Alle inzendingen van bert van der linden

Monte Subasio in verwondering loop ik over het dak van Umbrië beleef m’n eigen nietigheid in de holte van een krater tast in de schoot van moeder aarde naar de grond van mijn kleine bestaan…

San Damiano eenvoud en soberheid hebben in dit klooster gestalte gekregen mijn overvloed tot zwijgen gebracht in vriendschappelijk delen van vrede en alle goeds…

Kluizenarij als een heilzame baarmoeder voedt en vult een verlaten grot mijn honger naar rust en stilte proef ik in leegte wat wezenlijk is…

Portiuncula waar de eerste broeders een plek van vrede vonden omhult al eeuwen een sober kerkje hun broze bestaan nog voelbaar, als een vertrouwde klank en geur als heimwee naar geborgenheid…

Assisi tussen okergele muren koestert het stadje zich in de luwte van een wonderlijk verleden huizen en kerken, straten en pleinen verhalen over een heilige die hier nog altijd leeft ik volg zijn spoor, adem zijn geest dans en zing een lied van vreugde…

op m’n vraag hoe het met haar gaat zegt ze bedrukt ‘ik ben mijn leven kwijt, misschien wel verloren’ we lopen samen door de tuin, ze bukt zich, plukt een bloem in haar gelaat verschijnt ‘n lach zij heeft het leven weer betast de geur nog lonkend geroken…

aan de oever van de wiel fluit ik het oude zonnelied over zuster aarde en water, broeder zon en wind de kloosterkat komt naar me toe, spint haar plekje in mijn schoot ik streel en noem haar schuchter zuster poes…

gaandeweg verzacht de rijpe zon het land in vloeiend avondrood verwoordt de einder wat onbenoembaar is vouwen mijn handen zich tot heilzaam gebed…

rond het klooster in gewijde stilte schuilt het land in nevel en mist lijkt de tijd met rust gelaten ontwaakt de dag in zuiver licht…

dat alles louter lucht is, slechts het najagen van wind, lees ik in ruisende woorden van een wijsgeer die bevlogen waarheid spreekt sla de bijbel nederig dicht, sluit de oude Prediker in mijn rusteloze ziel…

tussen bloesem en vallend blad verwaaid, schijnbaar verloren schuilen nog tastbare sporen van vroege kinderjaren vol onschuldig verlangen nog heimelijk geloven in oude verhalen en prille dromen hunkerend naar geborgenheid tussen bloesem en vallend blad in het snel vervlogen leven is het broze kind…

laten we woorden weer kaal en simpel maken franje en opsmuk tot het bot verbranden hopelijk verstaan we dan elkanders taal raakt de vonk weer wat onzegbaar is het vuur in broze zinnen ontstoken…

nog broze schuchtere woorden zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…

een schrijnende foto uit de krant raakt mijn gemoed ik zie de wanhoop van een kind te weinig vocht om nog een traan te kunnen laten met uitgehongerde ogen staart het naar mijn boterham vult mijn dag met schuld en schaamte…

een sierlijke rand omarmt het groene land in rood en geel een sloot loopt hier nog slingerend naar de horizon wolken schilderen zich in zuiver blauw en wit ik bewonder het borduursel van mijn kind zo puur, zo ongerept…

tussen zilte pilaren golft het schuimend water af en aan zoeken meeuwen krijsend naar vis glinsteren schelpen en wier in geurende tinten stemt de zee me tot zuiver zwijgen stroomt onderhuids mijn verwondering…

het overtollige langs de vloedlijn losgelaten tast mijn lijf bij elke stap in golvend zand weer onbevangen naar de einder in het luchtig spel van wolken en wind bevrijd…

in liggende en staande beelden verstard, schijnbaar bevroren kijken ze me aan met uitgebluste ogen waarin elk verlangen naar toendra en oerwoud, steppe en oceaan, al jaren gestorven is…

de dag verzinkt in avondlicht wolken sieren de lucht vol pluizige dieren en vage beelden in kinderjaren ooit genoten luierend op mijn rug in lome zomerzon mijn ziel zo groen als gras het blad nog onbeschreven .…

hoe de tijd aan me knaagt stilaan zichtbaar wordt als ik in de spiegel kijk zie gelukkig nog de knipoog van een tijdloos kind dat huist in mij…

ik vul de kuip tot aan de rand schuif schoorvoetend in het hete water zoek in mijn hoofd het laatste woord van een moeizaam gedicht laat mijn gedachten stilaan varen, dobber en drijf weer als een golvend schip geniet van het pure moment waarin het spelend kind met rust wordt gelaten…

enkel wat rafels gloeien nog ooit voelbaar toen het tastend woord een uitweg zocht tussen bevangen muren het zicht ontnomen het licht zo vroeg gedoofd…

in de vroege zon toveren madeliefjes een teer sneeuwtapijt…

waar zon en wind in pure stilte ontwaken vroege vogels hun lofzang fluiten over water en land ontluikt de aarde nog in eigen schoonheid…

vol overgave voeden zorgzame valken hun dierbare grut tot krachtige vleugels weer boven het landschap zwieren…

Ik weet niet waarover het ging, dat gesprek tussen man en vrouw al kibbelend over straat. “Als ik niets zeg, wil je het horen, als ik het zeg wil je niet luisteren”, zei ze luid en nogal kwaad. Zijn antwoord ging helaas verloren, ze kozen een andere weg. Maar de opmaat wist me te raken vooral de toon waarop het werd gezegd.…

waar je laatste sporen zijn verstrooid bij die ene boom aan het rustig kabbelend water waait nog zacht een troostende gedachte dat het je tijd was naar de overkant te gaan…

verwilderde tuin schildert zonder verf en kwast een feest van kleuren een schitterend meesterwerk van wonderbaarlijke Hand…

vroeger liep ik aan mijn vaders hand later waren de rollenomgekeerd toch bleef hij gewoon mijn vader en ik zijn vergrijzend kind…

mijn blik geniet de prille dag betast het zwijgend ochtendlicht een vroege fietser kruist mijn oog en een vrouw die het raam openzet ik loop nog heimelijk buitenspel terwijl de dag zijn tred hervindt…