jan doet zó’n pijn van binnen dat ik het niet helemaal voelen kan het gaat dieper dan de zinnen het warme licht is voor me uitgegaan het is zo koud, zo stil, zo leeg het leven voelt zoveel armer aan zonder de vriendschap die ik van je kreeg afscheid nemen van jou, Jan je ogen nooit meer zien glinsteren je nooit…

je krijgt eelt op je ziel als verdriet gewenning wordt door leren hoe je pijn bekort want vaker ondervonden ben je minder te verwonden omdat litteken een pantser wordt je krijgt eelt op je ziel als je vol vuur je verweert maar een ongelijke strijd je leert dat je nooit zult overwinnen en langzaamaan van binnen een kille kou je vlam verteert…

loslaten het mooie moeten loslaten het warme weerloos laten gaan doet verstillen en verkillen alleen verleden blijft bestaan herinneringen zijn geschenkjes voor wie die wil verwerven laten dat mooie leven levend loslaten is een beetje sterven…

liefde is groei en samen rijpen vanaf het eerste vleugje tot woordeloos begrijpen liefde is seizoenen samen reizen door lentegroen en zomers goud door herfstig storm en winters koud is samen stilletjes vergrijzen liefde is het gevoel dat altijd was en is ergens diep van binnen zonder einde of beginnen zonder eis of norm en in…

je laat zoveel achter als een storm gaat verstillen het meeste omdat je dat wilt maar ook veel dat je hart doet verkillen en je neemt zoveel pijn met je mee het is pas echt voorbij als je voelsprietjes zich hebben teruggeveerd in een nieuw gevormde rij de rust daarna van binnen is als een magazijn waar de herinneringen gesorteerd…

verdriet vandaag was ik aan je graf maar je was er niet en toen ik je mijn bloemen gaf voelde ik al het verdriet van de velen wier leven met het jouwe was verweven ik voelde al die levensdraden die werden afgesneden kon al het verlangen raden die nog éénmaal aan elkaar te smeden maar je was er niet wij waren er alleen met ons verdriet…

naar het licht steeds minder kracht minder lucht minder zicht steeds minder leven meer donker dan licht hebben uren met glans soms een dag wat verlicht steeds meer werd leven meer lijden dan licht aan het eind van de kracht in rust brengend inzicht levend lijden losgelaten nu is er alleen nog het licht…

ik nam te vaak afscheid van dat wat er niet was ik bezorgde mezelf dubbele pijn…

even evenwicht vluchtig vederlicht even evenwicht rijker rijper wijzer wetend wondend soms even licht: even evenwicht…

angst ik laat een lichtje branden voor als je ‘n monster ziet je doet je ogen open ontdekt: het is er niet het monster angst ligt altijd op de loer bij ieder mensenkind het is de angst dat het monster angst ons overwint ik laat een lichtje branden dan komt het monster niet…