Alle inzendingen van annabel

De wereld is zielig maar ik ben niet prielig mensen zijn koel maar ik ga altijd op mijn smoel…

doe het gewoon je gaat toch niet dood anders spring ik voor je in de sloot doe wat je wil de wereld staat er niet bij stil Jo jeske naomi djenda en rens.…

10 jaar na dato hebben wij samen geen geschiedenis gemaakt kunnen we samen niet achteromkijken naar ons…

Drenteland, ik kan je niet bezingen niet in je klein en ook niet in het groot je bent niet mooier groener, stiller dan waar ik eerder heb gewoond je mist veel van de stadse reuring er is geen zee die trekt geen strand, geen grote stroom maar in de late middagzon op weg naar huis kan ik niet méér genieten dan van 't bloeiend veld…

de duif vermoedt de avond in zijn roep en rekent op de morgen hoor je hoe stil het is in mij de avond valt steeds minder klinkt mijn roep om jou…

hoe snel het voorjaar vorig jaar verdrijft, bevrijdt van bange beelden ondanks mijzelf kijk ik vooruit mijn dwalend hart weet weer waarheen…

het hinderlijke zoemen maakt me kregel het schijnbaar hulpeloze ja, ja, beperkte blik ik weet het maar de uitweg ligt zo voor de hand ik zet hem vrij verloren zonder hulp van mij doet hij een laatste hopeloze poging waarom zet dit gedrag maar ook mijn ergernis mij aan het denken?…

geroezemoes en ingehouden stemmen de rij is lang zeker een uur wat zoeken wij wij afgedwaalde mensen ik kijk omhoog gouden gewelven verhalen van profeten en een spiedend oog pas waar de kaarsen branden daar wordt het stil twee mannen naast me, jongens nog sluiten hun ogen leggen hun zorgen neer…

zoals ik je aanraak voel ik de morgen altijd weer anders gisteren niet als vandaag de morgen is broos vol van verwachting vogel in het ochtendgloren telkens een nieuw lied dat alleen al is poëzie…

zoveel hoofden oren, ogen zoveel neuzen neigen nu welwillend naar één kant niettemin nog zoveel zinnen zorgen, dromen liedjes van verlangen reizen door afwachtend land een nieuwe koning kan ook niets beloven hij kan slechts hopen op een toekomst met voor iedereen een goede kans…

het leven bij de dag mijn licht, mijn kind mijn kleinkind brengt mij dichter dan ooit bij jou en jou.. en er is niets wat mij zó aan het leven bindt dan dit zeker te weten ieder verhaal en alle schoonheid zou ik kunnen missen aan de overkant maar dat ik je zo liefheb wil ik blijven weten…

dag in dag uit was er wel was in het jaar 1900 voor de jonge moeder die toen mijn oma was maar zou zij ooit gewassen hebben in een wak met een rivier op loopafstand van waar zij woonde in mijn verbeelding zie ik haar ook in de winter bezig in het kleine schuurtje waar het soms krakend vroor maar ik hoop, dat het werd warm gestookt…

door jaren heen op zoek naar daar waar 't goed is terug te keren steeds weer opnieuw maar met een andere blik zijn het seizoenen die verhalen kleuren? mijn zwervend hart verlangt ernaar als deze schilder eens de plek te vinden waar eindige verhalen worden prijsgegeven zodat mijn kleurend wereldbeeld daar naadloos in kan passen…

kom sint, geef mij dit jaar dé zin zo een waarvan mijn hart versneld gaat kloppen of desnoods even stil gaat staan de taal opnieuw me laat verrassen de woorden langzaam opengaan en ik me slechts hoef in te passen zo'n zin, zo'n klare zin…

de koude legt een deken over land daar waar de boer voorbijging wijst de donkere grond ons met zijn lange voren door dunne lage mist de weg er is altijd een gaan en ook weer komen…

hoe zacht de herfst kan zijn alsof hij nu alleen voor mij is de blaadjes neergevleid met harmonie in kleuren en aarzelend het strelend zonlicht op mijn huid zo zacht de herfst en jij…

het eigentijdse woord "keihard" zou ik hardvochtig willen annuleren genadeloos afbreken tot aan het ontoepasbaar toe zo onvermurwbaar vloeren compleet afbranden en tenslotte dan het als onnut voor altijd en volledig "reorganiseren"…

hoe lang is het al dat de kanker mij plaagt steeds weer uitdaagt om vooral "het leven te vieren" niet meer te tellen zijn de momenten van allerlei standen en poses waarin ik mij letterlijk bloot gaf voor mannen en vrouwen die mijn lijf slechts zien als defect exemplaar hoe kun je nog houden van dat wat je hebt denk ik…

zing, zing, piano, zing en stuur mijn handen laat ze dansen op 't uitdagend licht voer me maar mee 't mag naar het duister laat het maar stromen verborgen gedicht maak het vooral open mijn passievol hart geef mij herfst en ook lente het leven en dan minder hard…

steeds verder kom ik thuis in eigen leven vraag me niet hoe het werkt altijd als ik woorden gevonden heb dan ben ik er al is het soms voor even…

loze woorden zijn het wijdlopig dwalen we steeds verder af langdradig komen we opnieuw tekort veel liever waren we kort van stof breedsprakig maken we schijnbewegingen ontwijken we de kern maar ondertussen brengt de dag mij het stilzwijgend zoeken van de merel de vlinder en de bij…

zijn blik zegt mij je kunt bij mij wel schuilen blijf nu maar hier voor weer een nieuwe storm maar ik, dit lijf vindt in zichzelf de kracht en ook niet binnen maar steeds weer daar buiten…

het hoeft niet meer de hitte van de zomer voor hem gelukkig nu niet meer de zusters niet om hem te overreden dat binnen beter is dan het genadeloze buiten de zoute haring, die ik hem nog bracht vanuit de airco nog een koele hand op zijn te warme voorhoofd maar hij zocht steeds de afgesleten thermometer en zuchtte dan maar diep durfde…

tussen toeristen, souvenirs en koopjesjagers ging ik er bijna aan voorbij dat onbestaanbaar wonder op een verouderd schilderij hij was het die daar liep over een woelig water en ik stond stil in een onrustig tij zoals zo velen tenminste wachtend op de hoop op beter…

de lange stoet rijdt toeterend voorbij waar wij opzij zwaaiende deelnemers machtig verrast zijn over het tetterend gelijk de kinderen wuiven terug een mooie rondreis mijn dubbele gedachten over eendracht en massaliteit laten de weggedrukte tranen toe mijzelf ten spijt…

van binnenuit nog hangend aan het leven te merken dat ik ouder word het zwaarder wordt ondanks in vele kleuren steeds de zon…

hier wil ik wonen, in dit lied me nestelen en schuilen een plek alleen voor mij heel even maar dit wonderlijk gebied met woorden die gelukkig maken ook zonder jou zelfs sterker nog zelfs als ik kon zou ik ze nog niet delen mijn hart alleen laten bewegen op het ritme, melodie uniek voor nu ver weg van later maar laten vullen met muziek…

ze kwamen niet gelegen de woorden die ik zocht en vond tussen de raadsels van mijn leven geen zin die mij zou passen als een warme jas maar waarom zou ik wanneer de zon er is, het lied dat vogels zingen dan nog zo uitgesproken moeite doen…

tot twee keer toe floot hij, de vogel die het voorjaar riep en ook de zomer terwijl de tuinman naderde waar ik hem zag viel er een schaduw over het lokkend groen en jij en ik, opnieuw, wij huiverden in de omhelzing duidelijk voelbaar de rilling van de tijd…

in het voorbijgaan schuilen alle namen in stilte noem ik ze de doden spreken niet meer voor zichzelf maar jij, hoewel nu aan de grens gekomen jij bent nog wie je bent je blik, je stem de tijd is even nog aan jou wat komen moet is voor de nabestaanden…