Alle inzendingen van bert weggemans

Is het de postzegel Op jouw brief Waarin jij me ons Wederzijds geluk Bevestigt, is het De rimpeling in je Gezicht die niemand, Behalve ik, begrijpt Is het die te zacht Opgepompte achterband Waardoor jij heerlijk zacht Wiegend achterop het gewicht van Onze liefde vermeerdert, Is het je spoor in de Verse sneeuw die mij bij…

In Memoriam Gerrit Hingstman Royaal kijk jij me Aan vanuit de hoogte Koning op vier benen Edel wat betreft statuur En oogopslag - je ziet Goedkeurend toe als ik Je vertel dat ik je mooi Vind - volmaakt in schoonheid Te midden van dit kristallen Landschap waarin alles blinkt Alsof het van zilver is, en dan Beginnen je ogen te…

Voor Oekie Na het donkerste Van alle wolken Ben jij de zonnestraal Die als godsgeschenk in Ons leven is gekomen, Jij die hart en oog Hebt voor ons allemaal En voor je broers het Cement wilt zijn dat Hen met ons samenbindt…

Voor J. Doof en blind ben ik, Niet meer in staat tot Zien en horen - En 'k prijs me gelukkig Dat jij bij mij bent, Dat jij mijn ogen Bent en ook mijn oren…

Als in het nachtelijk Donker zelfs het licht Van alle lampen Lijkt te bevriezen Tot een groot blok IJs dat door en door Massief is, dan wordt Mijn ik ook langzaam aan Koud als steen En lijkt het alsof Ik nog maar moeilijk Tot leven ben te wekken…

Hoe vaak heb ik Al niet geprobeerd Om het diepste In jou te bereiken Om telkens weer Te constateren dat Het de bevroren Ondergrond in jou Is die mij dat belet…

Waar rumoer, herrie Of, als je wilt, lawaai Tot dagelijkse norm Zijn geworden, daar Voelt de mens zich Pas ongemakkelijk Als de absolute stilte Is ingetreden - Stilte die oorverdovend Is, die de wereld die Tot dan toe bestond Lijkt te verscheuren En de mens ongelukkig Achterlaat die spijtig Genoeg niet langer in De herrie…

Geleidelijk aan is Het water tot Stilstand gekomen En lijken zelfs De luchtzakjes in Zichzelf bevroren - In het stille ijs is Wat ooit leven heette Geworden tot het Kristallen palet Van een levende dood…

Als het weer zo Zeldzaam mooi is Dat het zelfs hier Bij ons in wat een Uithoek van het land Heet bovenmatig veel Zon geregend heeft - Dan is het tijd om Stil te zijn, alleen Maar stil - zo stil Als het kleine voorntje Dat met zijn ogen wijd open Is vastgevroren in het Half heldere water van De vaart waar ik Met goede moed…

Voor J. Wat intens verlangen Heet maar dat grotelijks Is uitgeblust - De felle liefde die Zachtjes aan is uitgekust - Is aangekomen op het Strand dat vrede is, Waar het dieprood van de Hartstocht heeft plaatsgemaakt Voor de zachte rode tinten Van liefdevolle levenslust…

Voor mijn vader Acht is meer dan Duizend, hield je Me regelmatig voor, Getalsmatig leek me Jouw bewering niet Erg juist - toch: naarmate Ik ouder word en De leeftijd van jou, toen, Nader heb ik leren Inzien dat jouw Bewering zo gek nog Niet is: let extra scherp Op wat de ander Uitspookt in 't Geniep - anticipeer daarop…

Van het leven Verloren heb ik Van kleins af aan In een welhaast Onzichtbaar klein hoekje Gestaan, voor mijn Leven gestreden met Meer dan dat leven Van mij vragen kon En mezelf driedubbel Een slag in de Rondte gewerkt Met maar één doel Om de mens met wie Ik werkte vóór alles Als mens het beste Te wensen - 't was Duidelijk…

Mens die puur Theater bracht, zoals Het hoort, die als Geen ander het applaus Kon laten klinken - Na jouw bewerking Van Goodbye Saigon Dat compleet met Helicopterlawaai Snoeihard bij ons Binnenkwam - en toch Een kwetsbaar mens Met ongekende podiumvrees, Die ondanks je bulderende lach Van pure angst zat te bibberen Voor je…

Jagen doen we Zodra de dag Wakker wordt Op alles wat In dit ondermaanse Onbereikbaar is - Althans lijkt te Zijn - rust komt Pas als we beseffen Dat we voor vrede Alleen maar in Onszelf hoeven zijn Waar de eeuwige jachtvelden Voor altijd velden van vrede Zullen zijn…

Lucht en licht Mag ik weer Binnenlaten waar Tot voor kort Het donker nog Alleenheerser was…

De tafel niet gedekt Het onbeslapen bed Alleen de leegte Die aanwezig was Nadat onmin hoogtij vierde En de verdraagzaamheid Verdwenen was, en het Naast de rommel vooral De heimwee was die Ik bij je achterliet inspiratie: prof. R. van den Hoofdakker, psychiater en dichter Bram Vermeulen, Nederlands singer-songwriter - …

Soms is het nul, Soms is het alles, Soms leeg zoals Alleen leegte Zijn kan, Soms voller dan de volheid in de Hoorn des overvloeds…

Schoonheid als nooit Te voren - vandaag Op een dood en zo Goed als vergaan Restje van wat Ooit een tak moet Zijn geweest - zit Jij koninklijk tronend Vorstelijk om je heen Te kijken, neus in de Lucht alsof je speurt Naar een niet echt nodige Uitbreiding van je konkinkrijk Inspiratie: roodborst op een vergane…

ADELE Mens die puur Theater bracht, zoals Het hoort, die als Geen ander het applaus Kon laten klinken Na weer een lied Dat snoeihard bij ons Binnen kwam - en toch Een kwetsbaar mens met Een ongekende podiumvrees, Die ondanks je bulderende lach Van pure angst zat te Sidderen voor je op moest, En je podiumwerk als dwangarbeid…

Waar alle grenzen van Fatsoenlijk gedrag al Heel lang overschreden zijn, Waar normbesef al lang niet Meer bestaat, daar komt zo waar Een nieuwe grens in zicht Die onverwacht, maar niet Geheel onvoorzien, zijn opwachting Maakt, en komt een toekomst Akelig dichtbij waarin wat De moderne mens uitgeeft Niet standaard drie keer…

GEDACHTEGOED Wat Pim erover had gezegd, Of anders wel de ijkpunten in Theo's gedachtegoed, dat Lijken de wezenlijke vragen Van jouw bestaan, jij die In de politiek zonder succes Probeert je eigen Weg te gaan…

Najagend de onwaarschijnlijke Snelheid waarmee ons brein De wereld van vandaag steeds Maakbaarder maakt en opstuwt In de waan van elke nieuwe dag Waarin grenzen worden verlegd - En vooral overschreden - Is daar de geboorte van Zo maar een bijzonder kind Dat in een voerbak te vondeling Wordt gelegd voor het heil Van alle mensen…

De aarde slechts Een kraamkamer Voor de mens Als boegbeeld Van het grotere Plan - positieve Mensen die zichzelf Ooit als pluisjes van Een paardenbloem in Ruimteschepen door het Heelal zullen blazen, Om ver weg, op prachtige Bewoonbare plaatsen, De mensheid pas echt Tot bloei te laten komen Inspiratie: column Daniel…

Deinend op de golven Van redeloos verstand, Opgestuwd door brekers Van onbeheersbare emotie Dwingt mijn brein mij Om rustiger te gaan wonen In mijzelf - om te voorkomen Dat ik roemloos ten onder ga Aan de vele offers die Gebracht zijn in de tijd…

Voor Albert Zingend hoor ik Je opstaan op dit Vroege ogenblik - Op een dag die in het Donker wakker wordt - En begint er in Mijn donk're hart Een licht te schijnen Dat alle donker Voorgoed ten onder Doet gaan…

Eigenlijk wilde ik Richting uitgang Maar werd door een Onzichtbare persoon (die over het leven ging, zei hij) Tegengehouden omdat Ik wel de weg, maar Nog niet het leven Had afgelegd…

Voor J. In het diepste duister Van wat ooit mijn Donkerste nacht was Heeft de vroege morgen Lichtjes aangedaan En ben ik teruggebracht Bij haar die ik liefheb En bewonder - en leef ik Samen met haar in het Licht van de verwondering…

Ogen star van angst Trillend de ogen Die niet durven kijken Gillette-mesje gevaarlijk Vastgeklemd in zijn Rechterhand schuift hij Het witte goud naar De spiegelrand waarna Al gauw de lepel volgt Die in de kilte van het Moment de warmte Van een mager vlammetje Vangt en poeder oplost Tot medicijn - en na Het shot zelfvertrouwen…

Nu de eerste dode weer gevallen is - bij een grimmig feest - Is alles weer gewoon, is Alles weer zoals het hoort, Is de angst voor het nieuwe, Voor het onbekende, al weer geluwd En is het oude jaar Zonder ook maar een zucht Opnieuw begonnen Inspiratie: Oudjaar, Moordrecht…

Nauw'lijks waarneembaar De vage contouren In de verte - En toch vertrouwd De toekomstvormen In de verte die Mij in dit lage licht het Vertrouwen geven om door te gaan…