Alle inzendingen van almaresáre

Als ik in de spiegel kijk zie ik meerdere gezichten vermengd met die van mijzelf een gezicht met verdriet één met zorgen één vol vragen en een speelse lach een gezicht vol verwachting van wat nog komen gaat misschien deze dag als ik in de spiegel kijk zie ik mezelf open voor het leven wat de dag van morgen ook geven mag…

Vlieg vlieg maar mama naar jouw paradijs ondraaglijk is de pijn buiten jouw bewustzijn laat maar los mama het mag jouw lichaam, het leven deze dag strek jouw vleugels en vlieg maar mama schuil niet langer in de nacht ga maar, papa wacht…

Op blote voeten kwam zij met een bundeltje niets keek haar ogen uit naar de overvloed van dit westers land zij warmde haar handen aan een fata morgana slikte lang vergeten tranen de oorlog leek voorbij maar was nooit zo dichtbij huis schrijnende beelden van haar moederland waar dood geduldig wacht…

Handen klappen vrouwentongen in schel geluid het feest buiten in volle gang binnen ligt een meisjeskind bang vertrokken van pijn geschenken worden aangevoerd gedachten slaan op hol zal voor dit kind een nieuwe morgen zijn?…

Ik sluit mijn ogen snuif de geur van wilde bloemen en voel de zon op mijn gelaat even voel ik mij terug in Afrika ver weg van hier was ik maar daar hoor ik het gebrul van leeuwen in verte voel ik het hete zand onder blote voeten even visualiseer ik de lange tocht in de woestijn rituelen en gebruiken beleef ik weer de meisjespijn…

Het eeuwenoude lied van de woestijn klinkt in knetterende vuren van de nacht slaap zacht lief kind morgen een nieuwe dag als God het wil…

Gekocht Rode lippen kleuren het wit van haar zwart omlijstte gezicht een glimlach betovert zijn hart tweeduizend yen glijdt door vingers…

De zon staat hoog een vlakte strekt zich uit in kilometers niets pijnlijke voeten stappen dapper vooruit in hun zoektocht naar water dieren mekkeren hun monotome geluid en grote bellen rinkelen een kommetje melk haar enige maaltijd die dag toch verschijnt een lach…

Hij kleurt het licht in mijn ogen een beetje meer blauw streelt het zwart van mijn haren donkerder als nacht kust het rood van mijn lippen in verboden lach ontsteekt de vlam van mij hart en zegt ik geloof dat ik een beetje van je hou…

De nacht zingt haar gedachten in purperen gloed baart zachte gele stralen van de volle maan streelt met kille bries over zilveren huid en laat duizenden jaren verstrijken in tijd voorbij eeuwigheid…

Gedachten krijgen vleugels vliegen duizenden jaren hier vandaan ik zie hem staan zijn naam kent geen taal zijn verhaal werpt schaduw in de woestijn ik voel zijn pijn ogen stralen een donker bestaan en ik moet hem laten gaan een laatste kus in gouden stralen…

Ik reik naar het licht van mijn dromen doorkruis de tijd mijlenver voorbij de grenzen van bestaan daar fluister ik zijn naam in de schaduw van Gizeh schrijf namen in stoffig zand voor eeuwig verbonden in tijd…

De lavendel bloeit niet meer en overal liggen rozeblaadjes verdwaald door de wind die met mijn haren speelt mijn huid streelt als duizend zachte vingers in herinnering aan de zomer die laat verscheen in gekleurde vensters wensen in vervulling nam van de donkerzwarte nacht waarin ik wacht tot de monsters verdwijnen rozen weer verschijnen…

De nacht valt ik kijk naar de sterren en droom een leven ver hier vandaan duizenden kilometers zand de zon brandt zijn gouden stralen vertelt mij eeuwenoude verhalen laat mij emoties voelen bundelt oerkracht in mijn diepste zijn ik voel de rauwe pijn van een verloren leven God laat mij even, als het kan de beelden herbeleven…

Ik drijf op golven van purper, zilver en goud ik kijk naar de horizon en droom het leven dag na dag en als ik naar jou kijk zie ik sterren twinkelen in de gedachten van jouw hart…

Nachtregen danst op de naakte huid van mijn ziel de zilveren druppels paarlen uit lange haren heel mijn wezen lacht ik spring in plassen van herboren vrijheid en zing de klanken van mijn hart…

Nog voel ik het zand door vingers glijden de hete zon branden op mijn huid en de waterkruik die ik klotsend droeg op mijn hoofd tijd verdween gleed weg in duizenden jaren naar een land ver van mij vandaan…

In de verte klinkt gelach geschreeuw van ruzie geluiden van de nacht zij telt tralies en stenen voelt de scherpe pijn van haar geseling die dag waar blijft toch de tijd die zij met haar haren verloor in oneerlijke strijd slechts een kind klein, mager onbemind…

Bittere tranen lange zwarte haren voor dit kind slechts woestijnwind zij schrijft haar naam voorbij het raam in dor droog zand en verliest haar verstand blauwe kralen grootmoeders verhalen en sputterend vuur elke nachtelijk uur…

De stilte van de nacht omhelst mij met duizend lege armen laat mij duizend lege beelden zien als laatste tonen versterven…

Duizend kaarsen brand hij de vele vlammen gloeien in woorden over mijn huid traag als de nacht fluistert zijn adem langs mijn lippen breekbaar als eerste sneeuw smelt ik in het licht dat uit zijn ogen schijnt…

Donkere tunnels vol symboliek verlicht door een enkele fakkel de dood kijkt mij aan en ik zoek een weg naar jou verbonden in gedachten samen één het uur is nabij treur niet mijn lief wij zijn voor altijd…

Koud ver verwijderd van de hete zon levend begraven bij haar die ik dien ik teken een vogel symbool van vrijheid die ik nimmer verkrijgen zal donker waart in mijn ogen koud zijn nu ook de laatste tranen…

Onzichtbare lijn naar dat land van zand onder het heetst van de zon waar gedachten dwalen in het labyrint wanneer was het in die duizenden jaren dat wij zagen wie wij waren door donkere ogen bezield…

Een naam op steen als de hare drijft haar terug in tijd door dromen en visioenen in zinloze strijd zij hield zich groot verzorgde de zieken begroef ze nadien en vond zo ook haar zwarte dood…

Soms lijkt het leven zo zinloos verloren doorheen maanverlichte droomrijke nachten lig ik te wachten en in de sneeuwverwachte winterse dagen komen levensvragen mijn lijf vouwt zich in elke pose van bestaan laat gedachten gaan…

Zwarte lange krullen dansen passioneel klinkt de muziek blote voeten voelen aarde ritmisch in de donkere nacht wijn schenkt alle bekers vol hout knettert in het vuur ogen kijken toekomst in onder het licht van volle maan…

Als adem hem beneemt in stilte van gedachten tekent hij een groot hart op het beslagen raam een pijl met een naam slechts één hij voelt alleen onzichtbaar verdwenen in de wereld om hem heen hij weet niet dat zij hem ziet in het noorderlicht van de bevroren dagen…

Blauwe ogen aanschouwen in verte het noorderlicht de pracht en kracht van het mystieke dwalend in dit verre landschap zweef ik op winterwind huilt mijn hart parels van ijs strijk ik door mijn lange haren en fluister heel zacht jouw naam…

Soms zit ze naast hem zo ineens vanuit het niets fluisterend in zijn oor streelt ze lieflijk zijn wang als warme wind dit verre elfenkind en hij voelt haar zilveren huid zo tastbaar dichtbij als slaap niet meer komen wil zijn tengere lijf rilt de koude voorbij verlangt naar betoverende dromen…