Alle inzendingen van amstreeg

lik en verfje hier er verandert niet veel laat me jou altijd weer vinden daar in het huis tussen de bomen…

wellustig dansende witte vlekken de zee ligt lonkend aan het strand, lokt met lichtblauwe parels een enkeling trapt erin…

weilanden, ze twijfelen zich groen en geel laag bij de grondse daken knikken hoofs tussen roodachtig roest op de velden bolle wolkjes toeven boven de kust, wachten met tuiten huilen moeiteloos loopt een pad de dijk op, een vogel staat te wankelen even uitwaaien…

de blik op oneindig blauw oeverloze kabbelbabbel aan het deinende water riet neemt een loopje…

in het voorbijgaan aan het venster glimp van vervaagd verleden verbleekte silhouetten vervluchtigd tot schimmen in de verstreken spiegel van glas…

bomen spelen verstoppertje, een enkele verraadt zich, laat halverwege armen hangen waar bladeren vallen is de zon vrijer, spieden hoeft niet meer het bos neemt op, ademt in en uit, wij snuiven de geuren en kleuren van paddestoelen…

geboetseerd en voortgedreven door de noordenwind zeilde hij mijn raam voorbij te onrustig om te blijven verdween hij in het blauwe gat…

een groene dijk beklommen door een hek en zijn schaduw, scheve schapen de zee waar schepen elkaar lijken te ontmoeten het vlakke achterland met hier en daar een torenspits en een verstrooide molen de sloot zoekt een beetje warmte in het riet…

lange schaduwen zijn van start gegaan lopen met ons mee trappen met gestrekte benen op onze tenen en hielen konden we de bramentijd maar rekken…

kijk genietend hemelhoog zie vastigheid luchtig vluchtig vervliegen lazuren windstreken aquarelleren nieuwe wolken…

waar gedachten blijven hangen boven de duinen langs de zee of het wad lucht en wolken samenspelen voor de aan hen gegunde tijd neemt zo'n eiland velen geheel voor zich in de boot is al betaald…

halsstarrig loopt het blauw aan wil niet vergeten worden met pure overlevingsdrift en behulp van inschikkelijkheid verovert het zich een plaatsje…

groene vlakken, tint op tint een werveling door goudgele halmen braakliggende grond voren met hier en daar een kronkel witte of paarse bloei - een aardappelveld het platteland, door geen kunstwerk te evenaren…

glanzend als zilverwerk rechtlijnig een slootje…

pimpelmeesje in roze clematis waant zich onbespied…

geur van gedroogd gras laten we een hooimijt bouwen en bestrooien met lievevrouwebedstro ontwaken in onze gedroomde slaapstee…

in het dorp was ze voorbij voor ik het wist, waar was de koets waar de kroon aubades van schooljeugd voor het bordes als steeds, de burgervader hoorde het gezang minzaam aan en altijd scheen de zon ook waren er appeltjes van oranje geloof ik…

mereljongen ontgroeien hun nest kukelen over de rand als te royaal gegoten pudding…

na diepe slaap wakkert vogelgezang aan tot het uitbrengen van liefst een hooglied hangt af van de stemming…

pasgeboren blauwe druifjes bibberend op een kluitje beetje wanhopig…

piepklein groen kooltje met bollende bovenrokjes ..om op te vreten…

hartverwarmend die getuite mondjes ze geven luchtkusjes krokussen, net boven de koude grond…

belofte van ontluikend groen in allerlei schakeringen ik heb trek het wordt tijd voor prikkelende lente-uitjes…

onderdoor tussen bomen die als omlijsting van een natuurlijk schilderij diepte suggereren wit landschap ton sur ton schimmen 't zijn schaapjes op het droge…

rond dit mooie dorp als stille levens in een nog serene sfeer heffen bomen met hun gewitte stammen en kronen gespreide armen, zegenend, de bossen ademen zacht in hun samenhang…

't is genieten de vogels te zien grazen in onze kleine oase toch, als ik me vertoon zien ze me als evenbeeld van wat opgesteeld in de zomer onze akkers moet beschermen tegen al te grote zwermen…

ik ken een dorp dat zich parallel voegt naar de slingerende dijk die zich kromt naar het belendende water, zo een eenheid te zijn..…

ook vandaag wil de sneeuw ons wassen ontdoen van of bedekken welkom sneeuw zolang je ons goed doet…

camelia, ik zag je bevroren in de bloei, ook al is er nu geen enkele groei; je moet eerst nog even in de wacht, en dan kom je in volle kracht tot wonderschone pracht; als de tijd daar zal zijn toon je trots je bloemen, je bloemen zo sierlijk, zo teer en rein…

een nieuwe dag, een nieuw jaar en een nieuw decennium, ze komen ons tegemoet, waarom is dan mijn gemoed niet blijer; de zon straalt, restjes sneeuw blinken nog na, het ziet er zo schoongewassen uit; is het omdat toch al weer blijkt dat er mensen zijn die het voor de ander willen verpesten en geen benul willen hebben van wat ze aanrichten…